Pelle groeit op in een Noord-Noors dorpje. Hij verzint steeds meer regels waaraan hij zich moet houden. Als er bijvoorbeeld een vliegtuig overvliegt, moet hij zijn laarzen uitdoen om te voorkomen dat het neerstort op zijn huis. In proefwerken streept hij de letters x, y en z weg, omdat ze ziekte en dood meebrengen. Als Pelles vader een artikel leest over Gilles de la Tourette herkent hij symptomen van die aandoening in zijn zoon. Maar wanneer hij Pelle meeneemt naar een arts, zegt deze: 'Gilles de la Tourette? Dat hebben we hier niet.'
Pelle Sandstrak verwoordt in dit autobiografische verhaal als geen ander hoe het is om te lijden aan Gilles de la Tourette en dwangstoornissen. Zijn boek is te vergelijken met Mark Haddons Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht en bevat elementen van een roadmovie. In de manier waarop Pelle Sandstrak zijn verhaal weergeeft, spat het vertelplezier van de bladzijden.

NBD|Biblion recensie

Het naar een Franse neuroloog genoemde syndroom van Gilles de la Tourette wordt gekenmerkt door een combinatie van wisselende bewegings- en geluidstics met soms vloeken, scheldwoorden of obscene taal naast dwanggedachten en -handelingen. De schrijver (1965) kreeg vanaf de lagere school een enstige vorm van deze dwanggedachten, handelingen en tics waarmee hij een outsider werd binnen de school en later de hele maatschappij. In het hoge noorden van Noorwegen werd de diagnose niet herkend en een lange periode van tobben, losse baantjes, dito relaties, drugsgebruik, zwerven en vervuiling volgde. Pas na jaren trof hij een arts die de diagnose stelde en kreeg hij acceptatie en ruimte tot verandering. Met cognitieve gedragstherapie zijn de dwanggedachten sterk verminderd en de tics op de achtergrond gekomen. Sinsdien houdt de auteur succesvolle lezingen en workshops over dit beeld. Dit boek leest als een roman met spanning en ook humor, mede door de achteraf ontstane relativerende houding van Sandstrak. Het boek steekt daardoor duidelijk boven de gemiddelde ziekte-autobiografie uit.

(NBD|Biblion recensie, M.A.M. Bomhof, neuroloog-psychiater)
(source: Bol.com)