Santa Montefiore De affaire DE BOEKERIJ Alle personages in dit boek zijn aan de fantasie van de schrijfster ontsproten en enige gelijkenis met bestaande personen, in leven dan wel overleden, berust geheel op toeval. Voor de meisjes: Amanda, Jane, Julie, Trilbey en Sam PROLOOG De menselijke geest is een caleidoscoop van miljoenen kleine spiegels, die het hele spectrum aan kleuren reflecteren, afhankelijk van waar het licht op valt. Hij heeft vele facetten en een grenzeloos potentieel. Toch krijgen binnen deze ingewikkelde spiegelzaal sommige oppervlakken nooit de kans om te glanzen, maar blijven ze in duisternis gehuld, waar niemand ze ziet. Ons vermogen om lief te hebben zullen we misschien nooit volledig verwerkelijken. Misschien dat we nooit volledig tot bloei komen. Maar soms gebeurt er iets in ons leven waardoor we een glimp opvangen van wat we zouden kunnen zijn als we zouden toelaten dat het licht tot die donkere en geheime oppervlakken van onze ziel doordringt. Dan beseffen we dat we vleugels hebben en die ook altijd hebben gehad… – Op zoek naar het volmaakte geluk Deel Een Verlangen Hoofdstuk 1 ‘Of je een gelukkig leven leidt hangt af van de kwaliteit van je gedachten.’ – Op zoek naar het volmaakte geluk Londen, september 2008 Angelica Lariviere trok een figuurcorrigerende Spanx-slip aan en bekeek zichzelf van alle kanten in de luxueuze badkamer die door Smallbone of Devizes speciaal voor haar was ontworpen. Spiegels omvatten het bad aan drie kanten en ertegenover hing er ook een, boven de twee wastafels, waar Dyptique-kaarsen brandden en parfums in fraaie glazen flacons witmarmeren oppervlakken sierden. Angelica hield van mooie dingen: zonlicht dat door een bedauwd spinnenweb heen scheen, mist boven een spiegelglad meer, een antieke kristallen kroonluchter, vogels in de magnoliaboom, vollemaan, Parijs, parfum, de melancholieke klanken van een cello, kaarslicht, de opwekkende somberheid van een winters heideveld, sneeuw. Haar fantasie ging subtieler te werk dan de werkelijkheid. Haar dromen, even fijn uitgewerkt als een betoverde tuin, stroomden uit over de bladzijden van haar kinderboeken vol fantasieverhalen, waar het leven geen beperkingen kende en schoonheid op afroep beschikbaar was. Maar bovenal hield Angelica van de liefde, want iets mooiers dan dat bestond er niet. Terwijl ze mijmerde over het snelle verglijden van de tijd, bleven haar gedachten hangen bij die eerste kus in Parijs, onder de straatlantaarn op de Place de la Madeleine. Olivier zou haar nooit meer zo kussen en zij zou nooit meer de bedwelmende sensatie ervaren dat er honderden bijenvleugeltjes tegen de binnenkant van haar buik kietelden. Niet dat hij haar nooit meer kuste, alleen was de kus van een echtgenoot niet dezelfde als die van een minnaar. Een eerste ontmoeting kan nooit meer worden herhaald. Het huwelijk, kinderen en het huiselijk leven hadden hun genegenheid voor elkaar verdiept, maar tegelijkertijd ook iets afgedaan aan de betovering tussen hen, zodat ze elkaar nu even vertrouwd waren als broer en zus. Ze voelde een golf van nostalgie naar dat kostbare moment en een steekje van spijt dat ze zo’n intense liefde nooit meer zou ervaren. Op dat moment kwam de achtjarige Joe naar binnen dribbelen, schoon en blozend in zijn pyjama, en zijn ogen werden groot van schrik toen hij haar zag. ‘Jakkie!’ riep hij uit, en zijn gezicht vertrok. ‘Niet díé weer!’ Angelica pakte haar wijnglas op en kneedde haar verwarde blonde haren tussen haar vingers. ‘Sorry, lieverd, vanavond moet ik mijn grote broek aan,’ zei ze tegen hem terwijl ze een slokje gekoelde sauvignon nam. ‘Het is ofwel een Grote Broek, ofwel een Dikke Buik, en ik weet wel wat ik liever heb.’ ‘Papa vindt hem ook maar niks.’ ‘Dat komt doordat Fransen gesteld zijn op mooi ondergoed.’ Ze dacht aan de la met prachtige Calvin Klein-lingerie die ze nooit opentrok, omdat ze de voorkeur gaf aan simpele katoen van Marks & Spencer, en het stemde haar droevig dat ze na twee kinderen en een huwelijk van tien jaar haar pogingen om er sexy uit te zien had gestaakt. Ze liet zich in haar zwarte Prada-jurkje glijden. ‘Zo beter?’ vroeg ze, terwijl ze een pose aannam en koket naar hem glimlachte. ‘Poeh!’ antwoordde hij met een melodramatische zucht. Ze hurkte neer om hem een zoen te geven. ‘Je ruikt wél lekker,’ voegde hij eraan toe. ‘Dat klinkt al beter. Vergeet niet: als je populair wilt worden bij de meisjes, hoef je alleen maar tegen ze te zeggen dat ze er mooi uitzien. Dat is goede training voor als je later nog eens trouwt.’ ‘Ik ga nooit met iemand trouwen.’ Joe sloeg zijn armen om haar heen en liet zijn hoofd op haar schouder rusten. ‘O, later als je groot bent verander je nog wel van gedachten.’ ‘Nee hoor, echt niet. Ik wil altijd bij jou blijven.’ Angelica’s ogen werden vochtig van emotie. ‘O, lieverd, dat is het alleraardigste wat je ooit hebt gezegd.’ Wie zit er op magie te wachten wanneer ik jou heb! ‘Geef me maar eens een dikke knuffel à la Joe.’ Giechelend drukte hij zich tegen haar aan. ‘Ah, wat heerlijk!’ ‘Mag ik nou naar Ant Bully kijken?’ ‘Vooruit dan maar.’ Ze keek toe hoe hij de afstandsbediening van de tv pakte en op haar bed klauterde. Hij riep zijn zusje dat ze bij hem moest komen zitten, en Angelica hoorde de zesjarige Isabel zich de overloop over haasten. Ze draaide zich weer om naar de spiegel en veegde een vlekje mascara weg. Die jongen zal later heel wat harten breken, ging het door haar heen. Ze deed een stap achteruit en nam zichzelf taxerend op. Niet slecht, dankzij de Spanx. Ze zag er best slank uit. In een opwelling van enthousiasme beende ze de speciaal naar haar wensen ingerichte kleedkamer in en reikte naar de zwarte vintage- ceintuur met een fraaie goudkleurige gesp in de vorm van een vlinder die ze op de Portobello-markt had gevonden. Weer terug voor de spiegel deed ze hem om, stak haar voeten in zwarte schoenen met naaldhakken en open neus, en bewonderde de gedaanteverwisseling. Joe en Isabel zaten te kletsen op het bed en barstten uit in de ongeremde lach die voorbehouden is aan kleine kinderen. De deur ging open en Olivier stapte naar binnen met de onbekommerdheid van een man die gewend is in huis de lakens uit te delen. ‘Het ruikt hier als een bordeel!’ Hij draaide het licht hoger. ‘De kinderen horen in bed te liggen.’ ‘Ze liggen al in bed – ons bed.’ Ze lachte. ‘Hallo, schat.’ Hij fronste en blies de kaarsen uit, wetend dat zij dat zou vergeten. ‘Ik zie dat je een glas wijn hebt ingeschonken. Ik zou zelf ook wel een drankje kunnen gebruiken.’ ‘Nare dag gehad?’ Olivier deed zijn das af. ‘Het is een zware tijd. De stemming in de City is erg somber.’ Hij liep de kleedkamer binnen en hing zijn jasje op een hangertje. ‘Heb je mijn spullen nog van de stomerij opgehaald? Ik wil vanavond graag mijn Gucci-jasje aan.’ Angelica kreeg een kleur. ‘Dat ben ik vergeten. Sorry.’ ‘Merde! Soms vraag ik me af wat er in dat hoofd vol watten van je omgaat.’ ‘Behalve watten zit daar een hele wereld in.’ Ze tikte tegen haar slaap in een poging monter te reageren. ‘Ik word er immers voor betaald om te fantaseren.’ ‘Je herinnert je de plots van die fantasyboeken van je nog wel, maar je vergeet mijn spullen op te halen bij de stomerij. Je hebt nog steeds mijn broek niet opgehaald bij de kleermaker, en dat heb ik je nota bene weken geleden al gevraagd. Als jij mijn werk moest doen, zouden we op een houtje moeten bijten!’ ‘Daarom doe ik jouw werk ook niet. Hoor eens even, het spijt me.’ ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben overduidelijk geen prioriteit.’ ‘Schat, doe nou niet zo bozig. We gaan uit eten, het wordt leuk. Straks ben je de City en je Gucci-jasje vergeten.’ Ze kwam achter hem staan en sloeg haar armen om zijn middel. ‘Je weet heus wel dat je voor mij prioriteit hebt.’ ‘Wees dan eens lief en haal iets te drinken voor me – en breng de kinderen naar bed. De zomervakantie duurt te lang. Wanneer moeten ze weer naar school?’ ‘Donderdag.’ Hij snoof geïrriteerd. ‘Geen dag te vroeg.’ Hij deed zijn broek uit en hing die zorgvuldig op. Olivier was supernetjes. ‘Ik ga onder de douche.’ ‘En, hoe zie ik eruit?’ Olivier wierp een blik op haar terwijl hij zijn gouden manchetknopen uit zijn hemdsmouwen haalde. ‘Waarom die ceintuur?’ ‘Mode, schat!’ ‘Waarom zou je het breedste gedeelte van je lichaam willen benadrukken?’ Verbijsterd staarde Angelica hem aan. ‘Mijn breedste gedeelte?’ Hij grinnikte en kuste haar in haar nek. ‘Jij ziet er altijd prachtig uit, Angelica.’ Ze keek toe terwijl hij zijn shirt uittrok en de manchetknopen in de leren cassette op de broekenpers legde. Hoewel hij geen al te stevig postuur had en niet lang was, was Olivier een aantrekkelijke man. Hij was sportief, speelde regelmatig tenniswedstrijden in Queen’s, of jogde zijn overtollige energie eraf in Hyde Park wanneer een van zijn clubje van vier niet kon meedoen met tennissen. Hij was een echte Galliër, met dik bruin haar dat in golven uit zijn gezicht viel en een gladde olijfkleurige huid die zelfs in de winter niet bleek werd. Zijn gelaatstrekken waren verfijnd, zijn neus was lang en aristocratisch, en zijn ogen hadden een bijzondere korenbloemblauwe kleur, die afstak bij zijn volle zwarte wimpers. Door zijn mond had ze zich tot hem aangetrokken gevoeld – zoals die in één mondhoek krulde. Tegenwoordig was er heel wat voor nodig om die überhaupt te laten krullen. Hij droeg zijn kleren met de zwier van een echte Parijzenaar en besteedde speciale aandacht aan zijn schoenen, die altijd fraai gepoetst waren en aan zijn pakken van de kleermaker. Uiterlijke dingen waren belangrijk voor Olivier, en hij was niet zuinig bij Turnbull & Asser en Gucci. Met hulp van Sunny, de huishoudster, bracht Angelica de kinderen naar bed en serveerde haar echtgenoot een whisky on the rocks toen hij geurend naar sandelhout de douche uit kwam. Hij merkte niet op dat ze de ceintuur had afgedaan, en die samen met haar vreugde weer in de la had geborgen. Ze had ineens geen zin meer om uit eten te gaan, ook al was Scarlet een van haar beste vriendinnen. Ze voelde zich net een meelbaal. Terwijl ze naar haar handtas reikte, bliepte haar mobiele telefoon ten teken dat