Dient een handicap uitsluitend te worden beschouwd als een te torsen kruis? Of is het in bepaald opzicht ook een golden opportunity tot, ik zeg maar wat, spirituele groei! Feit is dat zonder mijn visuele handicap ik niet was geworden wie ik nu ben. Ik zou allicht meer een man van de daad, dan een van het woord zijn. Ik had niet met dezelfde intensiteit over de dingen nagedacht, en er verslag van gedaan. Kortom, mijn leven zou beslist heel anders zijn verlopen. Die handicap, die mij een groot aantal persoonlijke beperkingen oplegt, was blijkbaar nodig om me deze voor mij onvermijdelijke weg op te sturen. Waarom dat zo is, weet ik niet. Ik kan immers (tot dusver) niet in mijn vorige levens kijken. Maar dat het zo is, wordt duidelijk aan de hand van een aantal frappante gebeurtenissen die alvast voor zichzelf spreken. Tot zover de essentie van mijn in vele opzichten merkwaardige levensverhaal, aangevuld met de nodige kanttekeningen.