ÇOCUĞUN MALININ ZEKÂTI MESELESİ   Ahmet Numan ÜNVER   Öz İslam hukuku literatüründe ilk dönemlerden itibaren önemli bir yere sahip olan zekât konusu, fıkıh ekolleri nezdinde bazı tartışmalara konu olmuştur. Tartışma noktalarından birini kimlerin zekât yükümlüsü olduğu meselesi teşkil etmiş ve buradaki en önemli gündem maddelerinden bir tanesini de buluğa ermemiş küçük çocukların mallarının zekâtı meselesi oluşturmuştur. Bu çalışmada çocukların hangi mallarının zekât mükellefiyeti açısından tartışıldığı, mezheplerin bu noktadaki tutumları ve bu tutumlarının altında yatan temel saikleri ele alınacaktır. Anahtar Kelimeler: Zekât, Çocuk, İhtilâf, İbâdet, Mükellefiyet. The Issue Of Child's Zakah Abstract The issue of zakah (obligatory alms), which always has a substantial role in the literature of Islamic jurisprudence, is a matter of debate among the schools of fiqh (Islamic jurisprudence). One of the controversial issues is about who would be considered to be under an obligation to pay zakah. Regarding this issue, one of the agenda topics was the problem of zakah of the property of children under puberty. In this research, I will discuss which property of children was disputed in terms of obligation of zakah and I will also handle positions of schools of fiqh on this issue in conjunction with their motives for these positions. Keywords: Zakah, Child, Conflict, Worship, Liability. Giriş  İslam yalnızca insanların Yaratıcı ile olan ilişkilerini düzenlemek amacıyla  gönderilmiş bir din olmayıp aynı zamanda insanlar arası ilişkileri de adalet  ve hakkaniyet çerçevesine oturtmayı amaçlamaktadır. İslam hukukunda bu  amaca yönelik pek çok hükme yer verilmiştir. “İnfak” kavramı da bu çerçe‐ vede ele alınması gereken, İslam’ın mal ve servet sahipleri ile toplumun  ekonomik açıdan zayıf kesimleri arasındaki ilişkilere bakışını temsil eden en  önemli kavramlardan biridir. İnfâk en genel anlamıyla her türlü maddî yar‐ dımı ifade ederken bu üst kavram altında yer alan zekât ise daha özelde  belirli şartları taşıyan Müslümanların yerine getirmekle yükümlü oldukları  “zorunlu mâlî ibadet”i ifade eder.  Zekât, İslam’ın en önemli rükünlerinden biri olup Kurʹân’da 32 yerde  zikredilmiş, bunların 26’sında namazla birlikte, 6’sında da müstakil olarak  zikredilmiştir. Hadis literatüründe de zekâtın çeşitli yönlerine işaret eden  çok sayıda rivâyet bulunmaktadır.                                                                                                       Arş. Gör., Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi, İslam Hukuku Anabilim Dalı.  ([email protected])  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) 62 | Ahmet Numan ÜNVER    Hz. Peygamber (s.a.) dönemindeki zekât uygulaması, onun vefatı sonra‐ sında ilk halife Hz. Ebu Bekir döneminde farklı bir gündem maddesi haline  gelmiş ve merkezî otoriteye zekât vermekten kaçınan gruplar meselesi orta‐ ya çıkmıştır. Müslüman toplumda hilâfet meselesi ve peygamberlik iddia‐ sında bulunan yalancı şahıslar meselesinden sonra en temel sorunlardan  birisi de, siyasal otoriteye başkaldırı noktasında çeşitli grupların ilk olarak  kullandığı bir vakıa olan zekât vermekten kaçınma meselesi olmuştur.  Kurʹân‐ı Kerîm ve hadislerde büyük oranda namaz ile birlikte zikredil‐ mesi, siyasî iktidara itaatin bir göstergesi olması ve benzeri açılardan İslam  geleneğinde önemli bir konuma sahip olan zekât, İslam hukukunda da bu  önemine münasip bir yer bulmuştur. Fıkıh literatürünün çok büyük bir kıs‐ mında “salât” bölümünden hemen sonra “ibâdât” bölümlerinde ele alınmış‐ tır. Zekât konusunda fıkıh ekollerinin temel tartışma noktaları “zekât mükel‐ lefi”, “zekâta tabi mallar ve oranları”, “zekât alacaklısı” ve “zekâtın îfâ şart‐ ları” noktalarında yoğunlaşmaktadır. Biz bu makalemizde “zekât mükellefi”  kapsamında yer alan “küçük çocuğun zekât mükellefi olup olmaması”, bir  başka deyişle “küçük çocuğun malına zekât düşüp düşmeyeceği” tartışma‐ sını ele alacağız.   Çocukların mallarına zekâtın düşüp düşmeyeceği ile ilgili tartışmalar fı‐ kıh eserlerinde genel olarak “yetimin malının zekâtı” başlığı altında ele  alınmaktadır. Bu ifadeyle, mûrisinin ölmesi sonucu kendisine miras kalma‐ sıyla nisap miktarı mala sahip hale gelen yetim çocuk kastedilmiş, bununla  zekât konusunda aynı manayı ihtiva ettiği için de genel manada henüz bu‐ luğa ermemiş çocuğun durumu işlenmiştir.  Küçük çocukların mallarına zekât düşüp düşmeyeceği noktasındaki tar‐ tışmalar tek düzeyde seyretmemiş, bazı mallara zekât düşeceği noktasında  ittifak edilirken bazı mallar hakkında ise ihtilâf edilmiştir. Zekâta konu olan  mallara ve zekâtın toplanma usulüne dair farklı uygulamaya, Hz. Osman  döneminde rastlanmaktadır. Hz. Peygamber döneminde zekâtın toplanması  ve alacaklılarına ulaştırılması işini bizzat devlet organize etmiştir. Bu amaçla  Hz. Peygamber etrafa zekât memurları göndermiş, zekâtın, öncelikle top‐ landığı bölgedeki yardıma muhtaç kimselere dağıtılması, daha sonra artan  malın merkeze gönderilmesi sistemini uygulamıştır. Bu uygulamanın ilk iki  halife döneminde de devam ettiği görülmektedir. Hz. Osman dönemine  gelince ise zekât malları arasında bir ayrıma gidilerek, bundan böyle ileriki  dönemlerde fıkıh literatüründe “emvâl‐i zâhira” şeklinde isimlendirilecek  olan hayvanlar, bitkiler ve madenler gibi mallardan zekâtı devletin aldığı;  buna karşılık yine sonraları “emvâl‐i bâtıne” olarak isimlendirilecek olan  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) ÇOCUĞUN MALININ ZEKÂTI MESELESİ | 63    paralar ve ticaret mallarından zekâtın ödenmesi işinin ise bizzat zekât mü‐ kellefinin inisiyatifine bırakıldığı görülmektedir.1  Dört Sünnî fıkıh ekolü, küçüğün “emvâl‐i zâhira” kapsamında yer alan  tarımsal ürünlerinden devletin zekât [öşür] alacağı konusunda ittifak etmiş‐ tir. İhtilaf ise Hanefilerin bazı malların zekâtında vergiden ziyade ibadet  yönünün ön planda olduğunu iddia etmesiyle ortaya çıkmaktadır. Zira ile‐ ride ele alacağımız gibi zâhire‐bâtıne ayrımı gözetmeksizin Hanefiler gerek  “emvâl‐i  zâhire”  kapsamındaki  hayvanların  zekâtında  gerekse  “emvâl‐i  bâtıne” kapsamındaki paraların zekâtında ibadet vasfını ön plana çıkarmış  ve buna bağlı olarak da küçüklere ait bu gibi mallarda zekât gerekmeyece‐ ğini ileri sürmüştür.2 Buna göre tartışmanın öşrü de içine alan genel anlam‐ daki zekât ile ilgili değil de dar/teknik anlamdaki zekât ile ilgili olduğu söy‐ lenebilir.  Konu üzerinde genel olarak iki farklı görüş ileri sürülmüştür. Hanefîler  buluğa ermemiş küçüğün malına zekât düşmeyeceği görüşünü benimser‐ ken; Şâfiî, Mâlikî ve Hanbelîler, onların zekâtla mükellef oldukları görüşünü  benimsemiş ve velilerinin onların mallarından zekât vermelerinin gerekli  olduğunu, şayet onların adına zekât vermediyse buluğa erince çocuğa bu‐ nun bildirilmesi suretiyle çocuğun geçmiş zekâtlarını vermekle yükümlü  olacağını savunmuştur.   İleride ele alınacağı üzere bu konudaki ihtilâflar belli başlı sebeplere da‐ yanmaktadır. Bunların başında konu hakkında birbirine zıt yönde hüküm  ifade eden rivayetler yer alır. Bu rivayetlerin doğrudan Rasûlullâh’tan (s.a.)  mı işitildiği yoksa sahabî kavli mi olduğu önem arz etmektedir. Bunun ya‐ nında zekâtın Allah ve kul hakları taksiminde hangi kısımda konumlandı‐ rıldığı,  zekâtın  ibadet  yönünün  mü  yoksa  ödenmesi  gereken  bir  ver‐ gi/meûnet olmasının mı ağır bastığı, zekâtın edasında niyetin şart olup ol‐ maması ve burada vekâletin mümkün olup olmaması gibi konular da önem  arz etmekte, ihtilâflar da bu eksende sürmektedir.3   Allah ve kul haklarına dair yapılan taksimat zekât konusunda önem arz  etmektedir. Mezhepler zekâtın Allah haklarından olduğunu kabul etmekle  birlikte Allah haklarına dair yapılan taksimatta ve bu noktada kimlerin mü‐ kellef  olacağı  hususunda  ihtilaf  etmişlerdir.  Hanefiler  teknik  anlamdaki  zekâtı sırf Allah hakkı olarak kabul etmişler ve bunlarla yalnızca akil ve  baliğlerin mükellef olduğunu savunmuşlardır. Zira sırf ibadet olan fiillerde                                                                                                    1   Kâsânî, Ebû Bekr b. Mes’ûd, Bedâi‘u’s‐sanâi‘ fî tertîbi’ş‐şerâi‘,Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye,  1986, II, 7.  2   İbn Rüşd, Muhammed b. Ahmed el‐Hafîd, Bidâyetü’l‐müctehid ve nihâyetü’l‐muktesid, thk: Ali  Muhammed Muavvız ve Adil Ahmed, Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, 2007, s. 229.  3   Erkal, Mehmet, “Zekât”, DİA, XLIV, 198.  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) 64 | Ahmet Numan ÜNVER    tam eda ehliyeti şartır.4 Ayrıca Allah haklarına dâhil olan mâlî konularda  mükellefiyetin bizzat mal olmayıp “eda etme” fiili olduğu ve fiillerle de  küçüklerin mükellef olmadıkları kabul edilmektedir.5 Karşıt görüş sahipleri  ise bedenî Allah hakkı olan fiillerle küçüklerin mükellef olmadığı hususun‐ da Hanefilerle ittifak halindeyken malî Allah haklarında küçüklerin de ba‐ liğler gibi mükellef olduğunu savunmuşlardır.6 Dolayısıyla birinci duruma  göre  küçük  çocuk  ibadet  yükümlüsü  olmadığı  için  velisi  onun  malının  zekâtını vermek durumunda olmayacakken ikinci durumda küçüğün velisi  onun malından vergi vasıflı bu zekâtı vermek durumunda olacaktır.   Biz bu kısa açıklamalardan sonra çalışmamızda küçüğün zekâtını tüm  yönleriyle ele almaktan ziyade ihtilâflar ekseninde ilerleyeceğiz. Mezheple‐ rin bulûğa ermemiş çocuğun malına zekât düşüp düşmediği hususundaki  ihtilâflarını incelerken, konuyu usulî‐ilkesel ihtilaflara da değinerek ele al‐ manın gerek konunun daha anlaşılır hale gelmesi gerekse içtihâdî faaliyetle‐ rin işleyişinin daha iyi görülebilmesi açısından uygun olacağı kanaatindeyiz.  Bu sebeple ilk olarak mezheplerin konuyla ilgili aklî ve naklî delillerini kısa‐ ca serdedip sonrasında deliller üzerindeki tartışmaları tahlil ederek konu‐ nun farklı uzantılarına da değinmeye çalışacağız.  I. Tartışmanın Temelini Teşkil Eden Deliller  Küçüğün malının zekâtına dair mezheplerin ileri sürdüğü deliller farklılık  arz etmiş, edille‐i erbaa dışında özellikle de sahâbe kavli ve uygulamaları ön  plana  çıkarılmıştır.  Hanefîler  küçüğün  malının  zekâtıyla  ilgili  doğrudan  Sünnet ve icma delillerinin söz konusu olmadığını ileri sürerken diğer üç  mezhep, görüşlerinin Kitab ve kıyasın yanında Sünnet ve icmadan da delil‐ leri olduğunu iddia etmiştir.                                                                                                     4   Hanefilerin Allah haklarına dair yaptıkları sekizli taksim şu şekildedir: 1) Sırf ibadetler  (iman gibi), 2) Sırf cezalar (hadler gibi), 3) Eksik cezalar (mirastan mahrumiyet gibi), 4) İba‐ det ve ceza özelliği olan haklar (kefaretler gibi), 5) Vergi niteliği de taşıyan ibadetler (fıtır  sadakası gibi), 6) İbadet niteliği de taşıyan vergiler (öşür gibi), 7) Ceza niteliği de taşıyan  vergiler (harac gibi), 8) Nev’i şahsına münhasır haklar (ganimet malının 1/5’i gibi). Hanefi‐ ler bu taksimatta ibadetlerle ilgili olanlardan yalnızca ilk sıradaki sırf ibadet olanlar için  bulûğu şart koşmuşlar, diğerlerinde tam ehliyeti gerekli görmemişlerdir. Bkz. Taftâzânî,  Mesud b. Ömer, Şerhu’t‐Telvîh ale’t‐Tavdîh, Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, 1996, II, 316,  318.  5   Pezdevî, Ali b. Muhammed, Kenzü’l‐vusûl ilâ ma’rifeti’l‐usûl, Karaçi: Matbaatü Câvid Beris,  ty, s. 131; Serahsî, Ebû Bekr Şemsü’l‐eimme Muhammed b. Ahmed b. Sehl, Usûlüʹs‐Serahsî,  thk: Ebu’l‐ Vefâ el‐Afğânî, Beyrut: Dâruʹl‐Kütübiʹl‐İlmiyye, 1993, I, 263.  6   Mâverdî, Ebu’l‐Hasen Ali b. Muhammed b. Muhammed, el‐Hâvi’l‐kebîr, thk: Ali Muham‐ med Muavvız ve Adil Ahmed Abdulmevcud, Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, 1994, III, 153  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) ÇOCUĞUN MALININ ZEKÂTI MESELESİ | 65    A. Küçüğün Malına Zekât Düşmeyeceğini Savunanlar   1. Naklî Delilleri   “Onların mallarından zekât al ki, bununla onları temizleyesin ve arındıra- sın”7 ayeti  Sahâbe ve tabiûndan nakledilen ve kimi yerde namazla kimi yerde de bulûğa erme ile ilişkilendirilen “Yetimin malına zekât düşmez”8 sözü  İbn Mes‘ud’dan nakledilen9 “Çocuğun malının zekâtını hesapla ama onun zekâtını verme. Çocuk bulûğa erişince ona ver ve yaptığın hesabı da ona haber ver”10 şeklindeki rivâyet  Rasûlullah’ın (s.a.), Muaz’ı (r.a) Yemen’e gönderirken ona; gittiği yerde ilk olarak insanları Allah ve Rasûlüne şehadet etmeye çağırmasını, kabul etmeleri ha- linde onları namaza çağırmasını ve bunu da kabul ederlerse onların zekâtla mükellef olduğunu haber vermesini söylemesi11  Hz. Ebu Bekir’in “Namazla zekâtı birbirinden ayıranlarla savaşacağım”12 sözü  “Üç grup kimseden sorumluluk kaldırılmıştır: Uyanana kadar uyuyan kim- seden, büyüyene kadar çocuktan, aklı yerine gelene kadar aklını kaybetmiş kimse- den.”13 hadisi  Sahabenin çocukların zekâtla mükellef olmadığına dair icmâsı14 2. Aklî Delilleri   Allah haklarından olan ibadetler bedenî ve mâlî olmak üzere iki kısımdır. Bedenîlerden küçükler ittifakla mükellef değildir. Mâlî olanlardan da olmaması                                                                                                   7   et‐Tevbe 9/103.  8   Şeybânî, Ebû Abdullah Muhammed b. el‐Hasen, el‐Hucce alâ ehliʹl‐Medîne, thk. Mehdî Ha‐ sen el‐Keylânî el‐Kâdirî, Beyrut: Âlemüʹl‐Kütüb, 1403, I, 159‐162.  9   Bu görüş aynı zamanda Sevrî ve Evzâî’ye de nispet edilmektedir. Bkz. İbn Kudâme, Abdul‐ lah b. Ahmed el‐Makdisî, el‐ Muğnî, thk: Abdullah b. Abdulmuhsin ve Abdulfettah Mu‐ hammed, Riyad: Dâru Âlemi’l‐Kütüb, 1997, IV, 69.  10  Şeybânî, el‐Hucce, I, 458. İbn Mes‘ud’dan yapılan bu rivâyetin benzeri, sonunda “(çocuklar  bulûğa erince) dilerlerse bu zekâtı verirler, dilerlerse vermezler” ilavesiyle nakledilmektedir.  Mezkûr rivâyet için bkz. Abdurrezzâk b. Hemmâm es‐San‘ânî, el‐Musannef, thk. Habîbu’r‐ Rahmân el‐A‘zamî, Beyrut: el‐Mektebü’l‐İslâmî, 3. bs., 1403, IV, 69‐70.  11  Buhârî, “Zekât”, 1.  12  Buhârî, “Zekât”, 1; “İ‘tisâm”, 2, 28; Nesâî, “Zekât”, 3; “Cihâd”, 1.  13   İbn Mâce, “Talâk”, 15; Ebû Dâvûd, “Hudûd”, 16; Tirmizî, “Hudûd”, 1, Nesâî, “Talâk”, 21.  14  Mesela bkz. Aynî, Bedreddin Mahmud b. Ahmed, el‐Binâye şerhu’l‐Hidâye, Beyrut: Dâru’l‐ Kütübi’l‐İlmiyye, 2000, III, 295; Gaznevî, Ömer b. İshak, el‐Gurretü’l‐münîfe fî tahkîki ba’zı  mesâili’l‐İmam Ebî Hanîfe, Beyrut: Müessesetü’l‐Kütübi’s‐Sekâfiyye, 1986, 50.  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) 66 | Ahmet Numan ÜNVER    gerekir. Nitekim malî ibadetlerde Allah’ın hakkı, söz konusu ibadeti yerine getirme fiilidir (fi’lü’l-edâ); doğrudan bizzat malın kendisi (aynü’l-mâl) değildir.15  Zekât, namaz ve oruç gibi bir ibadettir. Küçük çocuklar ise ibadetlerle yü- kümlü değillerdir.16  Ayet ve hadislerde namaz ile zekât birlikte zikredilmektedir.17  Zekât; fıtır sadakası, nafaka, öşür gibi yükümlülüklerin aksine mahza ibadet olan fiillerdendir.18 B. Küçüğün Malından Zekât Alınacağını Söyleyenlerin Delilleri  Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelîler bulûğa ermemiş çocukların mallarından da zekât  alınması gerektiğini savunmuşlar ve bu görüşlerini genel olarak şu delillere  dayandırmışlardır:  1. Naklî Delilleri   “Onların mallarından zekât al ki, bununla onları temizleyesin ve arındıra- sın”19 ayeti  Rasûlullah’a (s.a.) veya sahâbeye atfedilen ve farklı vecihlere sahip, “Ye- timlerin mallarını işletin ki zekât/sadaka onu yiyip bitirmesin” yönündeki rivâyet- ler20  “Yetimin malına zekât düşer”21 hadisi  İbn Mes‘ud’dan nakledilen “Çocuğun malının zekâtını hesapla ama onun zekâtını verme. Çocuk buluğa erişince ona ver ve yaptığın hesabı da ona haber ver”22 şeklindeki rivâyet                                                                                                   15  Pezdevî, Kenzü’l‐vusûl, s. 131; Serahsî, Usûl, I, 263.  16  Kâsânî, Bedâi‘u’s‐sanâi’, II, 4; Mevsılî, Abdullah b. Mahmud, el‐İhtiyâr li‐ta’lîli’l‐Muhtâr, thk:  Abdullatif Muhammed, Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, 2005, I, 106.  17   Şeybânî, Ebû Abdullah Muhammed b. Hasen, el‐Asl (el‐Mebsût), thk: Ebu’l‐Vefâ el‐Afğanî,  Beyrut: Âlemü’l‐Kütüb, 1990, II, 11, 41, 60; Kudûrî, Ebu’l‐Hüseyn Ahmed b. Muhammed b.  Ca’fer el‐Bağdâdî, et‐Tecrîd, thk: Muhammed Ahmed Sirâc ve Ali Cuma, Kahire: Dâru’s‐ Selâm, 2004, III, 1214.  18  Kudûrî, et‐Tecrîd, III, 1223; Serahsî, Ebû Bekr Şemsü’l‐eimme Muhammed b. Ahmed b. Sehl,  el‐Mebsût, İstanbul: Çağrı Yayınları, 1982, II, 163.  19  et‐Tevbe 9/103.  20  Abdurrezzâk, el‐Musannef, IV, 67‐69; Muvatta’, “Zekât”, 12; Şâfiî, Muhammed b. İdris, el‐ Ümm, thk: Rıfat Fevzî, yy: Dâru’l‐Vefâ, 2001, III, 69; Tirmizî, “Zekât”, 15; Dârekutnî, Ebu’l‐ Hasen Ali b. Ömer, es‐Sünen, thk: Şuayb el‐Arnavut, Beyrut: Müessesetü’r‐Risâle, 2004, III,  6; Beyhakî, Ebû Bekir Ahmed b. Hüseyn b. Ali, es‐Sünenü’l‐Kübrâ, thk: Muhammed Abdul‐ kadir Atâ, Beyrut: Dâruʹl‐Kütübiʹl‐İlmiyye, 2003, IV, 179.  21  Dârekutnî, es‐Sünen, III, 6.  22  Şeybânî, el‐Hucce, I, 458.  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) ÇOCUĞUN MALININ ZEKÂTI MESELESİ | 67     Hz. Âişe’nin, iki yetim olan Kâsım b. Muhammed ile kardeşini kendi evin- de barındırdığı ve onların mallarının da zekâtını verdiği yönündeki uygulaması23  Hz. Ali ve İbn Ömer’in uygulamaları24  Küçüklerden zekât alınacağı görüşüne kimsenin muhâlefet etmemesi dola- yısıyla icmâ benzeri bir fikir birliğinin bulunması25 2. Aklî Delilleri   Bir fiil ile mükellef olmak için bazı durumlarda ayrım yapılmamış ve bulûğa ermeyenler de farzlarla mükellef tutulmuştur.26  Allah hakları bedenî ve malî olmak üzere iki türlüdür. Bedenîlerle yalnızca bâliğler sorumlu iken zekât gibi malî olanlarla ise bâliğler ve bâliğ olmayanların tamamı sorumludur.27  Zekâtta her ne kadar niyet önemli ise de zekâtın asıl amacı ihtiyacı gider- mektir. Bu sebeple zekât bir ayrıcalık kazanarak niyet şartı olmadan da küçüklerin mallarından alınabilir.28 II. Deliller Üzerinde Cereyan Eden Tartışmalar  Yukarıda aklî ve naklî delillerine kısaca değinilen her iki görüş sahiplerinin  argümanlarının, genel hatlarıyla şu noktalarda düğümlendiğini söyleyebili‐ riz.  ‐ Küçüğün malına zekât düşüp düşmeyeceğine dair naklî delillerin sübut ve delâletinin doğurduğu ihtilaflar                                                                                                   23  Muvatta’, “Zekât”, 13. Benzer rivâyetler için bkz. Abdurrezzâk, el‐Musannef, IV, 66, 67.  24  Şâfii, el‐Ümm, III, 74, 75; Sahnûn b. Saîd, el‐Müdevvenetü’l‐kübra, Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐ İlmiyye, 1994, I, 308.  25   Buhûtî, Mansur b. Yunus, Keşşâfü’l‐kınâ’ an metni’l‐İknâ’, Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, ty,  II, 169. Bu konuda gerek Hanefilerin gerekse diğer mezheplerin icmâ iddiaları pek tutarlı  görünmemektedir. Zira her iki görüş de sahabe ve tabiûndan nakledilmektedir.  26   Şâfii, el‐Ümm, III, 71. Küçüğün malından zekât alınması gerektiği söylendiğinde bu zekâtı  vermekle yükümlü kişi, bu küçüğün velisi olmaktadır. Veli bu zekâtı verirken şahit tutmalı  ve kimin adına zekât verdiğini söylemelidir. Bu noktada veli ya da vasînin hangi durum‐ larda ne şekilde sorumluluğu altındaki küçüğün zekâtını vereceğine dair değerlendirmeler  de yapılmıştır. Mesela velînin Hanefî olması durumunda, bu velînin velayeti altındaki kü‐ çüğün zekâtını vermesi gerekli olmaz. Bu ihtimaller için bkz. Şirbînî, Muhammed b. Ah‐ med, Muğni’l‐muhtâc ilâ ma’rifeti meânî elfâzi’l‐Minhâc, Beyrut: Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, 1994,  II, 123; Ruaynî, Muhammed b. Muhammed el‐Hattâbî, Mevâhibü’l‐celîl li‐şerhi Muhtari’l‐ Halîl, thk: Zekeriyya Umeyrât, Beyrut: Dâru Âlemi’l‐Kütüb, 2003, III, 140‐142.   27   Mâverdî, el‐Hâvi’l‐kebîr, III, 153.  28  Cüveynî, İmâmu’l‐Harameyn Abdülmelik b. Abdullah b. Yusuf, Nihâyetü’l‐matlab fî dirâye‐ ti’l‐mezheb, thk. Abdülazim Mahmud ed‐Dîb, Cidde: Dâru’l‐Minhâc, 2007, III, 202; Şirbînî,  Muğni’l‐muhtâc, II, 123.   Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) 68 | Ahmet Numan ÜNVER    ‐ Zekâtın mahiyeti konusundaki görüş ayrılıkları: İbadet yönünün mü yoksa vergi yönünün mü ağır bastığı ve bu anlamda zekâtın namaza kıyas edilebilirliği ‐ Emvâl-i bâtınenin emvâl-i zâhiraya kıyas edilebilirliği ‐ Zekâtın diğer maddî yükümlülüklere (fıtır sadakası, nafaka, mal itlâfı vb.) kıyas edilebilirliği A. Naklî Deliller  Nassların sübut ve delalet açısından farklı değerlendirilmesinin farklı içti‐ hatların meydana gelmesinde büyük bir rolü vardır. Bu durumun bir örneği  de incelediğimiz meselede tezahür etmektedir. Yukarıda delillerini ana hat‐ larıyla zikrettiğimiz her iki görüş sahiplerinin gerek kendi delillerinden is‐ tinbât etmeleri gerekse karşıt görüş sahiplerinin delillerini yorumlamaları,  altında bir fıkıh geleneğini ve usulünü barındırmaktadır.   Fıkıh literatüründe zikredilen delillerin büyük bir çoğunluğunun, doğ‐ rudan kendisinden söz konusu hüküm çıkarıldığı için mi yoksa o ekolde  nakledilegelen görüşü desteklemek için mi zikredildiği noktasındaki tartış‐ malar bir kenara bırakılacak olursa; bu konu bağlamında ele alınan delillerin  mezheplerce  değerlendirilmesi,  onların  nasslara  yaklaşımının  ortaya  ko‐ nulması açısından önem arz etmektedir.   1. Sübut Açısından Değerlendirmeler  Hadislerin sübutu meselesi ve buna dair tartışmalar, furû meselelerinde  kendini çokça göstermektedir. Bunun bir örneği de küçüklerin mallarının  zekâtı meselesinde görülmektedir. Yukarıda zikrettiğimiz rivâyetler arasın‐ da merfû ve mevkuf nitelikte haberler yer almaktadır. Tartışmaların bir  uzantısını daha ziyade Hanefîlerin vurguladığı işte bu husus oluşturur; bu  meseledeki rivâyetler Rasûlullah’tan (s.a.) mı rivâyet edilmiştir yoksa bunlar  aslında sahâbe sözü müdür?  Küçüklerin mallarına zekât düşeceği görüşünü benimseyenlerin ihticâc  ettikleri merfû nitelikli hadislerle ilgili olarak değerlendirmelerde bulunan  Hanefî fukahâsından Kudûrî, bu tarz rivâyetlerden bazılarının ravilerine  dair değerlendirmelerde bulunmuş ve bunların kabul edilebilir rivâyetler  olmadığını ortaya koymaya çalışmıştır. Ancak Kudûrî merfû şekilde rivâyet  edilen tüm hadisler üzerinde aynı değerlendirmeleri yapmamış, sadece iki  merfû rivâyeti ele almış ve gerek Malik’in gerekse sahih veya sahihe benzer  hadisleri topladığını iddia eden Ebû Davud’un bu hadisleri eserlerine alma‐ dıklarını söylemiştir.29                                                                                                     29   Kudûrî, et‐Tecrîd, III, 1218. Hadislerin sübutuna yönelik benzer tenkitler için bkz. Gaznevî,  el‐Gurretü’l‐münîfe, s. 50; İbnü’l‐Hümâm, Kemaleddin b. Muhammed, Fethu’l‐kadîr, Beyrut:  Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, 2003, II, 166‐167.  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) ÇOCUĞUN MALININ ZEKÂTI MESELESİ | 69    Hanefîler çocuğun malına zekât düşüp düşmemesi meselesini merfû ri‐ vâyetler noktasında usul açısından da ele almıştır. Buna göre Hanefîlerin  çocuğun malından zekât alınacağını ifade eden merfû rivâyetlerle amel et‐ memesinin  bir  sebebi  de,  bu  rivâyetlerde  manevi  inkıta’ın  bulunmasıdır.  Çünkü bu konuda sahâbe arasında ihtilaf ortaya çıkmasına rağmen, hiçbir  sahâbî bu hadisleri delil olarak kullanmamıştır. Bu da söz konusu hadislerin  Rasûlullah’tan sabit olmadığını gösterir. Nitekim eğer sabit olsaydı, bu hadis  aralarında yayılır ve ihtilaf ortaya çıktığında delil olarak karşı görüşte olan‐ lara sunulurdu.30 Hanefîlerin doğrudan Rasûlullah’tan (s.a.) gelen böyle bir  “merfu” hadisi kabul etmemelerinin, bu rivâyetlerin Hanefîlerce sahâbî kav‐ li olarak kabul edildiğine işaret ettiğini söyleyebiliriz. Bununla birlikte Ha‐ nefîlerin görüşlerini aktardıkları isimler yalnızca sahâbe ile sınırlı kalma‐ makta, tâbiûn sözlerine de sıkça atıfta bulunulmaktadır.  Hanefîlerin, konuyla ilgili rivâyetleri birer sahâbe kavli olarak kabul et‐ mesi, şüphesiz ki onların sahâbe kavli karşısındaki tutumlarının da göz  önünde  bulundurulmasını  gerektirmektedir.  Hanefîlerin,  sahâbe  kavlinin  Rasûlullah’tan (s.a.) duyulmuş bir söz olma ihtimali üzerinde sıklıkla dur‐ malarına karşın31, mezkûr konudaki rivâyetlerin birbirine zıt manalar ihtiva  etmesi, bu ihtimali zayıflatmakta veya tahsis, nesih vb. farklı ihtimalleri  akıllara getirebilmektedir. Kanaatimizce çocuğun malına zekât düşüp düş‐ memesi meselesinin, hakkında nass bulunmayan ve sahâbenin kendi içtiha‐ dıyla  çözüme  kavuşturduğu  bir  mesele  olduğu  söylenebilir.32  Nitekim  Kudûrî de bu “merfu” hadisin Hz. Ömer’e ait olduğunu, Rasûlullah’tan  (s.a.) böyle bir hadisin sahih bir kanalla gelmediğini söylemekte ve herkesi  ilgilendiren bir konu olmasına rağmen Rasûlullah’ın (s.a.) böyle bir sözü  yalnızca tek sahâbîye söylemesinin düşünülemeyeceğini ifade etmektedir.33  Ayrıca konuyla ilgili merfu rivayetlerin sabit olduğu ve fakat farklı bölgelere  dağılan sahabîlere ulaşmadığı da akla gelebilecek ihtimallerdendir. Ancak  küçüklerin zekâtla mükellefiyetine dair her iki görüşün de hemen her böl‐ gedeki sahabe ve tabiûn fakihlerinden rivayet ediliyor olması, bu hadislerin  belli bölgelere ulaşıp diğer bölgelere ulaşmadığı düşüncesinin uzak bir ihti‐                                                                                                   30   Serahsî, Usûl, I, 369.  31  Cessâs, Ebû Bekir b. Ahmed er‐Râzî, el‐Fusûl fi’l‐usûl, thk: Uceyl Câsim Neşemi, Kuveyt:  Vüzâratü’l‐ Evkâf ve’ş‐Şüûni’l‐İslâmiyye, 1994, III, 362; Serahsî, Usul, II, 105; Buhârî, Alâad‐ din Abdülaziz b. Ahmed, Keşfu’l‐esrâr alâ Usûli’l‐Pezdevî, Beyrut: Dâruʹl‐Kütübiʹl‐İlmiyye,  1997, III, 332.  32  İbnü’l‐Hümâm, Fethu’l‐kadîr, II, 167. Bu noktada çocuğun zekâtla mükellef olmadığına dair  sahabenin icmâ ettiği yönünde nakiller bulunmaktadır. Gaznevi bununla ilgili olarak kü‐ çüklerin zekât mükellefi olduğu yönündeki sahabe kavillerinin sabit olsa bile icma mesabe‐ sinde olan diğer sahabe kavillerine muarız olacağını ifade etmektedir. Gaznevî, el‐Gurretü’l‐ münîfe, s. 51.  33  Kudûrî, et‐Tecrîd, III, 1221.  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015) 70 | Ahmet Numan ÜNVER    mal olduğunu hissettirmektedir. Bu da konunun nassa değil sahabe içtiha‐ dına dayalı bir mesele olduğunu destekler niteliktedir.  Hanefîler, sahâbenin ihtilaf ettiği durumlarda sahâbe sözlerinin her biri‐ nin hüccet olmayacağını ifade etmiştir.34 Böyle bir durumda sahâbe kavlinin  hüccet kabul edilmesi aklen de mümkün değildir. Çünkü birinin sözü kabul  edildiğinde diğerinin sözü terk edilmiş olacaktır. Bu durum tearuz şeklinde  değerlendirilerek, sahabeden hiç kimsenin doğruyu bulamadığı düşünüle‐ meyeceğinden bu görüşlerden birisi tercih edilir.35 Buna bağlı olarak Ha‐ nefîler,  zekât  konusunda  diğer  mezheplerin  görüşlerini  benimsediği  sahâbîlerin değil, başka sahâbîlerin görüşlerini benimsemiştir denilebilir.   2. Delalet Açısından Değerlendirmeler  Küçüklerin mallarına zekât düşmesiyle ilgili gerek Hanefîler gerekse cum‐ hur “Onların mallarından zekât al ki, bununla onları temizleyesin ve arındırasın”36  ayetini delil kabul etmişler ve ayeti farklı şekillerde yorumlamışlardır.  Küçüklerin zekât yükümlüsü olmadığını savunan Hanefîler, ayette mal‐ dan zekât alınmasının “temizlenme” ve “arınma” ile ilişkilendirildiğini, bu  iki durumun ise günahkâr olmamalarından dolayı çocuklar için geçerli şey‐ ler olmadığını ifade etmişlerdir. Dolayısıyla ayet yalnızca bulûğa eren mü‐ kellefiyet sahibi kimseleri kapsayacaktır.37  Cumhur zikrettiğimiz ayet ile ihticâc ederken ayetin umum ifade etme‐ sinden yola çıkmışlar ve buna göre hüküm vermişlerdir. Temizlenme ve  arınmanın bulûğ ve akıl olmadan da mümkün olduğu38, dahası ayette ifade  edilen temizlenme ve arınmanın zekâtın genel özelliği olduğu, bunun ol‐ mazsa olmaz bir şart olmadığı39, ayette herhangi bir tahsise gidilmeksizin ne  belirli bir malın ne de belirli bir kesimin zekât hususunda dışarıda bırakıl‐ madığı40 yönünde açıklamalar ile küçüklerin de zekâtla mükellef olduğunu  savunmuşlardır.  Hanefîlerin küçüklerin zekâtla mükellef olmadığına dair en çok vurgu  yaptıkları delillerden bir tanesi de “Üç grup kimseden sorumluluk kaldırılmış‐                                                                                                   34  Sadru’ş‐Şerîa Ubeydullah b. Mes’ud, et‐Tavdih li metni’t‐tenkîh (et‐Telvîh şerhi ile), Beyrut:  Dâru’l‐Kütübi’l‐İlmiyye, 1996, II, 37.  35  Apaydın, Yunus, “Sahabi Sözünün Hukuki Değeri”, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler  Enstitüsü Dergisi, 1990, sayı: 4, s. 325.  36  et‐Tevbe 9/103.  37  Kudûrî, et‐Tecrîd, III, 1214.  38  İbn Rüşd, Muhammed b. Ahmed, el‐Mukaddimâtü’l‐mümehhidât, thk: Muhammed Huccî,  Beyrut: Dâru’l‐Ğarbi’l‐İslâmî, 1988, I, 281.  39  Nevevî, Ebû Zekeriyya, el‐Mecmû’ şerhu’l‐Mühezzeb li’ş‐Şîrâzî, thk: Muhammed Necib, Cid‐ de: Mektebetü’l‐İrşâd, ty, V, 302.  40  Şâfiî, el‐Ümm, III, 68; Mâverdî, el‐Hâvi’l‐kebîr, III, 152.  Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt:XVII, Sayı: 31 (Haziran 2015)