FRAAI VERHAAL DOOR ARIE ROOS ns Rad van Avontuur gaat weer eens draaien,” zei O „ de dikke Arie Roos half in zichzelf, opkijkend naar de kolossale witte gevel van het Lincolnhotel in Miami, Florida, USA. Het geweldige hotel lag in de felle, hete zonneschijn als een soort kaliefenpaleis in moderne stijl; acht verdiepingen hoog, met er bovenop televisie-antennes, een daktuin en twaalf wapperende vlaggen. Het parkeerterrein vóór het hotel was overschaduwd door palmen en stond vol blinkende monsters van auto’s die bewaakt werden door neger- piccolo’s met glimmend-zwarte gezichten. Arie stond met de handen op zijn rug op het dikke grint, zijn bolrond gezicht eveneens glimmend, maar rossig in plaats van zwart. De sproeten bloeiden op zijn konen als de modderspatten op de witte lak van de lage, open Cadillac achter hem. . die helaas niet van hèm was. Arie was een heel eind komen lopen, want voor het klusje dat Jan Prins en hij binnen in dat reusachtige luxe-hotel moesten gaan opknappen, diende hij er verhit, stoffig en ietwat armetierig uit te zien. Jan Prins, die even was achtergebleven om een schoenveter opnieuw vast te strikken, kwam naderbij sjokken, stopte naast zijn dikke medeavonturier en begon eveneens vol ontzag naar de majestueuze hotelgevel te staren. „Zeg, dikke. .. . zien we er niet een beetje àl te stoffig en sjofel uit? Je hebt de kans dat ze er ons daar metéén weer uit laten smijten door vier gegalonneerde bellejongens plus een portier die een Buick rijdt van de fooien.” 5 „Maken we eenvoudig keet. Dat past volkomen in onze rol. . . . clandestiene immigranten. Zonder immigratiepapieren. Vermoeid en met hongerige magen.” Jan Prins keek spottend scheef naar zijn dikke vriend. „Wil jij er echt hongerig uit gaan zien, dan moet je toch eerst een pond of zestig afvallen. Kom mee en kijk een tikje grimmig. Voel je wanhopig. Ten einde raad.” Dikke Arie en bedachtzame Jan staken de met dik grint bestrooide oprijvlakte voor het hotel over, bereikten de schaduw van de dubbele rij palmen die als natuurlijke parasols kaarsrecht op wacht stonden en begonnen de zestien marmeren treden naar de draaideur te beklimmen. * De man in jacquet achter de palisanderhouten receptiebalie zag eruit als een minister van Buitenlandse Zaken. Links en rechts van hem stonden assistenten met het voorkomen van hulpambassadeurs en die bezagen de twee naderende, bestofte Hollandse jongens nogal uit de hoogte. De minister zelf was daar té beleefd voor: zijn stem en gelaat verrieden totaal niets van wat hij dacht, toen hij antwoordde: „Mister Peraira? Ik meen dat hij in het hotel is, ja. Het is echter de vraag of hij bezoek wenst te ontvangen. Wordt U verwacht?” „Neen,” antwoordde Arie kortaf. „Maar wij hebben een zeer belangrijke boodschap voor hem.” De rechterwenkbrauw van de minister ging heel even omhoog, als twijfelde hij toch wel aan het belang van deze, door jongens overgebrachte, boodschap. „Wilt u die boodschap hier niet achterlaten?” Arie schudde beslist het hoofd. „Daar is het te dringend voor.” „En te persoonlijk,” voegde Jan Prins eraan toe. De minister gaf een lichte wenk aan de assistent links van hem en wendde zich af. Hij achtte deze zaak blijkbaar niet belangrijk genoeg om verder zelf te behandelen. Zijn 6 plaatsvervanger was eveneens ijselijk beleefd, maar merkbaar koel. „Wie kan ik zeggen dat er is?” „Roos”, antwoordde Arie. „Arie Roos uit Holland. Met een dringende boodschap van mijnheer Cardozo uit Long Island.” De assistent greep de hoorn van een der zes telefoons achter hem, draaide een nummer en sprak even op gedempte toon. Hij moest éénmaal herhalen wat hij had gezegd, en kreeg toen blijkbaar een kort en duidelijk antwoord, want hij legde snel de hoorn neer en keek beide jongens aan met een nieuwsgierige glans in zijn ogen. „U kunt meteen doorgaan. Kunt u het zelf vinden? Ka-mer nummer 614. Zesde étage.” „We zullen het best vinden”, knikte Arie en begon de zevenhonderd vierkante meter met marmer betegelde hall te doorkruisen, gevolgd door Jan. Er waren vier liften, maar één ervan was voldoende voor hen. Het ding was overigens groot genoeg om een compleet circusnummer olifanten opwaarts in te vervoeren, met nog speling over voor het fanfare-orkest. Het tapijt in de lange gang van de zesde étage was zo mol-lig en dik, dat Jan zijn voeten al grijnzende overdreven hoog optilde, als liep hij door sneeuw, en tegen Arie zei: „Illegale immigratiebandieten schijnen goed te verdienen, als die meneer Peraira er kamers in dit hotel van kan bekostigen.” Arie keek schichtig over zijn schouders de gang op en af. „Sssst! Je weet nooit, wie er onverwacht een deur uit komt duiken en hoort wat je zegt.” Jan keek bestraffend: „In hotels als deze duik je niet uit deuren, dikke. Hier schrijd je plechtstatig. Of je wordt in vergulde rolstoelen geruisloos gereden door witgeklede negers.” Arie telde deuren af. „Zes-acht. . zestien. . . . Een hele tijd niks. . . . Zes-veertien. Meneer houdt er een suite op na, zo te zien.” Hij 7 stond stil voor een rechthoek glimmend palisanderhout met massief koperen nummers erop. „Kloppen we, of is dat niet deftig genoeg?” Dat probleem werd metéén voor hen opgelost, doordat de betrokken deur openzwaaide en een man, met een wijnrode zijden kamerjas aan, zijn hoofd naar buiten stak. Hij had blijkbaar de gang af willen kijken, maar staakte zijn beweging toen hij beide jongens voor zijn neus vond en staarde hen zeker vier lange tellen aan, met evenveel uitdrukking in zijn bleekblauwe ogen als in die van een gekookte kabeljauw. Hij had dun, zwart, met vet op zijn hoofd geplakt haar, een zwart snorretje, en die hele vreemde, fletse vissenogen. „Wat moeten jullie hier?” vroeg hij, bijna zonder zijn lip-pen te bewegen. „Wij komen voor mijnheer Peraira”, antwoordden Jan en Arie, precies tegelijk, als hadden zij het dagen gerepeteerd. De man liet de dode blik van zijn ogen naar hun bestofte schoenen zakken en keek dan weer naar hun gezichten. „Met een boodschap van wie?” „Mijnheer Cardozo”, zei Arie. „Juan Cardozo”, vulde Jan aan. „Uit Brightwaters. Long Island.” De man zwaaide de deur open, stapte opzij en maakte een kort, bevelend gebaar met zijn hoofd. Arie en Jan gingen binnen. De man in de rode kamerjas keek nog eenmaal de gang op en af, sloot dan de buitendeur af, vervolgens ook de binnendeur, schoof de handen in de zakken van zijn kamerjas en ging ruggelings tegen die deur aan hangen. Hij vroeg hen niet om te gaan zitten, maar bleef naar hen staan kijken. De kamer was groot, en geheel gestoffeerd in lichtgeel, met een eigeel vloerkleed, donkergele stoelen en een maisgeel behang. Drie dubbele glazen deuren stonden open en leidden naar een balkon met een stalen rai-ling er omheen, beschaduwd door een oranje luifel. „Bent u mijnheer Peraira zelf?” vroeg Jan tenslotte, toen dat stommetje spelen hem begon te vervelen. 8 De vis-ogige man drukte zich overeind met een schok-kende beweging van zijn schouders, wandelde tot voor de middelste der open balkondeuren en bleef daar staan, zodat het van buiten vallende oranje licht zijn eigen gelaat in de schaduw liet, maar dat der jongens helder be-straalde. „Ik ben Peraira, ja. Maar wie, voor de drommel, zijn jul-lie?” Een licht geluid deed beide jongens met een ruk omkijken. Zij begrepen nu de reden van dat stommetje spe-len. . . . bijna onhoorbaar was, nadat zij zich hadden omgedraaid, een man achter hen geslopen. Eén hand van Peraira kwam uit een kamerjaszak te voorschijn met een kort, stomp pistool erin. „Blijf staan! Laat je zakken nakijken.” Voor Arie en Jan (met enkele eerste-klasse avonturen achter zich) was dit geen splinternieuwe situatie. Zoiets was hun vaker gebeurd. Zij vertrokken geen spier en bleven rustig staan terwijl de vingers van de man achter hen snel, maar vakkundig over hun kleren gleden en klopten. „O.K. baas”, rapporteerde zijn stem halfluid. Peraira knikte en maakte met het pistool een gebaar in de richting van een donkergele driezitsbank. „Ga daar zitten en vertel wat je hier komt doen.” Jan en Arie keken elkaar aan, alsof zij overlegden. „Ik het vertellen?” opperde Arie. Jan schoksch ouderde: „Best, hoor.” Hij legde de enkel van één been op de knie van het andere, leunde achterover en geeuwde met groot vertoon van verveling, alsof de hele geschiedenis hem weinig kon schelen. In werkelijkheid klopte zijn hart een slag of veertien sneller dan normaal; hij vroeg zich inwendig af of Arie en hij zich deze maal niet in een àl te gevaarlijk wespennest hadden gestoken. Arie stak van wal; zijn dik, rond gezicht zo argeloos mogelijk en zijn blauwe ogen wijd en onschuldig open. „De zaak zit zo, mijnheer Peraira: Jan Prins hier en ik zelf zijn op de „SURFPRIDE” van Holland hierheen gekomen, en. . . .” Als het zijn bedoeling was geweest, metéén 9 de belangstelling gaande te maken, had hij moeilijk een beter begin kunnen kiezen. Peraira, die een beetje in el-kaar gedoken naar hen had staan kijken, schoot kaarsrecht overeind, balanceerde even op zijn tenen, alsof hij een sprong wilde maken, en deed twee snelle passen naar hen toe. „Dat is. . . .” begon hij grommend, en keek snel omhoog naar de man die nog steeds achter de bank met de beide jongens stond. Peraira slikte de rest van zijn woorden in, ging dwars op de leuning van een gele fauteuil zitten, en begon op zijn onderlip te kauwen. „Ga door!” beet hij hun toe. „Praat verder! Hoe kwame n jullie op de „SURFPRIDE” terecht?” Arie bleef hem argeloos aankijken. „Omdat wij in Holland iets hadden uitgehaald, waarvoor we het land uit moesten.” Peraira barstte ongeduldig uit: „Vertel door, zei ik je toch? Wát uitgehaald? En wat had dat met de „SURFPRIDE” te maken?” Arie begon zijn zorgvuldig gerepeteerd verhaal af te draaien. Hij voelde zich weer eens kolossaal in zijn element. Als er verhalen moesten worden verteld, was Arie in topvorm, zoals menig bandiet in de verlopen jaren tot zijn schade had moeten ervaren. Het verhaal dat nu kwam, was een wonderlijke mengeling van waarheid en fantasie: „Kijkt u eens . . een paar weken geleden hebben wij ons eindexamen gehaald op onze school — een HBS in Holland. Het was prachtig weer, en alles bij elkaar werden we daar een tikje overmoedig van. Kunt u zich dat indenken?” Peraira haalde dien adem en brulde: „Doet er niet toe wat ik me kan indenken! Praat verder!” „Jawel, mijnheer Peraira”, zei Arie beleefd, met een gezicht of hij beslist zijn pe tje zou hebben afgenomen als hij er een op had gehad. „Zoals ik al zei waren we in een nogal dolle bui, mijn vriend Jan hier, en ik. We hadden trek in 10 een autoritje om ons eindexamen te vieren, maar geen geld en geen auto. In Holland hebben we niet zoveel auto’s als de mensen hier in Amerika, ziet U . .” Jan Prins porde zijn vertellende, dikke vriend aan met goed gespeelde bezorgdheid. „Kom nou, Arie. Dat kan meneer Peraira niks schelen. Schiet op met je verhaal. We hadden geen geld en geen auto.” Arie knikte hem opgetogen toe. „Precies zo. Om een uur of elf in de avond zwierven we over een van die Amsterdamse grachten — de Prinse-gracht heet die, om precies te zijn, vlakbij de Leidsestraat — toen een gesloten Chrysler stopte en langs het water parkeerde. Voorin zaten een man en een vrouw ruzie te maken, wat we duidelijk konden horen, omdat de portierramen openstonden. Ineens sprong de dame er boos uit en liep driftig naar de ingang van een restaurant op de hoek van de Leidsestraat. De man, met een broek en een shirt aan, haar achterna. Kort daarop kwamen ze allebei weer naar buiten, nog steeds ruziemakend, en verdwenen de straat in, de hoek om. Op dat ogenblik was de gracht geheel verlaten, en toen we langs de Chrysler liepen zagen we dat de contactsleutel in het slot was blijven zitten. Wij sprongen erin, startten de motor en reden de stad uit, de kant van Utrecht op. Mijn vriend Jan hier, zat achter het stuur. Ik begon door de wagen te neuzen en toen ontdekte ik dat de jas van de man die de auto had geparkeerd, op de achterbank was blijven liggen. In die jas zat een portefeuille en in die portefeuille een heel dik pak bankbiljetten. . . .” Arie stopte even. Een lichte bries woei over het balkon naar binnen en liet de gele gordijnen even opwapperen. Het verhaal begon mijnheer Peraira nu blijkbaar te interesseren, want hij zei: „Dus je vond een hoop geld in die portefeuille. Hoeveel?” „Ik weet het niet precies meer. . . .” „Ongeveer zestienduizend gulden”, vertelde Jan vlot. 11 Arie haalde diep adem; fantaserend met zijn onschuldig-ste gezicht. .. „Nu moet u weten, mijnheer Peraira, dat wij altijd van plan waren geweest, zo gauw we de kans kregen, voorgoed naar het buitenland te gaan. Wij hebben allebei nogal een avontuurlijke aard, ziet u. Maar dat kun je niet doen zonder geld. En hier vonden we geld. We namen die bankbiljetten uit de portefeuille, stopten die weer in de jas, zetten de Chrysler ergens in een dennenbos en liftten in de loop van de nacht terug naar Amsterdam.” Peraira mepte met de vuist op zijn dijbeen. „Dat is nu allemaal best. Maar hoe kwamen jullie nu op dat motorjacht „SURFPRIDE” terecht?” Arie prikte een mollige vinger door de lucht naar hem toe. „Dat ga ik u nu vertellen. Wij zeiden de volgende dag thuis, dat we een zeiltochtje gingen maken, pakten wat kleren bij elkaar, namen onze paspoorten mee en wandelden de Zeedijk op. De Zeedijk, bij ons in Amsterdam, is de zeemansbuurt. Daar gingen we in een paar café’s een glaasje Coke drinken en vroegen of niemand een mogelijkheid wist om illegaal met een schip naar Afrika of Amerika te worden gesmokkeld. En het duurde niet lang, of er kwam een man naar ons toe die zei dat er wel een kans was, maar dat zoiets een smak geld zou kosten.” Peraira stond blijkbaar blikken van verstandhouding te wisselen met de man achter beide jongens. „Stop!” zei Peraira. „Hoeveel geld kostte dat?” „Zesduizend gulden. Drieduizend de man. Dan zouden we zogenaamd als toeristen mee kunnen varen op een jacht dat via Lissabon en de Azoren over zou steken naar de Verenigde Staten.” „En dat jacht heette de „SURFPRIDE?” vroeg Peraira gespannen. „Precies, mijnheer Peraira. De kapitein was een norse man met een kaak als een bulldog en heette Stevens. Wij ontmoetten hem de volgende dag op de kade, betaalden 12 hem zesduizend gulden, en gingen aan boord. Het schip vertrok nog diezelfde middag.” Peraira sprong van zijn armzitting overeind en begon woedend het hotelvertrek heen en weer te ijsberen.