Seisoen van Sonde Chris Karsten Human & Rousseau Op die hakke van die wykende storm dryf aanlandige winde, nou meer bedaard, ’n lae misbank oor die kus. Uit hierdie newels doem twee oesterplukkers vroeg die Saterdagoggend op uit die rigting van Swartvlei se monding. Een kom skielik orent, roep na sy maat. Hy wys na die dynsige figuur teen die paal by die duin. Hy meen dit is iemand wat op dié vroeë oggend daar rus, met sy rug teen die paal, gesig na die see. Hulle eerste instink is die hasepad. Maar ’n inspekteur kan dit nie wees nie, nie met hare wat só lank en blond in die wind warrel nie. Die stil figuur kan hulle nou uitmaak. ’n Kaal vrou. Haarslierte gekoek van sand en sout en wind. In hoogwater moes die branders oor haar gebreek het. Haar vel het die kleur van lood, asof sy aan erge koue blootgestel, of dood is. Die polisie soek na ’n reeksmoordenaar. Die eerste lyk, dié van ’n vrou, is na ’n storm op die rotse gevind – vasgebind aan ’n paal en met haar mond toegewerk. Die lyke wat volg, is elk op nog meer bisarre wyse agtergelaat. Die moordenaar, Jack, is sistematies besig om mense te elimineer vir sy enigmatiese meester, Minos. Die laaste slagoffers op Jack se lys is Wim, ’n skoenlapperboer naby Wildernis, en sy assistent, Portis. Albei het in die apartheidsjare te doen gehad met ’n regeringsprojek genaamd Antenor. Chris Karsten is ’n ervare joernalis en skrywer van twee jeugboeke sowel as ’n Ware misdaad-reeks. Sy debuutroman, Frats, is in 2008 met die ATKV- Prosaprys bekroon. Vir Udo en Eric Inhoud Toewyding Ag dae voor Pase Hoofstuk 1 Hoofstuk 2 Hoofstuk 3 Hoofstuk 4 Hoofstuk 5 Hoofstuk 6 Hoofstuk 7 Hoofstuk 8 Hoofstuk 9 Hoofstuk 10 Hoofstuk 11 Hoofstuk 12 Hoofstuk 13 Hoofstuk 14 Hoofstuk 15 Hoofstuk 16 Hoofstuk 17 Hoofstuk 18 Hoofstuk 19 Hoofstuk 20 Hoofstuk 21 Hoofstuk 22 Hoofstuk 23 Hoofstuk 24 Hoofstuk 25 Hoofstuk 26 Hoofstuk 27 Hoofstuk 28 Notas AGT DAE VOOR PASE Sy prooi is op twee foto’s, ’n man, vet en nie meer jonk nie, miskien al sewentig. Op die gesigskoot oë spletig tussen digte wenkbroue en vlesige wange, rossig van die lekker lewe. Op die vollyffoto hang ’n swaar buik. Die gesig en naam van sy prooi is vir die jagter vaag bekend, maar nie belangrik nie. Wel van belang is adres en gewoontes. Die prooi woon saam met sy vrou in ’n kompleks van tuinhuise, almal boere-Toskaans. Wat die jagter meer beïndruk as dié voorkeurstyl van die nouveau riche, is die omheining – geëlektrifiseerde draad op ’n hoë betonmuur, by die enigste toegang ’n waghuis met elektroniese hek, 24 uur beman. Een van die prooi se gewoontes is om soggens sesuur op te staan. Waarvan die jagter onbewus is, is die ritueel van die opstaan, affektasies van die prooi wat sy vrou al langer as ’n dekade sedert sy aftrede irriteer. Maar soos dit ’n goeie vrou betaam, verduur sy dit wanneer hy soggens na die bedlig reik en die nag se slym uit sy bors kug. Haar kop is weggedraai wanneer sy luister hoe hy steunend sy logheid uit die bed uitspook, hoe hy kreunend sy bene in die pype insukkel van die sweetpak waarvan sy die buikmaat met ’n nuwe rek moes vergroot, die gehyg om die veters van die duur Nikes te knoop. En immer op sy kop die pet, sy gunsteling, die een met die inskripsie USMC saam met drie sterre outentiek in goue draad gebosseleer. Wanneer hy uitslof, wag sy op die geklop van die wandelstaf van geelhout teen die kapstok in die portaal, ’n teken vir die drie Corgi’s om te begin blaf. Agter die deur van die motorhuis waarin hulle snags slaap, is hulle hees en amegtig, want hulle is, soos hulle baas, oud en plomp van bederf. Sy staptog soggens is op aandrang van sy kardioloog, die drie Corgi’s s’n op aanbeveling van hulle veearts. Die jagter dink en skryf en oorweeg sy opdrag. Diep in die nag begin ’n strategie vorm aanneem. Hy maak ’n inkopielys. Vroegoggend vertrek hy met sy