Rachel Gibson Ware liefde en andere rampen Oorspronkelijke titel: True love and other disasters © 2009 by Rachel Gibson Published by arrangement with Sterling Lord Literistic, Inc. Vertaling: Corry van Bree ©2010 Karakter Uitgevers B.V., Uithoorn Opmaak binnenwerk: ZetSpiegel, Best Omslagontwerp: blauwblauw-design I bno Omslagbeeld: Shutterstock ISBN 978 90 6112 668 3 NUR 340 Niets uit deze uitgave mag worden openbaar gemaakt en/of verveelvoudigd door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. 1 De avond voor Virgil Duffy's begrafenis teisterde een storm de Puget Sound, maar de volgende ochtend waren de grijze wolken verdwenen en waren Elliott Bay en de spectaculaire skyline van Seattle weer zichtbaar. Het landhuis op het eiland Bainbridge baadde met zijn enorme ramen in het zonlicht. Sommige gasten in het zonlicht die Virgil Duffy de laatste eer bewezen vroegen zich af of hij vanuit de hemel het beruchte grijze aprilweer naar zijn hand zette. Ze vroegen zich ook af of hij in staat was geweest om zijn jonge vrouw naar zijn hand te zetten, maar vooral vroegen ze zich af wat ze ging doen met al het geld en het NHL-ijshockeyteam dat ze net had geërfd. Tyson Savage vroeg zich dat ook af. De stemmen die uit de zitkamer stroomden overstemden het geluid dat zijn Hugo Boss-schoenen maakten terwijl hij over de parketvloer van de hal liep. Hij had het sombere voorgevoel dat de weduwe Duffy zijn kans op de beker ging verpesten. Het voorgevoel beet zich vast in zijn keel, en hij maakte de knoop van zijn stropdas wat losser. Ty liep door de dubbele deuren de grote kamer in, die naar geboend hout en oud geld rook. Hij zag een aantal van zijn teamgenoten, opgedoft en niet op hun gemak te midden van de elite van Seattle. Verdediger Sam Leclaire had een blauw oog van de wedstrijd van afgelopen week tegen Avalanche, dat had geresulteerd in een straf van vijf minuten. Ty maakte er geen probleem van dat een speler een tegenspeler op het ijs aanpakte, daar stond hijzelf ook bekend om, maar in tegenstelling tot Sam was hij geen heethoofd. Over drie dagen begon de eerste wedstrijd van de play-offs, en die zouden nog heel wat blauwe plekken opleveren. Ty bleef net voorbij de deur staan. Zijn blik gleed door de kamer en bleef hangen bij Virgils weduwe, die in het zonlicht stond dat door de ramen naar binnen stroomde. Zelfs als de zon niet in haar lange blonde haar had geschenen, zou mevrouw Duffy nog steeds opvallen tussen de rouwenden die om haar heen stonden. Ze droeg een zwarte jurk die tot net boven haar knieën kwam, met mouwen tot vlak onder haar ellebogen. Het was een eenvoudige jurk, die allesbehalve eenvoudig leek als hij over haar fantastische lichaam was gedrapeerd. Ty had mevrouw Duffy nooit ontmoet. Ren paar uur eerder, in de St. Jameskerk, had hij haar voor her eerst in levenden lijve gezien. Hij had echter over haar gehoord. Iederéén had gehoord over de miljardair en de playmate. Hij had gehoord dat de weduwe een paar jaar voordat ze een rijke oude man aan de haak had geslagen, als paaldanseres had gewerkt. Volgens de roddels was Hugh Hefner in eigen persoon op een avond de club in gelopen en had hij haar op haar Hefner in eigen persoon op een avond de club in gelopen en had hij haar op haar torenhoge hakken op het podium zien dansen. Hij had haar in zijn tijdschrift gezet en twaalf maanden later was ze verkozen tot Playmate van het Jaar. Ty wist niet waar ze Virgil had ontmoet, maar het was ook niet belangrijk hoe dat was gegaan. Dat de oude man was gestorven en zijn team aan een golddigger had nagelaten, was wel belangrijk - heel belangrijk zelfs. In de kleedkamer van de Key Arena ging het gerucht dat Virgil een zware hartaanval had gehad terwijl hij zijn jonge vrouw in bed tevreden probeerde te stellen. Er werd verteld dat zijn hartklep het had begeven en dat hij was gestorven met een enorme grijns op zijn gezicht. De begrafenisondernemer was niet in staat geweest om die weg te krijgen, en de oude man was gecremeerd met een erectie en een glimlach. Ty trok zich niets aan van geruchten, en het kon hem niet schelen wat mensen deden of met wie. Of het goed, slecht of iets daartussenin was. Tot nu toe. Hij had drie maanden geleden een contract met de Seattle Chinooks getekend, deels om het geld dat de oude man hem had geboden, maar voornamelijk omdat hij daarmee de aanvoerder werd van een team dat een kans had om de Lord Stanley Cup te winnen. Zowel Virgil als hij wilde die beker, hoewel dat om verschillende redenen was. Virgil wilde hem om zijn rijke vrienden iets te bewijzen. Ty wilde de wereld tonen dat hij beter was dan zijn vader, de legendarische Pavel Savage. Alleen de Stanley Cup hadden ze allebei niet gewonnen, maar Ty was de enige die nog een kans had dat dat ging gebeuren. in elk geval had hij die kans gehad, tot Duffy net voor de play-offs het loodje had gelegd en het team had nagelaten aan een lange, blonde playmate. Plotseling lag Ty's kans op de belangrijkste beker in de NHL in de handen van een trophy wife. 'Hé, Engel,' riep Daniël Holstrom terwijl hij naar hem toe liep. Ty had de bijnaam 'Engel' gekregen in zijn eerste jaar, toen hij na een avond bijzonder wild feesten de volgende dag afschuwelijk slecht had gespeeld. Toen de coach hem naar de kant haalde, beweerde Ty dat hij een griep onder de leden had. 'Je bent net je vader,' had de coach vol afkeer gezegd. 'Een gevallen engel.' Vanaf dat moment had Ty geprobeerd zich los te maken van die reputatie, wat niet altijd was gelukt. Hij keek over zijn schouder naar zijn teamgenoot. 'Hoe gaat het?' 'Goed. Heb je mevrouw Duffy al gecondoleerd?' 'Nog niet.' 'Denk je dat Virgil echt stierf terwijl hij het met zijn vrouw deed? Hoe oud was hij? Negentig?' 'Eenentachtig.' 'Krijgt een vent van eenentachtig hem nog steeds omhoog?' Daniël schudde zijn hoofd. 'Sam denkt dat ze zo opwindend is dat ze doden tot leven kan wekken, hoofd. 'Sam denkt dat ze zo opwindend is dat ze doden tot leven kan wekken, maar eerlijk gezegd betwijfel ik of zelfs zij wonderen kan verrichten als het gereedschap overjarig is.' Hij zweeg even en bestudeerde de jonge weduwe alsof hij niet wist wat hij ervan moest denken. 'Ze is ongelofelijk sexy.' 'Virgil heeft waarschijnlijk farmaceutische hulp gehad.' Ty's vader was achter in de vijftig en ging nog steeds tekeer als een tiener. Tenminste, dat beweerde hij. Viagra had veel mannen hun seksleven teruggegeven. 'Dat is waar. Hefner is toch ook in de tachtig? Die heeft ook nog steeds seks.' Dat beweerde hij tenminste. Ty knoopte zijn jasje los. 'Ik zie je straks nog wel,' zei hij terwijl hij zich tussen de bezoekers begaf. De leeftijden varieerden; sommigen waren stokoud, terwijl in een hoek een paar tieners aan het fluisteren waren. Terwijl hij rechtstreeks naar de 'ongelofelijk sexy' mevrouw Duffy liep, knikte hij naar verschillende spelers, die er netjes uitzagen in hun designerkostuums. Hij stopte voor haar en stak zijn hand uit. 'Gecondoleerd.' 'Dank u.' Er lag een lichte frons op haar voorhoofd en haar grote groene ogen keken hem aan. Ze was van dichtbij zelfs nog mooier en zag er veel jonger uit. Ze legde haar hand in de zijne; haar huid was zacht en haar vingers voelden koel aan. 'U bent toch de aanvoerder van Virgils ijshockeyteam? Hij sprak altijd heel waarderend over u.' Het was nu haar ijshockeyteam, en niemand wist wat ze ermee van plan was. Hij had gehoord dat ze het team wilde verkopen. Hij hoopte dat het waar was, en dat het snel zou gebeuren. Ty liet zijn hand zakken. 'Virgil was een geweldige kerel.' Iedereen wist dat dat niet helemaal waar was. Net als zoveel buitensporig rijke mannen die gewend waren altijd hun zin te krijgen, kon Virgil een echte klootzak zijn. Maar Ty had goed overweg gekund met de oude man, omdat ze hetzelfde doel hadden. 'Ik heb genoten van onze lange gesprekken over ijshockey.' Virgil mocht dan eenentachtig zijn geweest, zijn hersenen waren scherp en hij had meer over ijshockey geweten dan veel spelers. Een glimlach krulde haar lippen, die uitnodigden om gezoend te worden. 'Ja, hij vond het prachtig.' Ze droeg heel weinig make-up, wat hem met het oog op haar vroegere beroep verbaasde. Hij had nog nooit een playmate ontmoet die het niet geweldig vond om haar gezicht vol te schminken. 'Laat het me weten als er iets is waarmee de spelers en ik u kunnen helpen,' zei hij zonder veel animo, maar omdat hij de aanvoerder van het team was dacht hij dat hij het moest aanbieden. 'Dank u.' Virgils enige kind liep naar de weduwe toe en fluisterde iets in haar oor. Ty had Virgils enige kind liep naar de weduwe toe en fluisterde iets in haar oor. Ty had Landon Duffy een paar keer ontmoet en kon niet zeggen dat hij hem graag mocht. Hij was net zo meedogenloos en gedreven als Virgil, maar zonder de charme waardoor zijn vader zoveel succes had gehad. De glimlach van de weduwe verdween en ze rechtte haar schouders. Boosheid flitste in haar groene ogen. 'Bedankt dat u bent gekomen, meneer Savage.' Net als veel Amerikanen sprak ze zijn naam verkeerd uit. Het was niet savage, maar werd uitgesproken als sah-vahge. Ze draaide zich om en liep weg, en hij vroeg zich af wat Landon had gezegd. Ze was er duidelijk niet blij mee. Zijn blik gleed van haar blonde haar naar de mooie ronding van haar billen in de zwarte jurk die er absoluut niet eenvoudig uitzag. Hij vroeg zich af of Virgils zoon haar oneerbare voorstellen had gedaan, hoewel dat totaal niet belangrijk was. Ty had andere dingen om zich zorgen over te maken, zoals de wedstrijd van aanstaande donderdag in Vancouver, waar ze een antwoord moesten hebben op de dubbele dreiging van de Sedin-tweeling in de openingswedstrijd van de play-offs. Tot drie maanden geleden was hij aanvoerder in Vancouver geweest, en hij wist beter dan wie ook dat de twee spelers uit Zweden nooit onderschat mochten worden. Als ze goed in hun spel zaten, waren ze de ergste nachtmerrie van alle verdedigers. 'Heb je de foto's gezien?' Ty haalde zijn blik van de verdwijnende billen van de weduwe en keek over zijn schouder naar de uitmuntende spelverstoorderSam Leclaire. 'Nee.' Hij hoefde niet te vragen wat voor foto's het waren. Hij wist het en was nooit geïnteresseerd genoeg geweest om ze op te zoeken. 'Haar borsten zijn echt.' Vanuit zijn mondhoek voegde Sam eraan toe: 'Niet dat ik gekeken heb.' Hij probeerde onschuldig over te komen, maar zijn blauwe oog verpestte dat. 'Natuurlijk niet.' 'Denk je dat ze een uitnodiging voor de Playboy Mansion voor ons kan regelen?' ik zie je morgen,' zei Ty lachend, waarna hij naar de hal liep. Hij liep door de enorme dubbele deuren van het stenen landhuis naar buiten en voelde een koud windje op zijn gezicht. Toen hij stopte om zijn jas dicht te knopen, hoorde hij de stem van de weduwe Duffy, die door de bries werd meegevoerd. 'Natuurlijk wil ik je zien,' zei ze. 'Het is alleen een heel slecht moment.' Ty keek naar haar. Ze stond een paar meter verderop met haar rug naar hem toe. 'Je weet dat ik van je hou. Ik wil geen ruzie.' Ze schudde haar hoofd en haar haar golfde over het midden van haar rug. 'Op dit moment is het onmogelijk, maar we zien elkaar snel.' Ze ging naar de zijkant van het huis en Ty liep de trap af. Hij was niet geschokt dat het erop leek dat mevrouw Duffy een minnaar had. Natuurlijk had ze die. Ze dat het erop leek dat mevrouw Duffy een minnaar had. Natuurlijk had ze die. Ze was met een oude man getrouwd geweest. Een oude man die haar zojuist zijn ijshockey team had gegeven. Ty dacht niet graag aan alle dingen die zijn kansen op de beker konden verwoesten, maar de Cup was altijd in zijn gedachten. Virgils dood had niet op een slechter tijdstip kunnen komen. Elke onzekerheid kon en zou invloed hebben op de spelers, en niet weten wie het team ging kopen of welke veranderingen de nieuwe eigenaar zou doorvoeren, was een groot vraagteken dat als een zwaard van Damocles boven hem hing. Maar erger dan die onzekerheid was het idee dat hij het eigendom was van een voormalige stripper en playmate die het tot trophy wife had geschopt. Het was genoeg om ervoor te zorgen dat het voorgevoel dat zich in zijn keel had vastgezet nog wat harder op hem drukte. Terwijl hij naar zijn zwarte BMW liep, zette Ty alles behalve zijn nieuwste obsessie uit zijn gedachten. Hij wilde niet meer denken aan Virgils weduwe, de dreigende verkoop en de aanstaande wedstrijd. Een paar uur lang wilde hij zich geen zorgen maken over de plannen die de weduwe met het team had of de wedstrijd tegen de Chanucks. Het grootste deel van zijn leven had Ty geprobeerd om de onbeheerste Savage- impulsiviteit, die hem in moeilijkheden kon brengen, te bedwingen, maar hij had één groot zwak waaraan hij regelmatig toegaf. Ty hield van mooie auto's. Hij ging in het zachte leren interieur zitten en startte de M6. Het lage, hese gebrom van de 5.0 liter V-l()-motor vibreerde op zijn huid terwijl hij een Ray- Ban-pilotenbri! op zijn neus zette. De spiegelglazen beschermden zijn ogen tegen de heldere middagzon terwijl hij het omheinde landgoed verliet en in de richting van Paulsbo reed. Hij bevrijdde de 500 pk onder de motorkap van de BMW en reed met een omweg naar huis. Faith Duffy klapte haar mobieltje dicht en keek naar het smaragdgroene gazon, de zorgvuldig bijgehouden plantenperken en ruisende fonteinen. Het laatste wat ze op dit moment kon gebruiken was een bezoekje van haar moeder. Haar leven was onzeker en angstig, en Valerie Augustine was een emotioneel zwart gat.Haar blik gleed over het drukke water van Elliot Bay, en ze sloeg haar armen over elkaar en kromde haar schouders tegen de koele bries waardoor haar blonde haar rond haar gezicht waaide. Vannacht had ze gedroomd dat ze weer in Aphrodite werkte. Haar lange blonde haar golfde rond haar gezicht terwijl 'Slice of Your Pie' van Mötley Crüe uit de geluidsboxen boven het podium van de stripclub dreunde. In de droom flitste roze laser-licht over haar lange henen en torenhoge pumps met hakken van 15 centimeter, terwijl haar handen langzaam haar platte buik streelden. Haar handen gleden naar haar kruis, dat was bedekt met een minuscuul plooirokje, en pakten de stoel tussen haar naakte dijbenen vast. vast. Faith haatte die droom. Ze haatte de paniek en de knoop van angst die de droom altijd in haar maag achterliet. Ze had hem al jarenlang niet meer gehad, maar hij was nog steeds hetzelfde. Ze draaide opzij op de stoel, kromde haar rug en liet haar hoofd langzaam naar het podium zakken terwijl haar handen haar witte bloesje losknoopten. Het roze licht bescheen haar terwijl ze op de zitting van de stoel balanceerde en haar benen optilde. Ze gleed met één voet langs haar kuit naar beneden terwijl haar grote borsten vrijkwamen uit het bloesje en uit haar rode balonette-bh met lovertjes dreigden te vallen. Zoals altijd stonden de mannen rond het podium en keken haar met wellustige ogen en open mond aan. 'Layla!' Ze riepen haar toneelnaam terwijl ze geld in hun gespannen vuisten klemden. In de droom krulde een ik-weet-dat-je-me-wilt-glimlach haar mond, terwijl Vince Neil en zijn bandleden zongen over een zoete glimlach en nog een stuk taart. In de herenclub, drie blokken van de Las Vegas Strip, legde Faith haar handen op de vloer naast haar hoofd en voerde een perfecte walk over uit tot ze met haar voeten op schouderbreedte stond. Ze gooide haar bloes weg en wiegde met haar heupen terwijl ze bij haar middel vooroverboog. Ze liet het minuscule plooirokje over haar benen naar beneden glijden en stond even later in een rode string. Terwijl het ritme van de zware bas en de drums door de club dreunde, was ze het onderwerp van de mannelijke fantasie en probeerde ze hen te manipuleren om zo diep mogelijk in hun portefeuilles te graaien en hun geld af te geven. De droom eindigde altijd op dezelfde manier. De stapel geld die ze had verdiend verdween als een fata morgana, en ze werd altijd naar adem snakkend wakker. De angst verkrampte haar borstkas en benam haar de adem, en ze voelde zich weer een hulpeloos klein meisje. Alleen en doodsbang. Vrouwen die beweerden dat ze liever zouden doodgaan dan strippen hadden die keus waarschijnlijk nooit hoeven te maken. Ze hadden waarschijnlijk nooit vijf dagen achter elkaar hotdogs gegeten omdat die goedkoop waren. Ze hadden waarschijnlijk nooit gefantaseerd over tafels vol Big Macs en patat en schaaltjes crème brülée. Faith draaide haar gezicht naar de bries en haalde diep adem. Ze moest weer naar binnen. Het was onbeleefd om Virgils vrienden te negeren tijdens de receptie, maar de meeste hadden haar toch nooit gemogen. En zijn familieleden mochten wat haar betrof stuk voor stuk naar de hel lopen. Zelfs vandaag hadden ze hun verbittering niet opzijgezet. Virgil was er niet meer. Ze kon het gewoon niet geloven. Nog maar een week geleden had hij haar verhalen verteld over alle fantastische dingen die hij in zijn lange leven had gedaan, en nu... lange leven had gedaan, en nu... Nu was hij er niet meer en ze voelde zich verschrikkelijk alleen. Ze was kwetsbaar en uitgeput na de rouwplechtigheid ter ere van haar echtgenoot en tevens de beste vriend die ze ooit had gehad. Ze wist dat sommige mensen Virgil niet hadden gemogen. In zijn eenentachtig jaar had hij veel vijanden gemaakt. Maar hij was goed voor haar geweest, vooral in de tijd dat ze niet altijd goed voor zichzelf was. Zelfs na zijn dood was hij nog steeds goed voor haar. Virgil had geld aan verschillende liefdadige instellingen geschonken en het grootste deel van zijn miljardenbezit was naar zijn enige kind, Landon, en Landons drie kinderen en acht kleinkinderen gegaan. Maar hij had Faith het penthouse in Seattle, vijftig miljoen dollar op de bank en zijn ijshockeyteam nagelaten. Ze glimlachte toen ze eraan dacht hoe razend zijn familie daarover was geworden. Ze was ervan overtuigd dat ze allemaal dachten dat ze had gekonkeld en geïntrigeerd om al dat geld in handen te krijgen. Dat ze verwrongen seksuele verlangens had bevredigd in ruil voor het ijshockeyteam, maar de waarheid was dat Virgil wist dat ze niets om het team gaf. Ze hield niet van sport en was net zo geschokt geweest als de rest dat Virgil de Chinooks aan haar had nagelaten. Ze verdacht Virgil ervan dat hij het had gedaan omdat Landon er nooit een geheim van had gemaakt dat hij verwachtte het team te erven. Faith wist dat zodra hij eigenaar van de Chinooks was, zij uit de skybox zou worden verbannen. Wat in principe geen probleem voor haar zou zijn. Ze had geen belangstelling voor ijshockey. Natuurlijk was ze met haar echtgenoot meegegaan naar een paar wedstrijden, maar ze had niet veel aandacht geschonken aan wat er op het ijs gebeurde. Ze had haar tijd besteed aan het negeren van de twistzieke Duffy's en door een verrekijker op zoek gaan naar afschuwelijke kleding en idiote dronkaards op de stoelen onder haar. Als ze een goede dag in de Key Arena had, zag ze een idiote dronkaard in afschuwelijke kleding. Landon had meer interesse voor de wedstrijden en had de dagen geteld tot hij het team in handen zou krijgen. Het eigendom van een professioneel sportteam was een teken van extreme rijkdom, en het lidmaatschap van een exclusieve club dat Landon heel graag wilde hebben. Een lidmaatschap dat zijn vader hem nu had ontzegd. Landon was Virgils enige zoon, maar ze hadden elkaar veracht. Landon had nooit moeite gedaan om zijn minachting voor Virgils leven en zijn haat voor Virgils vijfde echtgenote, Faith, te verbergen. Ze liep over de lange loper in de gang op de eerste verdieping naar de slaapkamer en suite die ze met Virgil had gedeeld. Werknemers van een verhuisbedrijf pakten haar kleren in dozen terwijl een van Landons advocaten de gang van zaken op de achtergrond volgde, om ervoor te zorgen dat Faith niets