RUH ADAM HÜSEYIN NIHAL ATSIZ 1. BÖLÜM Kamlançu ülkesine bahar gelip de kuslar ötüsmeye baslayinca, agaçlarda ve yerlerde çiçekler açinca Yüzbasi Burkay yine o büyük çam agacinin yanina geldi. Parlak bakisli, ay yüzlü kizi orada gördü. Yüregine od düstü. Yer yüzü gözüne karanlik oldu. Ona yaklasip söyle dedi: ‘Yüzün aya benziyor. Kasin yaya benziyor. Gözlerin yesil alasi. Saçlarin arslan yelesi. Yürüyüsün turna gibi. Salinisin suna gibi. Hangi yerden, kaynaktansin? Hangi boydan, oymaktansin? Parlak bakisli, ay yüzlü kiz bir sey söylemedi. Yalniz gözlerini kaldirarak Burkay’a bakti. Bu bakisla onun kanini kaynatti. Yüregini oynatti. Içine od düstü. Yer yüzü gözüne karanlik oldu. Kiza söyle dedi: ‘Bakislarin isik mi? Saçlarin sarmasik mi? Yildiz misin, günes mi? Alev misin, ates mi? Neden sessiz bakiyorsun? Beni niçin yakiyorsun? Çiçek gibi her bir yanin. Söyle, nedir senin adin, sanin? Parlak bakisli, ay yüzlü kiz bir sey söylemedi. Gülümseyerek Burkay’a bakti. Bu bakisla onun aklini basindan aldi. Yüregini derde saldi. Içine od düstü. Yer yüzü gözüne karanlik oldu. Kiza söyle dedi: ‘Beni niçin üzüyorsun? Gözlerini süzüyorsun. Kirpiklerin paraliyor. Bakislarin yaraliyor. Rengin sanki çiçekten. Bilmem hangi çiçekten? Ister daril, ister kiz. Tek adini söyle kiz! Parlak bakisli, ay yüzlü kiz gözlerini Burkay’in gözlerine dikti. Kayalardan dökülen sularin, kirlarda esen rüzgarin, ormanda öten kuslarin sesinden daha güzel sesiyle söyle dedi: ‘Besbalik’ta dogdumsa da Karluk kiziyim. Nice erin yüreginde sakli siziyim. Yüregine od düstüyse zorlayip söndür. Bilen bilir; adim,sanim: Açigma-Kün’dür. Ölmemeyi istiyorsan yaklasma bana. Belam çoktur, görünmeden dokunur sana… Burkay’in yüregine od düstü. Yer yüzü gözüne karanlik oldu. Iyi yürekli kisi idi. Tanri’ya ve insanlara karsi suç islememisti. Tapincaga gidip Tanri’ya yalvardi. ‘Tanrim! Yüregimdeki odu söndür’ dedi. Kirk gün büyük çam agacinin yanina gitti. Her gidiste Açigma-Kün’ü orada gördü. Her gidiste içindeki ates yalazlandi. Her dönüste tapincakta Tanri’ya yalvardi. Her yalvaristan sonra bir daha çam agacinin yanina gitmemeye karar verdi. Fakat günesin her yeni dogusunda kizin hasretine dayanamadi. Verdigi karari unutup çam agacinin yanina geldi. Kizin yesil ala gözleriyle büyülenip kendinden geçti. Kirk birinci gün çam agacinin yanina gelince kizi bulamadi. Gözleri bulandi. Yüregi yandi. Içi sikintiyla doldu. Gün batincaya kadar bekledi. Açigma-Kün gelmeyince onu çam agacina sordu. Agaç ah edip agladi. ‘Onu ben de bekliyorum. Artik gelip bana yaslanmayacak’ dedi.. Yapraklari dökülüp kurudu. Uçan bir akdogan ah edip agladi. ‘Onu ben de bekliyorum. Artik gelip beni koluna almayacak’ dedi. Kanatlari çirpmaz olup otlara düstü, öldü. Yesil otlara sordu. Otlar ah edip agladilar. ‘Onu biz de bekliyoruz. Artik gelip bizi çignemeyecek’’ dediler. Yanip duman oldular. Burkay bezginlesip yerine ,yurduna döndü. Açigma-Kün’den baska bir sey düsünmez oldu. Tapincaga gidip yalvardi, olmadi. Eksi kimiz içip esridi, kar etmedi. Tatli sarap içip kendinden geçti, fayda vermedi. Kagan savas açinca o da katildi. Ölmek için atina zirhsiz bindi. Oklar sagindan solundan uçtu; biri degmedi. Kalkansiz, tulgasiz vurustu. Kiliçlar sagindan,solundan geçti; biri vurmadi. Yine yurduna döndü. Açigma-Kün’den baska bir sey düsünmez oldu. Benzi sarardi. Hasta olup yataga düstü. Burkay’in iyi yürekli bir evdesi vardi. Erkegi iyi olsun diye okuyucular, bakicilar, kamlar, baksilar getirtti. Hiçbir ilaç, dua, hiçbir büyü fayda vermedi.. Günden güne eridi, soldu, bitti. Ölecek hale geldi. Bir gece Açigma-Kün’ün adini sayiklayinca kadin isi anladi. Bütün Kamlançu’ya adamlar çikartti. Kirk gün aradilar, taradilar. Açigma-Kün bulunmadi. Bir gün ihtiyar, çirkin bir büyücü kadin geldi. ’Bunun derdine ancak Kilimbi çare bulabilir. O, seytanlarin akillisidir’ dedi. Burkay’i seytan Kilimbi’ye götürdü. Burkay ona yüregini açti. Sevdigi kizi anlatti. ’Bana onu verirsen senin ordunda çeri olurum’ dedi. Kilimbi basini salladi. ‘Yüregin büyük derde girmis. Kurtulmak zor. Buna çareyi bulsa bulsa Seytanlar Basi Madar bulur’ dedi. Burkay’in içi yandi. Gözü dumanlandi. ’Hiçbir çare yok mu’ diye sordu. Madar, basini salladi. Ellerini açti. ’Var’ dedi. ’Eger evdesini götürüp Ejderler Kagani Naranta’ya kurban adarsan Açigma-Kün’ü kaybettigin yerde bulursun. Burkay hiçbir sey düsünmeden kabul etti. Gözünü sevda bürümüs, kanin çilginlik yürümüstü. Evdesini Naranta’ya adak verdi. Naranta, onu öldürüp yedi. Kadin ölürken ellerini göge kaldirip beddua etti: ‘Burkay! Iyilige kemlik ettin. Tanri seni bedbaht etsin. Kiyamete kadar, dünyaya her gelisinde ruhun iztirap içinde çalkalansin’’ dedi. Tanri bu dilegi kabul etti. Burkay, seytan Madar’in dediklerini yaptiktan sonra çam agacinin oldugu yere gitti. Kiz gitti diye yapraklari dökülüp kuruyan çam yine yesermisti. Açigma-Kün onun gövdesine yaslanarak duruyordu. Burkay yaklasip söyle dedi: ’’Nerede kaldin ay bakisli? Neden gittin inci disli? Senin için hasta düstüm. Eller gezip daglar astim. Artik bana varmaz misin? Derdime em vermez misin? Gel,benim ol çiçek yüzlüm! Ipek saçlim, isik gözlüm!’’ Açigma-Kün bir sey demedi. Büyülü gözlerle Burkay’a bakarak gülümsedi. Burkay’in akli basindan gitti. Az kaldi kimiz gibi eriyip akacakti. Kiza yaklasarak siki siki tuttu. Çiçek kokan yüzünü öptü. Onu evine getirip es edindi. Fakat bununla derdi bitmedi. Açigma-Kün’ü her gün biraz daha çok sevdi. Öpmekle doyamadi. Sevmekle kanmadi. Uçan kustan kiskandi. Esintiden yüksündü. ’’Sen insan degilsin. Peri Kan Katun’sun’’ dedi. Sevgisi durulmadi. Arzusu kirilmadi. Öpmekle kanmaz oldu. Sevgisi dinmez oldu. ‘’Sen Peri Kan Katun degilsin. Tanri Katun’sun’’ dedi. Bir gün ihtiyar, çirkin büyücü kadin yine geldi. ‘’Bunun derdine ancak Madar çare bulabilir’’ dedi. Birlikte Madar’a gittiler. Madar güldü. ‘’Sen Nizvani cehennemine düsmüssün. Eger o da sana bir defa seni seviyorum derse bundan kurtulursun’’ dedi. Burkay yurduna döndü. Açigma-Kün’e ‘’Beni seviyor musun?’’ diye sordu. Kadin, saçlariyla onu sararak ne soracagini unutturdu. Bir ay geçti. Burkay ‘’Beni seviyor musun?’’ diye yine sordu. Kadin onu öperek ne soracagini unutturdu. Böyle aylar geçti. Yillar geçti. Burkay sevgiden çilgina döndü. Iztirap iztirap üstüne, keder keder üstüne çekti. Hekimler geldi, ilaç bulamadi. Bakislar geldi, çare edemedi. ‘’Seni ancak ölüm kurtarir. Açigma-Kün, Tanri’nin cezasidir’’ dediler. Burkay büyük iztiraplar içinde öldü. Ölürken yine ‘’Beni seviyor musun?’’ diye sordu. Kadin onu saçlariyla sardi, kollariyla sikti, öptü. Fakat bir sey demedi .Burkay’in öldügünü görünce gözleri yasardi. Inci gibi yaslar akti. ‘’Iztirap çekiyorum’’ diye inledi. Fakat ‘’Ben de seni seviyorum’’ demedi. Burkay ölmekle iztiraptan kurtulmus olmadi. Her yil bahar olup çiçekler açtikça, Açigma- Kün’ü görüp sevdigi çam agacinin yaninda ruhu dolasiyor. ‘’Iztirap çekiyorum. Sen de beni seviyor musun’’ diye inliyor. O günden bu güne kadar bin yil geçtigi halde Burkay her bahar orada agliyor. Yaninda duran Açigma-Kün ‘’Sus sus, ben de iztirap çekiyorum’’ diye yanip yakiliyor. Fakat ‘’Ben de seni seviyorum’’ demiyor ve yillar böylece akip geçiyor. * * * Yazi masasinin önünde oturarak bu masali okuyan kadin gözlerini kaldirdi. Büyük odada muttarid adimlarla gezerek Uygur masalini dinleyen erkege sordu: - Nasil buldun? Begendin mi? Bol isikla aydinlanan odada bütün duvar kitap raflariyla doluydu. Küçük bir masanin üzerindeki saat,vaktin gece yarisina yaklastigini gösteriyor,saatin yaninda keskin bir içkiyle dolu sürahi, bir de kadeh bulunuyordu. Erkek, doldurdugu kadehi içtikten sonra istihfaf edici bir yüzle: ‘’Masal’’ diye bir cevap verdi. Biraz kirilmis gibi olan, fakat hiçbir sey belli etmeyen kadin tekrar sordu: