YORUMLAYICI ETIdLEŞIM: YÖNTEM Mİ, TEKNIK Mİ? Prof. Dr. Nilgün ÇELEBİ Bu makalede Norman K. Denzin tarafından geliştirilen "Yorum- layıcı Etkileşimcilik" konu edilmektedirl. Denzin yorumlayıcı etkile- şimciliğin bir yöntem olduğunu ileri sürmektedir. Bu incelemede yo- rumlayıcı etkileşimciliğin bir yöntem olup olmadığını sorgulamak, yöntem değilse, ne olduğunu, sözgelimi bir teknik olup olmadığını belirlemek amaçlanmıştır. Bu amaca ulaşabilmek için önce yöntem ve teknik kavramları üzerinde durulmakta, sonra da yorumlayıcı etki- leşimciliğin bu kavramlardan hangisine daha yakın olduğu sorusunun cevabı arastırılmaktadır. Bilimsel yöntem, dar anlamıyla, bir başka deyişle yönteme bilim açısından bakıldığında, doğaya, topluma, bireye, bireyin doğaya kat- tıklarına ilişkin doğru betimleme, açıklama ve yorumlama getirebilmek için bilim adamının gerek yürüdüğü yol ve harcadığı çaba, gerek yürü- yeceği yolu ve bu yolda yürürken harcayacağı her türlü çabayı önceden belirleyen kurallar topluluğu olarak tanunlanmaktadır. Bu haliyle bi- limsel yöntem, bir yanı ile zihinsel bir yanı ile eylemsel bir süreçtir. Zihinsel olması aklın işleyiş kuralları (mantık) ve akıl yürütme tarzları (tümevarım, tümdengelim, vb) ile ilgisinden, eylemsel olması ise araş- tırma kuralları topluluğu olmasından kaynaklanır. Bu yöntem tanımı bilimin doğanın toplumun bireyin, bireyin doğaya kattıklarmın; baş- ka bir deyişle, doğal, sosyal, toplumsal ve kültürel dünyaların, objektif veya objectivate olarak var olduğu sayıltısının yanısıra, bu dünyalar üzerine doğru söz söyleyebilmenin mümkün olduğu şeklinde ifade edi- lebilecek bir yöntembilimsel sayıltının da kabul edilmesini gerektirir. Bilimsel yöntemin geniş anlamıyla tanımı ise, bir başka deyişle, yöntem- bilim açısından tarnmlanması ise, yine dünyanın var olduğu şeklinde- ki bilimsel sayıltının ve bu dünya üzerine doğru söz söyleyebilmenin mümkün olduğu şeklindeki yöntembilimsel sayıltının kabulüyle yapıl- maktadır. Bir şey üzerine doğru söz söyleyebilme o şey ile, o şey ün- rine söylenen sözlerin -ki bunlar betimleme, açıklama, yorumlama ola- (1) Norman K. Denzin, 1989, Interpretive Interactionism, Newbury Park: Sage Publi- cations. 146 (cid:9) NILGÜN ÇELEBİ bilir- çakışması demektir. Yöntemin bilim açısından dar değil de, yön- tembilim olarak geniş tanımı yapılmaya kalkışıldığında, içeriğini, baş- ka şeylerin yanısıra, şunların oluşturduğu gözlenir: Bilginin çıkarıl- dığı, istihraç edildiği kaynağm ne olduğu ile ilgili sorular; bilginin is- tihraç edildiği kaynağın karakteristikleri ve işleyiş düzeniyle ilgili so- rular; inceleme biriminin kavramsallaştırılma düzlemlerine ilişkin so- rular; bilim adamının kendinin olanaklarına, sınırlarına, karakteristik- lerine ilişkin sorular; akıl yürütme tarzlarına (uslamlama) ilişkin soru- lar; aklın işleyiş kurallarına (mantık) ilişkin sorular; veri toplama araç- larına ilişkin sorular. Yöntembilimin bu oluşturucuları bilim adamının doğaya, topluma, bireye ve bireyin ürettiklerine ilişkin söylediği sözle- ırin onlarla, çakışmasmı temin etmek gibi bir işlevle yükümlendirilmiş- tir. Bilimsel yöntemin yöntembilim içinde geniş anlamlı tanımı, yönte- min bilim ve felsefe etkinliklerinin belirli alanlanyla yakın bir ilişki için- de bulunduğuna işaret etmektedir: Epistemoloji gibi, metateori gibi. Bilimsel yöntemin dar anlamlı tanımı içinde çok önemli bir yer tutan ve teknik olarak adlandırılan veri toplama araçları ise, laboratu- var deneyinden katılımlı gözleme, görüşme formu uygulamasından bel- ge taramasına, söyleşi çözümlemesinden (conversation analysis) her- men eutiğe yayılan bir yelpazede sıralanırlar. Dışımızdaki doğa, top- lum, birey ve kültür alanlarının verilerini, onlara ilişkin informas- yonu hangi araçlar yardımıyla toplaya.bileceğ'irnizi, bir başka deyişle, tekniğimizi kararlaştırmak, öncelikle o alana ilişkin oluşturulan kav- ramsal modele, teoriye, bir adım sonra da, yaklaşıma bağlıdır. Yöntem, bilim, yöntembilim, teori, kavn msal çerçeve, kavramsal model, yaklaşım, teknik, akıl yürütme tarzı, epistemoloji arasındaki bu bağlanfilar, bu içiçe geçmişlikler her birinin sınırının çizilmesini, bir- leşme ve ayrılma noktalarmın belirginleştirilmesini, aralarındaki bağ- la.ntının doğasının ve gücünün açıklaştınlmasmı güçleştirmektedir. Bu yazıda yorumlayıcı etkileşimciliğ'in yöntem mi teknik mi olduğu sorusu, yaklaşım, teori, yöntem, uslarnlarna, çerçeve ve teknik aras ın- da -gerekçelerinin açıklanması, bir yana bırakılarak- şöyle bir bağlan- tıyla cevaplanmaya çalışılacaktır: Akıl yürütme tarzları yöntemin zihin- sel yanının önemli bir öğesidir. Klasik yaklaşım olarak da adlandırı- lan hipotetik-dedüktif akıl yürütme tarzına dayalı yöntem anlayışmda, bilimsel araştırmanın aşamaları hipotez- gözlem- sırlama olarak belir-. şa yerleştirilmesi araştırmanın ya bir teori- lenir. Burada hipotezin ba den, ya bir kavramsal modelden, ya bir ka.vramsal çerçeveden hareket- le yürütüleceğini işaret eder. Bu tür araştırmalarda seçilen tekniğin, YÖNTEM Mİ TEKNİK Mİ (cid:9) 147 teori, model veya çerçevenin tekabül ettiği olgu veya fenomenin doğa- sı dikkate alınarak belirlenmesi gerekir. Alansal yaklaşım (grounded theory) olarak adlandınlan ve tümevarımsal akıl yürütmeye dayalı yöntem anlayışı ise araştırmanm aşamalannın gözlem-hipotez-sınama olarak sıralanmasmı talep eder. Burada herhangi bir hipotez, giderek, çerçeve, model veya teorinin bulunmaması, seçilecek tekniğin ne'ye göre belirleneceği sorusunu cevapsız bırakır. Böyle durumlarda, tekni- ğin nereye ilişkilendirilmesi gerektiği sorulabilir. Cevap, yaklaşım, ola- bilir Ini? Olamaz gibi gözüküyor. Zira yaklaşımlar doğal, toplumsal, sosyal, kültürel alanların belirli olgularnu / fenomenlerini, veya süreç- lerini, veya bu somutluklar arasındaki birtakım ilişkileri konu edinnıez- ler. Dolayısıyla, olguların / fenomenlerin kavramsallaştırılma düzlem- leri, boyutları, içsel karakteristikleri, nelere karşıt, nelere yakın olduk- ları, hangi koşullarda ortaya çıktıkları, etkilerinin neler olduğu, vb. üzerinde hiçbir şey söylemezler. Yaklaşımlar olguların / fenomenlerin içinde akıl, gittikleri nehir yatakları gibidir. Olguların / fenomenlerin tekil görünümlerinin, tekil varoluşlarnun nasılım, niçinini değil, genel varoluş tarzlarının işleyiş düzeninin, ilkelerinin sayıltılarmı sunarlar. Yaklaşımların önermeleri sayıltı karakterinde oldukları için tanım muamelesi görürler, dolayısıyla sınamaya tabi tutulamazlar. Yakla- şımların bilimsel yöntem kullanılarak soruşturulabilecek olgusal / fe- nomenal içerikleri olmadığı için, hakkında veri toplanacak birşey de bulunmamaktadır. O halde, teknikler yaklaşım(lar) a bağlanamazlar. Bu durumda akla şu soru gelebilir: Veri toplama aracı olan tekniğin teoriye bağımlılık:İ bu denli yüksekse, o zz man, alansal yaklaşımın sa-, vunucularnun veri topla mada kullandıkları araçların doğası nedir? Sözgelimi, bir söyleşi çözümlemesi, bir hernıeneutik herhangi bir teo- riyle bağlantılandırılamıyorlarsa, başka bir deyişle bir tekniğin sahip olması gereken karakteristiği gösteremiyorlarsa, o zaman bunlar nedir? Hemen belirtelim, bu konuda bir paniğe kapılmaya gerek yoktur. Zira sözkonusu teknikler, hipotetik-dedüktif akıl yürütmeye dayalı yöntem anlayışıyla (klasik yaklaşım veya aksiyorhatik format olarak da ad- landırılabilmektedir) yürütülen; hipotezden (dolayısıyla teori, model veya çerçeveden) hareketle gerçekleştirilen araştırmalarda çok geniş bir kullanılma alanına sahiptir. Hatta sözkonusu yöntemi kullanan ara ş- tırmacıların söyleşi çözümlemesi vb. nitel veya yumuşak teknikleri kullanmaları özellikle teşvik de edilmelidir. Zira, bu teknikler inceleme objesinin açıklanrna ve betimlenmelerinin ötesinde, anlaşılmalarma da derin katkılarda bulunacak kapasitededir. Öte yandan, alansal olarak da adlandırılan ve tümevarımsal akıl yürütmeyi temele alan, gözlem- 148 (cid:9) NILGÜN ÇELEBİ den hareket eden aratırma yöntemini savunanlar ise, her ne kadar pür tümevarmun erdemlerine saygı gösterilmesi gereğini işaret etmekteler, pratikte, hakkında hipotez kuracak kadar teorik / gözlemşel bilgiye sahip olamadığınuz olgular / fenomenlerin açıklanması için tek çıkar yol olduklarını ifade etmektelerse, ve kendilerini böylece haklila ştır- dıklarmı düşünmekteyseler de, aslında, kanımızca uyguladıkları bir işlemi belki kendi gözlerinden de kaçırmaktadırlar. Uygulanan bu iş- lem 'hunch' adi verilen ve hipotez oluşturmaya yetecek kadar elimizde veri / bilgi / bulgu bulunmayan fakat aralar ında bir ilişki olduğunu sezinlediğimiz olgular / fenomenler için yaptığımız tahminlerclir. Aras- tırmasmı türnevarımsal uslamlama temelinde gözlemle başlattığını ile- ri sürenler, kaçınılmaz bir biçimde, yine de zihinlerindeki bir ba ğlantı- dan, hunch'darı hareket etmektedirler. Ve, yine bu huch'la bağlantılı olarak, ister istemez, zihinlerinde inceleme konular ına ilişkin bir kav- ramsal çerçeve oluşturmuşlardır. Ve, veri toplama araçlarını işte bu kavramsal çerçevelerine göre, o çerçeve içinde sezinledikleri hunch'a göre seçmektedirler. Özetle, teknik, burada gerçekten bir teori ya da kavramsal modelle ba'glantılandırılınamıştır, ama, henüz teorileşme bir yana, kavramsal model düzeyine dahi ulaşamamış da olsa, yine de seçilen olguların / fenomenlerin ilişkilerine, bağlantılarına ilişkin araş- tırmacuun zihninde oluşan amorf bir çerçeveye bağlantılandırılmıştır. Bu bağlantı, en başta, konu seçimine karar verme sürecincleki zihinde, değer yargılanyla bezeşik olarak da olsa, yine de kurulmuştur. Tekniğin belirli bir teori veya kavramsal modelle bağlantırılma- dan geliştirilmesi ve kullanılması iki sonuca yol açmaktadır; ilkinde, tekniği geliştiren, onu bir yöntem olarak sunma yanılgısma düşmekte- dir; ikincisinde, geliştirilen tekniğin kaçınılmaz bir biçimde en azından bir kavramsal çerçeveyle ba ğlı olduğunun tekniği geliştiren tarafın- dan görülememesi, tekniği geliştiren ve kullananlarm teknik-teori (model, çerçeve) bağını görülür kılma çabasına girmelerini önleınekte- dir. Işte, bu yazının konusunu teşkil eden yorumlayıcı etkileşimcilik, bizce, bu kaderi yaşamaktadır2. Yorumlayıcı etkileşimcilik, Denzin'e göre, yorunılayıcı yakia.şı- nun kendince yorumlanması sonunda geliştirilmiş olup, kişilerin yaşam deneyimleri dünyasının bir uğrağına uygulanan bir yöntemdir. Yorum- iare' etkileşimciliğin uygulandığı uğra ğa biraz sonra geri dönmek üze- (2) (cid:9) Amerikan Sosyolojisindeki teknik-yöntem bulanıklığı, belki, biraz da bundan ileri gelmektedir. YÖNTEM Mİ TEKNIK Mİ (cid:9) 149 re önce yorumlayıcı etkileşimciliğin yapısı üzerinde duralım3. Denzin'e göre yorumlayıcı etkileşimcilik, geleneksel sembolik etkileşimci yakla- şımın Heidegger'in yorumlayıcı fenomenolojik çalışmaları ve hermene- utik geleneğin birleştirilmesiyle oluşturulmuştur. Ayrıca feminist sos- yal teori ve post-modern teorideki son çal ışmalar ile C.W. Mills, J.P. Sartre ve Merleau-Ponty'nin formüle ettiği eleştirel-biyografik yönte- min etkilerini de taşımaktadır. Denzin'e göre, yorumlayıcı etkileşim- cilik yaşam deneyimleri dünyasının yorumlanması için şimdiye değin geliştirilen açık-uçlu, Saratıci görüşme; belge çözümlemesi; yaşam öy- küsü; yaşam tarihi; kişisel deneyim ve kendi öyküsünü inşa etme; ka- tılımlı gözlem ve kalın -betimleme yöntemlerinden biri olarak görül- melidir. Ona göre, yorumlayıcı etkileşimcilik ön.celikle varoluşsa.1, etki- lesimsel ve biyografik bir karaktere sahiptir. Denzin Goffrnan ve Garfinkel'in sosyal bir .durum'a yerleştirilmiş her bireyin etkileşimsel bir metnin yazılmasını başlattığı tezinden ha- reketle geliştirdikleri ve böylelikle ortaya çıkan yüzyüze etkileşim ile bu etkileşimin yorumlanma.smın nasıl incelenmesi gerektiğine ilişkin önerdikleri dramaturjik, dilbilimsel, yapısal, kültürel ve fenomenolojik yöntemlerin, her ne kadar mikro etkileşim dünyasını toplumun mak- ro yapılanyla (ve sosyal cinsiyet, ırk, etniklik, iş, tıp, psikiyatri, bilim, oyun ve boş zaman ile) bağlama başarısını göstermekteyseler de, bazı açılardan da kimi eksiklikler taşıdıklarmı ifade etmektedir. Denzin bu yöntemlerin biyografik ve tarihsel-olmayan bir karakterde olduklar ını; varoluşsal olarak anlamlı etkileşimsel deneyimleri ihmal ettiklerini; etkileşim metninin okunmasına, dışsal kavramsal şemaları dahil ettik- lerini; etkileşim metnini etkileşenler açısından çok, yapısal ve fiili& açılardan okuduklarmı; 'kadınlar, erkekler ve bunların etkileşim uğ- rakları'm değil, 'uğraklar ve uğraklardaki insanlar'ı incelediklerini ileri sürerek, kendi yönteminin bu eksikliklerden temizlenmiş olduğunu belirtmektedir. Denzin'in üzerinde durduğu diğer bir nokta Garfinkel ve Goffman' in etkileşim metnini nomotetik ve etik bir tarzda inceledikleri, oysa yorumlayıcı etkileşirrıciliğin idiografik ve etnik karaktere sahip bir yöntem olduğudur. Denzin, yorumlayıcı etkileşimciliği geliştirirken (3) (cid:9) Yorumlayıcı etkileşimcilik Denzin'in yazdıklarından özetlenerek aktarılırken, Den- zin'in terminoloiisi aynen korunmuştur. Ayrıca. Denzin'in bu konuya ilişkin açık- lamaları serbestçe çevrildiği ve özet olarak verildiği için açıklamaların yer aldığı say- fa numaraları verilmemiştir. Genel olarak Denzin, 1989:7-34'e bakılabilir. (cid:9) 150 NILGÜN ÇELEBİ J.P. Sartre'ın önerdiği ilerlemeci-gerilemeci çözümlemeyi, daha açık bir deyişle, yorumlama sürecinin ileriye ve geriye dönük boyutlar ını da dikkate aldığını belirtrnekte, böylelikle incelenen eylemlerin tarihsel, kültürel ve biyografik koşullarının da çözümlemeye dahil edilebildi- ğini ifade etmektedir. Denzin'e göre yorumlay ıcı Btkileşimsikğin baş- ka bir niteliği naturalistliğidir. Yorumlayıcı etkileşimcilik, verileri po- litika oluşturmaya yarayan bir araştırma stratejisidir. 'Sofistike katı- hk' olarak adlandırılan, yorumlayıcı materyal ve yöntemleri mümkün olduğunca kamusal kılmaya yönelen bir anlayıştan güç almaktadır. Yorumlayıcı etkileşimciliğin diğer yorumlayıcı yöntemlerden ayrı, hem saf hem uygulamalı bir karakterde olduğunu belirten Denzin, Geertz, Strauss ve 13ecker'in sosyal ve kültürel problematiklerin an- lamlı yonamlarmı inşa edebilmek için saf yorumlama yaptıklarını, baş- ka bir deyişle, sosyal etkileşimden kaynaklanan yorumlar inşa ettik- lerini; oysa Becker'in aynı zamanda uygulamalı karakterde, yorumlar cı değerlendirme adı da verilen, ayrı bir tavrı da benimsediğini ve bu tavrın politika üretmeye yaradığını işaret ederek, kendi yönteminin bu her iki hedefi de ayni anda karşıladığını ya zmaktadır. Denzin'in hem yorumlayıcı yaklaşım hem yorumlayıcı etkileşim için yaptığı bir sapta- ma ise değer-serbest bir yorumlayıcı araştırmanın olanaksızlığ'ıdır. Hermeneutik çember veya durumun bu basit gerçeğe işaret ettiğini belirten Denzin, araşprmcalların inceledikleri fenornene ilişkin önsel yorumlarıni önceden a.çıklaştırmalarmın bu noktayı bir sorun olmak- tan çıkartabileceğini de kaydetmektedir. Denzin'e göre öznel insan deneyiminin incelenmesi ve yorumuna dayanan bu yöntemde öznellik, intensiyonalite ve anlam, Wittegens- tein'in ünlü 'sessiz kalmak' diktumunun tersine, öne ç ıkarılmakta; niçin sorularının yerine nasıl sorusu geçirilmekte; Marx'tan Haber- mas'a, Durkheim'den Hornans'a pek çok klasik veya ça ğdaş sosyolo- ğun kabul ettiği, insan davranışmın anlamlı olarak kategorize edilebi- leceği ve yine insan davranışmın soyut, çeşitli büyüklüklerdeki teorile- rin kavramsal ögeleri içinde analiz edilebileceği anlayışı ile ikinci-dü- zen kavramlara_ insani gerçekliği kucaklayabileceği sayıltısı bir yana bırakılmakta; mümkün olduğunca kavram-serbest bir söylem tarzı birinci-düzen kavramlar öne çıkarılrnakta; Merleau-Ponty'nin deyişiy- le 'dünyanın şiiri' yakalanmaya çalışılmaktadır. Yorumlayıcı etkile- şimcilik her insani durumun yeni, taze, çoğu kez çelişik ve çoğul anlam ve yorumlarla dolu olduğunu kabul etmekte ve araştırmacı da bu an- lam ve çelişkileri yakalamaya yöneltilmektedir. Üstelik sokaktaki ada- YÖNTEM Mİ TEKNİK Mİ (cid:9) 151 mili dili bu deneyimleri aktarmaya, ifade etmeye'yeterlidir. Yorumlay ı- cı etkileşimciliğin cinsiyet ayrımcılığı içermeyen bilgiyi de amaçladı- ğını ifade eden Denzin, yorumlama sürecinde tarihin, gücün, duygunun ve bilgiyle ilgili inançların da yer aldığını vurgulamaktadır. Denzin'e göre, yorumlamanın ölçütleri incelenen deneyimin tarih- sel, süreçsel ve etkileşimsel yönlerini aydınlatmayı hedeflemekte olup, bir anlamda araştırmacmuı yorumlama sürecindeki adımlarını da işa- ret etmektedir. 'Insanın yıkılması' adımı incelenen fenomene ilişkin ön- ceden yapılmış araştırmaların eleştirel bir analizini ve yorumunu; 'ya- kalama' adımı araştırrna.cmın incelenen deneyimin çok sayıdaki, ol- gusal (naturalist) örneklerini bulmasını; 'ayraca alma' veya 'indirgeme' adımı incelenen süreçlerin anahtar ögelerinin belirginle ştirilmesini; 'inşa etme' adımı incelenen fenomenin veya sürecin tüm aşamalarının bir bütün olarak yeniden birararaya getirilerek yoru ınlanmasını; 'bağlam- sallaştırma' ise fenomenin yeniden yaşam deneyimleri dünyasındaki yerine yerleştirilmesini ifade etmektedir. Ayrıca, araştırmacının kendisi de bu yorumlama sürecinin bir parçası olduğundan, bu hermeneutik çember içine o da yerleştirilmektedir. Denzin yorumlama ile anlama arasında ise şöyle bir bağ kurmakta.dır: Yorumlama bir olay veya dene- yimin anlamının ortaya konulması sürecidir. Anlam kişinin yönelimle- ri ve eylemlerinden hareketle tammlanır ve bir sembolün yönelinmiş yorurnuna işaret eder. Anlam kişi; obje, olay veya süreç; o obje, olay veya sürece yöneltilen eylem arasındaki etkileşimle ilgili olduğundan hem etkileşimsel hem de yorumlayıcıdır. Yorum anlamı a.çıklaştırır. Bir başka deyişle, bir dilde söyleneni diğer dilin anlam ve kodlarına çevirir. Yorumlama metindeki veya etkile şimdeki anlamı ortaya çıkar- tır. Anlama ise bir durum veya metinde yorumlanan şeyin kavranması, yakalanma.sıdır. Buna göre, yorum anlamanın koşullarını yaratır. Iki tür yorumlama ve anlama vardır: Bunlardan duygululuk ve paylaşıl mış deneyim, derin- otantik anlamanm koşullarını Sağlar ve yorumlayı- cı etkileşimciliğin inşa etmeye çalıştığı anlama tarzı da işte budur. Bi limsel yorumlar ve anlamalar ise fenomenin özsel anlamlarmı işaret e- der. Yorumlayıcı incelemelerin köşetaşı kalın betirnlemedir. Kalın betimleme olmasaydı, derin anlama olamazdı. Kalın betimleme bir eylemin bağlamını verir; eylemi oluşturan yönelim ve anlamları belir- ginleştirir; eylemin gelişimini ortaya çıkartır; eylemi yorumlanabilecek bir metin olarak sunar. Derin anlama, özellikle, negatif örnekler veya empirik düzensizlikler incelenirken ortaya ç ıkar. öte yandan, ince be- timleme, eylemi çevreleyen koşulları veya yönelimlerden bağımsız olan olguları konu eder. 152 (cid:9) NILGÜN ÇELEBİ Denzin'in yorumlarcı etkileşimciliğin yapısı, karakteristikleri, diğer tekniklerden farkları, yorumlama sürecinin biçimlendiricileri ve yorumlama ölçütleri üzerindeki açıklamalarına ilişkin verilen bu özet bilginin, yorumlarcı etkileşimciliğin ana çizgilerle de olsa tanınması için yeterli olduğu umut edilmektedir. Görüldüğü gibi, Denzin belirli bir yaşam deneyimi uğrağının yorumlayıcı etkileşimcilik yardımıyla nasıl incelenebileceğini anlatmaktadır. Yapılan, belirli bir yaşam dene- yimine ilişkin nasıl veri toplanacağını ve bu işlemin niçin yapılmakta olduğunu, hangi hmaçlara hizmet edeceğini aydınlatmaktır. Dolayı- sıyla, yorumlarcı etkileşimcilik ne dar ne geniş anlamıyla tanımlanan yöntemin değil fakat bir tekniğin adı olabilir ancak. Bu veri toplama tekniğinin sunulması sırasında kullanılan terimler, 'bu terimlerin ait olduğu bağlamlar yorurnlayıcı etkileşimciliğin teknik olmaya aday ka- rakterini ortadan kaldırmamaktadır. Yorumlayıcı etkileşimciliğin ger- çek bir teknik olabilmesi ise, yukarıda değinildiği üzere, bir teoriyle veya kavramsal model veya çerçeve ile bağlantılanabilmesiyle müm- kündür; aksi halde yorumlayıcı etkileşimciliğin yöntem bir yana, tek- nik olma niteliğini dahi kazanması güçleşecektir. Ne varki, Denzin yorumlarcı yaklaşımın taraftarlarmm önemlice bir kısmının tümeva- rımsal akıl yürütme temelinde (kendi ifadesiyle alansal yakla şımı izle- yerek) geliştirilen bir yöntem anlayışına sahip olduklarını ve böyle yap- malarının felsefi temellerinin de bulunduğunu birincil-ikincil düzen kavramlarıyla dile getirmiştir. Böylelikle Denzin kendini bağlamış, bir başka deyişle, yorumlarcı etkileşimciliğ'i, değil bir teori veya kavramsal modelle ilişkilendirmek, bir kavramsal çerçeveyle dahi bağlantılandır- manm yaşam deneyimleri dünyasını ne ise o olarak algılamamızı ve kavramsallaştırmamızı çarpttacağmı ifade etmişti. Bu durumda Den- zin- yorumlayıcı etkileşimciliğe teknik adının verilmesini de engellemiş olmamakta mıdır? Bu sorunun cevabı şöyledir: Evet ve hayır. Evet, çünkü Denzin tekniğin teoriyle bağlantılandırılması şöyle dursun, teo- rinin kendisine bile karşı çıktığını ifade etmektedir. Hayır, çünkü. Den zin her ne kadar gerek teoriye gerek ikinci düzen tüm kavramsallaş- tırmalara karşı çıktığını söylemekteyse de, yorumlarcı etkileşimcili- ğin yaşam deneyimleri dünyasının bir uğrağına yön eldiğini söylemesi ve hatta bu uğrağı, son derece zayıf sa olsa, kavramsallaştırma girişi- minde bulunmasından dolayı, yorumlarcı etkileşimciliğin Denzin'e rağmen, teknik dahi olamı maktan kurtarılması mümkün hale gelmek- tedir. Zaten böyle bir bağlantı kurulamasaydı, Denzin bu tekniği asla geliştiremezdi. Burada ilginç olan, Denzin'in yapt ığı ile düşündüğünün birbirine uymamasıdır. Bir başka deyişle, Denzin içinden en azın- YÖNTEM Mİ TEKNIK Mİ (cid:9) 153 dan bir 'hunch' çıkarılabilecek, zayıf da olsa bir kavramsal çerçeve oluş- turmuş olmasına rağmen, bu yaptığını adeta görmezden gelip, kitabı- nın ilerleyen say falarında böyle bir çerçeve oluşturmarrın araştırmacıyı yanıltacağmı ileri sürmektedir. Şimdi, Denzin'in yorumlayıcı etkileşim- eilik tekniğinin bağlantılı olduğu kavramsal çerçevenin ne olduğunu, yine Derzin'in yazdıklarını özetleyerek sunahm : Denzin'e göre, yorumlayıel etkileşimcilik kişilerin kendilerine ve kendi yaşam projelerine verdikleri anlamları kökünden değiştiren ve biçimlendiren yaşam deneyimlerini konu etmektedir. Kişilerin yaşamla- rında iz bırakan bu yaşam deneyimleri aslında birer etkileşim uğrağıdır. Dönüm noktası deneyimleri olarak da adlandırılabilen bu uğraklardan kişiler o zamana kadar olduklarından başka biri olarak çıkarlar. Be- lirli bir deneyimin yaşandığı bu uğraklara Denzin, James Joyce'un da kullandığı bir adı verir: Epiphany. Denzin, dört epiphany formundan söz eder: Major, birikimli, minor veya aydınlatıcı, yinelenmiş. Major epiphany kişinin yaşamında tam anlamıyla bir dönüm noktasıdır. Kişi o etkileşim uğrağından eskisinden tamamen başka bir kişi olarak çıkar. Birikimli epiphany kişinin yaşamında bridenbire değil fakat ardarda gelen bir dizi olayın sonucunda deneyimlediği bir uğraktır. Minor veya aydmlatıcı epiphany bir ilişki veya durumun altında yatan problem ve gerilimlerin kişi tarafından birdenbire kavranılavermesinin adıdır. Yinelemniş epiphany ise kişinin geçmiş yaşamında deneyimlediği, ama anlamını çok daha sonra, aynı deneyimi bir kez daha yaşadıktan veya anımsadıktan sonra, fark ettiği bir dururrıdur. Denzin'e göre epiphany her ne kadar ilk planda kişinin karşılaştığı belirli bir bunalımın arka- sırdan ortaya çıkan, ve bundan dolayı da kişisel bir uğrak gibi görünür- se de, kişinin her zaman bir grubun, giderek daha geniş yapıların birer üyesi olması yüzünden, epiphany kişisel bir deneyimlemenin ötesine, kamusal alana da izlerini yayar. Buraya değin yaptığı açıklamalar Derızin'in, iddia ettiğinin aksi- ne, bir teori geliştirme eğiliminde olduğu izlenimini vermeye yeterlidir. Denzin'in bu son ifadesinin arkasından eğer "kişinin deneyimlediği sorun karşısında değişimi, daha yerinde bir ifadeyle başkalaşımı, kişi- nin bir sonraki ilişkilerinin, ilişki ağlarının, davranış örüntülerinin de değişimine yol açacağından, epiphany'nin izleri kişinin sosyal ve kamu- sal dünyasında da gözlenebilecektir" şeklinde bir ifade gelmiş ve konu bu boyutta geliştirilmiş olsaydı, yorumlayıcı etkileşimciliğin bir teori veya modelle bağlantılı olmadığı yargısını bu denli kolaylıkla koymak da mümkün olmazdı. Ne var ki, Denzin, kişisel-kamusal bağlantısmı 154 (cid:9) NİLGÜN ÇELEBİ çok daha farklı bir bağlamda kurmaya yönelmiştir. Üstelik C.W. Milis' i de bu bağlaına, Mills'in amacını gözardı ederek, dahil etmeye kalkı- şarak. Denzin'in Mills'in görüşlerini kendininkilere nasıl bağlantıları- dırdığı aşağıda yer almaktadır: "Epiphany, öznenin bir krizle karşılaşması gibi problematik etki- leşimsel durunilarda ortaya çıkar. Genellikle, kişisel bir sorun birden-. bire kamusa.1 bir konu haline gelir: Eşinden dayak yiyen bir kadının evinden kaçıp polise sığınmasmda veya bir alkoliğin alkolizm tedavi merkezine gitmesinde olduğu gibi. Epiphany öznenin yaşamını çevre- leyen tarihsel, kurumsal ve kültürel arenalarda vukubulur. C.W. Milis' in gözlemlediği gibi, yorumlayıcı akademisyenler tarihsel akışı çeşitli bireylerin dışsal kariyerleri ve içsel yaşamlarında onlara verdikleri an lamlar sayesinde anlamaya yönelirler. Bu ise aka,demisyenlerin, ki şisel sorunları ve dertleri daha geniş sosyal, kamusal konulara bağlamalarmı gerektirir. Dertler, alkolik olmak veya şiddete maruz kalan eş olmak gibi kişisel konulardır. Kamusal olanlar ise kamusal konularla ve kadın sığınma evleri veya alkolik tedavi merkezleri gibi kurumsal yapılana ilgilidir "(1988: 17-8). Denzin'in C. W. Mills'in "Kişisel sorunlar bi- reyin karakteri ve başkalanyla dolayınılı ilişkisi içinde vukubulur; kişisel sorun, özel bir konudur: Bireyin yöneldiği değerlerin tehdit al- tında bulunduğunu hissetmesi halidir"... [öte yandan, kamusal olan- lar] "bireyin sözkonusu yakın çevresini ve içsel dünyasını aşar. Kamu- sal olanlar çök sayıdaki çevre ve dünyalarm tarihsel toplumun 'kurum- lanyla bağlantılandırılmasıyla ilgili olup... kamusal konu, kanunun yöneldiği değerlerin tehdit altında bulunduğunu hissetmesi halinde sözkonusu olur" cümlelefini ve yine Mills'in "kamusal konuları kişisel dertlere ve bireysel yaşamın sorunlarına nasıl bağlayacağmuzı öğren- mek görevimizdir" ifadesini epiphany durumunu yaşayan bir öznenin kamusal kurumlara başvurmasında örneklemesi, bir yandan Denzin'in Mills'in okumasmı bizim için sorunlaştırırken, bir yandan da Den- zin'in epiphany kavrammdan hareketle bir teori (veya model) geliş- tirme, ya da tekniğini bir teoriye (veya modele) bağlama gayretinde bulunduğunu, fakat bu girişiminin . bir kavramdan bir teori (veya model) geliştirmek gibi bir uğraşının zorluklarnu aşabilmeye yetmedi- ğini de göstermektedir. Denzin Mills'in kamusal ve kişisel arasında bağ kurulması gereğini ifade eden cürnlesine dayanarak getirdi ği son 'teorileştirme' girişimini şöyle ifade etmektedir: "Sorunlar her zaman biyografiktir, oysa kamusal konular her zaman tarihsel ve yapısal- dır. Biyografi ve tarih yorumlama sürecinde birle şmektedir. Bu süreç