Mirjam Pressler leerde Hanna B. meer dan dertig jaar geleden kennen, in een kibboets in het noorden van Galilea. Zij zagen elkaar vanaf dat moment elk jaar en konden goed met elkaar overweg. Hanna B. vertelde veel over haar leven. Zij was een buitengewone vrouw, vriendelijk en zachtmoedig. Sinds de dood van Hanna B. laat de vraag hoe deze vrouw ondanks haar verleden de vrouw geworden is die ze was, Mirjam Pressler niet meer los. Zij had graag een boek over Hanna B. geschreven, maar daarvoor had zij Hanna nooit de juiste vragen gesteld, en nu kon dat niet meer. Vandaar dat zij besloot een boek voor Hanna te schrijven waarin zij dat wat Hanna B. over haar leven vertelde, heeft verwerkt. Een boek voor Hanna gaat over een meisje, een jonge vrouw wier jeugd werd gestolen. Mirjam Pressler stelt zich daarbij de vraag hoe een meisje dat zoveel ellende meemaakte en er bijna aan onder door ging, later kon uitgroeien tot zo'n krachtige, warme, hartelijke en gelukkige jonge vrouw. April 1939. Het doel van de 14-jarige Hannelore is zo snel mogelijk met haar vriendinnen nazi-Duitsland te verruilen voor Palestina. Maar vanwege de Britse politiek om het aantal kolonisten in het Beloofde Land beperkt te houden, krijgen ze slechts uitreisvisa naar Denemarken. Daar krijgt Hannelore een nieuwe, minder Duitse identiteit aangemeten als Hanna. Als Hanna in 1943 Rosj Hasjana (joods Nieuwjaar) bij joodse vrienden in Kopenhagen viert, doen de Duitsers een inval in het huis en wordt zij opgepakt en gedeporteerd naar het concentratiekamp Theresienstadt. In deze hel op aarde – een voormalig Tsjechisch dorpje van 7000 inwoners, waar nu meer dan 50.000 goeddeels zieke en ondervoede joodse mannen, vrouwen en kinderen leven – komt Hanna wel haar vriendinnen Mira, Bella, Rosa en Rachel weer tegen. Met z'n vijven houden de jonge vrouwen elkaar in leven – opgeven telt niet, is hun motto, wat er ook gebeurt…