ARIE ROOS ALS GEHEIM AGENT Kan men zich iets groteskers voorstellen dan de volvette, roodharige en sproetige Arie Roos in de rol van: Geheim Agent? Zijn massaal figuur was al van tientallen meters afstand in dichte mist herkenbaar — hij bood zelfs de meest erbarmelijke pistoolschutter een onmisbaar doelwit — zijn eeuwige honger en zijn voorliefde voor het praaien van taxi's maakten hem kostbaar in de onkostenrekening . . . en toch was het deze lachwekkende Arie Roos, die halsover-kop werd aangezocht, in dienst te treden als Geheim Agent. * De meeste avonturen van het illustere drietal Jan Prins, Arie Roos en Bob Evers begonnen heel normaal. Bedrieglijk normaal. Dit speciale avontuur echter begon volslagen abnormaal doordat Arie Roos, om kwart over negen in de avond wakker werd gepord in de boottrein van Harwich naar Londen en even later op het Londense plaveisel stond met zo goed als geen cent op zak. Natuurlijk had de oerzuinige Jan Prins aan zijn gemakkelijk levende, royale dikke vriend al honderden malen somber voorspeld, dat die nog eens straatarm zou eindigen, maar dat was toch niet geheel hetzelfde. Arie bezat namelijk geld genoeg . . . hij kon er alleen op dat moment niet aan of bij komen. Om kwart over negen op dit gedenkwaardige avond op het Londense spoorwegstation was het de conducteur die Arie ontdekte. Hij liep met haastige stappen in de lengte door de corridor van de lege boottreinwagons, blij dat zijn zoveelste dienst was afgelopen en dat hij naar huis en haard kon, maar remde plotseling af, 5 deed twee stappen achterwaarts en tuurde door het spiegelglas van de schuifdeur. Hij vergiste zich niet: in de hoek bij het raampje zat een dikke, roodharige jonge knaap in elkaar gedoken te slapen. Hij rukte de roldeur opzij en stond eventjes op de laatstovergebleven passagier van zijn trein neer te kijken. De roodharige dikkerd zat met zijn schoenen vèrweg onder de zitplaatsen aan de overzijde — een regenjas hing boven hem aan een haak. De vette, rolronde armen, in een blauw tweed jasje, waren gekruist en het hoofd leunde schuin opzij tegen de regenjas. Om de linkerpols blonk een duur uitziend chronometerhorloge. De conducteur stak een hand uit en duwde tegen de ham-achtige schouder, zodat de roodharige jongen schudde als een trilpudding. „Wake up, sir! Dit is het eindpunt. Londen. De trein gaat niet verder.” Een schoonmaakster met een emmer en een veger kwam de treincorridor door stommelen, bleef eventjes hoopvol naar binnen staan gluren, maar liep teleurgesteld verder toen de dikke jongen geen lijk bleek te zijn, maar met een schok ontwaakte, de conducteur zag en onmiddellijk op zijn horloge blikte. „Londen? Jandokie . . . ik moet als een blok hebben geslapen!” De conducteur knikte zonder enig amusement en verdween uit de coupé, maar had nog geen vier stappen huiswaarts gedaan, of een luide brul deed hem op zijn weg terugkeren. De dikke, roodharige jongen stond met de regenjas over zijn arm midden in de coupé, omhoog kijkend naar de volslagen ledige bagagerekken. „Ik had een koffertje bij me! Zo'n donkerblauw lichtgewicht vliegtuigkoffertje. Dat is verdwenen.” „Tja,” zei de conducteur, voor wie het niet de eerste maal was dat hij een dergelijk verhaal hoorde. „Dat risico zit erin als u aan het eindpunt nog zit te snurken. U weet zeker dat u een koffer bij u had?” „Ja natuurlijk!” zei Arie korzelig. „Trouwens — wie zit er nou zonder bagage in een boottrein? Als het nou een tram was...” De conducteur zuchtte, en ging ongeduldig van de ene voet op de andere staan. „Kende u de mensen die bij u in de coupé zaten?” Arie voelde in de zakken van zijn regenjas en verklaarde kribbig: „Ik weet niet eens hoeveel er in zaten. Ik kom recht met het vliegtuig uit Hawaiï. Ik ben in Parijs geland en direct in de trein hierheen gestapt, en zowat meteen in slaap gevallen. Ik was bèk-af.” „Tja . . . als u niet eens weet wie er bij u in de coupé hebben gezeten... U kunt natuurlijk aangifte doen bij het stationsbureau en bij de politie. Maar of dat veel zal helpen. . .” „Allright allright,” wuifde Arie, die wel voelde dat de man er alleen op uit was, zo snel mogelijk naar huis te komen. „Ik zoek het zelf wel verder uit. Wel te rusten.” „Good night, sir.” Arie bukte zich wat en tuurde door het lage boottreinvenster naar de gloed van Neonlicht die als een twintigste-eeuwse damp boven de huizenblokken van Londen hing. Dan haalde hij de schouders op en richtte zich weer op. „Bedrijfsrisico,” mompelde hij, de treincorridor in lopend, „hoewel je zoiets nou nèt in Engeland niet verwacht. Alweer wat geleerd.” Het lange perron lag vrijwel verlaten onder de hoge en vuile booglampen. Dit laatste gedeelte van de boottrein stond niet onder de overkapping en hoog, in de niet geheel heldere, vochtig-warme lucht stonden vaag wat sterren. Het zag er naar uit dat het later op de nacht wel eens licht mistig zou kunnen worden. Een sigaretrokende witkiel dook achter een postkarretje uit bij het zien van deze verlate reiziger. „Bagage dragen, mijnheer?” „Die draagt iemand anders al,” zei Arie. „Volgende keer beter.” Hij wandelde langzaam het perron af, links en rechts kijkend naar de aanplakbiljetten van Cadburry-Chocola, Players-sigaretten en Pyke-radiotoestellen, trachtend zich te herinneren wat er zoal in dat blauwe vliegtuigkoffertje had gezeten. In elk geval wat kleren, natuurlijk. Zowat allemaal splinternieuw. En zijn reischeques natuurlijk. Maar daar had een ander niets aan. Arie voelde in de binnenzak van zijn tweed jasje. Zijn paspoort had hij nog evenals zijn portefeuille. Maar contant geld? . . . Arie bleef naast een ijzeren pilaar staan, voelde nogmaals in zijn regenjaszakken en daarna in zijn broek. In Parijs had Jan Prins al hun financiën uit de knoop zitten trekken, het treinkaartje voor hem gekocht, hem reisgeld meegegeven in de vorm van reischeques en slechts een handjevol contant geld voor onderweg. „Een reischeque kun je bij elke bank en in elk hotel verzilveren,” had Jan gezegd. „Léér dat nou. Een dief kan er niets mee doen en het is veel veiliger.” En omdat het toch maar reischeques waren had Arie ze met wat reisgidsen en pocketboekjes in zijn koffer gestopt. Had hij daarentegen bankpapier bij zich gehad, dan zou dat in zijn portefeuille hebben gezeten in een binnenzak, en dan had hij het nu nog gehad. „Nooit van mijn leven laat ik me ooit weer door die eeuwig zuinige, eeuwig secure Prins bekletsen!” bezwoer Arie halfluid, weer in beweging komend. „Die methodes zijn misschien geknipt voor hem, maar bij mij pakken ze falikant verkeerd uit.” — Hij telde het losse geld dat hij uit zijn verschillende zakken bijeen had gezameld. Hij had bij het wisselkantoor op de boot alles omgezet in Engels geld, en in zijn handpalm lagen nu vier stukken van een shilling, een halve shilling en vijf grote bronzen pennies, die merkwaardige Engelse muntstukken die evenveel waard zijn als vier cent in Holland, maar evengroot als een zilveren gulden. Arie liep verder, de muntstukken tinkelend opwippend in zijn hand, mompelend: „Vier shilling en elf pence. Wat is dat in Hollands geld? Een dikke rijksdaalder. Als ik het zuinig aan doe, kan ik misschien bij het Leger des Heils slapen.” Hij begon te grinniken toen het idiote van de toestand tot hem begon door te dringen. Hij had geld genoeg in Holland op de bank. Maar om daaraan te komen moest hij naar een andere bank. En dit was een eigenaardigheid van banken, dat die om half tien in de avond dicht plachten te zijn. Opbellen of telegraferen kon hij evenmin want elk telefoongesprek of telegram naar Holland kostte al meer dan hij op zak had. En telegraafkantoren geven geen crediet. Hij kende kip nog kraai in Londen en in een hotel kon hij, zonder iets anders bij zich dan een regenjas, ook niet terecht. Zonder bagage lieten ze je vooruit betalen, als ze je tenminste niet kenden . . . Arie liet de vier shilling en elf pence terugglijden in een jaszak, strekte zijn rug en liep snel op de tunnelmonding af die naar de uitgang leidde. „Als je altijd geld op zak hebt wordt het leven ook veel te gemakkelijk,” zei hij tegen zichzelf. „Het werd hoog tijd dat ik weer eens leerde me losjes te bewegen zónder een knoedel bankpapier.” * Arie stond stil buiten de uitgang van het Londense station en keek aarzelend eerst links, dan rechts, want het was hem allemaal even vreemd. Een taxi kwam bijna geluidloos aanrollen en stopte bijna vlak voor hem. Een man met een bolhoed op en een dunne overjas aan van dure donkerblauwe stof stapte kalmpjes uit, klemde een actenmap onder de linkerarm en wandelde vlak langs Arie het station binnen, een vage geur van goede sigaren en eau de Cologne achterlatend. Met de opgewekte bewegingen die volgen op een goede fooi sloot de chauffeur zijn portier, en keek dan zijwaarts naar de dikke Arie, die met de regenjas over de arm stond toe te kijken. „Taxi, sir?” „Nee,” antwoordde Arie opgewekt. „Ik zoek een cafeetje of zoiets waar je voor vier shilling plus een duur horloge onderpand een paar uur stuk kunt slaan zonder je stom te vervelen. Bestaat er zoiets in Londen?” De chauffeur, een korte, gedrongen man met een korte jekker aan en een vettige uniformpet op, keek Arie eventjes onderzoekend aan, blikte dan de straat over, zag geen enkele andere klant, keek weer naar Arie en zei plotseling: „Ik mag hier niet blijven staan. Stap even in.” Arie bukte zich zonder merkbare verbazing, opende het achterportier terwijl de chauffeur achter het stuur gleed en voelde de taxi al wegrollen terwijl hij de deur dichttrok. „Kijk,” begon de chauffeur, met een hand sturend en de andere arm op de rugleuning. „Wat voor landsman bent u?” „Hollander. Ik ben net met de boottrein aangekomen. Heb in de coupe zitten slapen en toen ik wakker werd had iemand mijn koffertje met travellers cheques gejat. Ik moet tot morgenochtend onder dak. De chauffeur zwenkte met de ene hand behendig langs een zware bus en mompelde: „Ik zou misschien wel kunnen helpen . . . Mag ik dat horloge van u eens zien?” Arie gespte het dure Zwitserse chronometerhorloge los en reikte het over. „Aardig klokkie,” constateerde de chauffeur. „Ken u zich tot morgenochtend redden? Moet u een hotel hebben?” „Dat is niet eens nodig. Ik ben al klaar met een café of zoiets waar ik Amsterdam kan opbellen. Dan sturen ze me wel telegrafisch geld hierheen.” „Het is een goed klokkie,” zei de chauffeur weer. „Kijk es jongeman . . . ik bekijk altijd zo'n beetje mijn mensen, hè. Ik ben zelf ook arm geweest en er gebeuren een hoop rare dingen in het leven. Ik zal u twee pond lenen tot morgenavond. Maar ik houd zolang dit horloge. Tot morgenavond.” „Dat hoeft niet eens. Morgenochtend heb ik al weer geld.” „Maar ik heb nachtdienst. En overdag slaap ik. Zes uur ken u bij mij thuis terecht. Om het terug te halen.” „Ik snap het,” zei Arie. „Afgesproken. Ik vind het nog reuze geschikt van je, ook.” De chauffeur reikte opzij, klikte het plafondlampje aan en haalde een versleten leren portemonnaie uit zijn zak, terwijl hij met de andere hand naar de trottoirband stuurde. „Meneer —- iedereen ken wel eens pech hebben. Maar denk eraan: een man een man — een woord een woord. Morgenavond zes uur bent u bij me geweest op dit adres. . .” Hij krabbelde zijn naam en adres op de achterzijde van een beduimeld visitekaartje dat blijkbaar van iemand anders was: J. G. Perkins, South Tower Street 411. „Vierhonderd en elf,” zei Arie halfluid en zat twee tellen op dat huisnummer neer te kijken eer hij besefte wat er voor vaag bekends aan dat getal was: met 4 shilling elf pence was hij het station uitgekomen. De chauffeur overhandigde Arie twee briefjes van een pond. Arie vouwde visitekaartje en geld ineen en schoof het smalle bundeltje in het borstzakje van zijn tweed jasje. „En deze rit rekent u dan morgen ook meteen maar af.” „Je zult er geen spijt van hebben, daar kun je op rekenen,” beloofde Arie. De chauffeur zat recht voor zich uit te kijken, met de handen plat op het stuurwiel. „Dat moet u zelf weten, mijnheer . . . Een man een man — een woord een woord.” — Hij begon het horloge om zijn rechterpols te gespen. Arie zwaaide het achterportier open en bukte zich om de taxi te verlaten, toen zijn blik viel op de vloer van de wagen, vrij helder verlicht door het nog steeds brandende plafondlampje. Arie keek wat aandachtiger, bukte zich en tuurde weer. Naast de welving in de grijsbeklede vloer waarin bij dit soort auto's de aandrijfas wentelde, lag een opgevouwen biljet. Hij raapte het op. „Heizeg — ik vind hier een bankbiljet van vijf pond in je wagen.” De chauffeur wendde zich kalmpjes halfom en zat naar de voorbijganger op de stoep te staren. Arie hield het opengevouwen in zijn blikveld. „Asjemenou. . .” Hij hief traag een hand, bekeek het biljet van beide kanten en bleef zo enkele tellen lang zitten. „We weten in ieder geval zeker dat u het niet kunt hebben laten vallen.” Arie begon te lachen. „Helaas,” stemde hij in. „Weten we dat met grote zekerheid. Is het niet van jou?” De chauffeur schoof zijn vettige pet achteruit en begon zijn hoofd peinzend te krabben. „Dat is te zeggen . . . Nee. Ik heb er de hele dag nog niet een van vijf pond in handen gehad. . .” (Hij dacht verder terug.) „Met die voorlaatste klant heb ik buiten de wagen afgerekend. . . Die juffer in Kensington ook. Het moet nog van vanmiddag zijn. Kijk es . . . eigenlijk hep u het gevonden. Wou u het naar de politie brengen?” „Dank je feestelijk. Het is jouw taxi. Zorg jij er maar voor.” De chauffeur knikte. Arie had niet anders verwacht. Hij wrong zijn dikke lichaam met enige moeite naar buiten, hief een hand als afscheidsgroet en begon met de voetgangersstroom mee de straat af te lopen, onderwijl zijn regenjas aantrekkend, want het was hier heel wat koeler dan in de trein. De veelkleurige Neonreclames hadden een lichtfloers rond hun buizen, alsof er een regendamp of heel fijne mist in de lucht hing. „Zo is nu heel het leven,” zei Arie halfluid in zichzelf. „Een onlogische aaneenschakeling van pech en redeloos geluk.” — Hij stond stil op de stoeprand, verkende de straat aan de overzijde en zag een eind verderop de helverlichte ramen van een soort cafetaria. „Als ik eerst eens wat ging eten? Met twee pond zoveel kan ik een potje breken. En waarschijnlijk kan ik daar wel opbellen, ook.” * Er is geen volk ter wereld dat kans ziet, eetgelegenheden zo ongezellig te maken als de Engelsen. De cafetaria was halfvol en de lampen straalden een kaal en fel licht uit als in een soort fabriek. Arie kreeg aan een glazen hokje een bon van een juffrouw met stijf strogeel haar en hij merkte terloops op dat twee mannen die naast dat glazen hokje op wacht schenen te staan, hem aandachtig (hoewel ook een tikje tersluiks) bekeken. Hij meende eventjes dat het twee rechercheurs waren, die naar iemand zochten, maar daar leken zij ook weer het type niet naar. Arie ging zitten op de middelste van een rijtje lege krukken, stond weer op, trok zijn regenjas uit en fronste naar een kaart onder glas. „Een CocaCola,” bestelde hij aan een juffrouw met uitbundige heupen en een leeg, vermoeid gezicht. Ze tikte met een potlood ongeduldig op de glasplaat terwijl Arie even nadacht. „En twee broodjes ei. En. . .” Hij wist maar al te goed dat allerlei soorten belegde broodjes zoals je ze in Holland had, in Engeland volkomen onbekend waren, las dus even de tarieflijst onder het glas en hoorde de juffrouw bits zeggen: „Denkt u intussen maar na. Ik ben zo terug.” Terwijl hij opkeek om te protesteren vlamde er rechts vlak naast hem een fel licht op. Na het jarenlang beleven van allerlei avonturen kwam Arie's reactie bijna onmiddellijk: hij dook naar links van zijn barkruk af en hief een elleboog beschermend omhoog (een beweging die onwaarschijnlijk snel werd uitgevoerd voor iemand van zijn dikte) en zag aan de andere kant van zijn nu lege barkruk het verbaasde gezicht van een fotograaf met een flitslicht op zijn camera, geflankeerd door een korte man met gepommadeerd haar, en in een donker costuum met een bloem in het knoopsgat. Arie zag hun gezichten gedurende een tel of wat strak staan van verbazing en dan uiteen wijken in spottend gelach. „Komaan jongeman,” begon de dikke, op zalvende toon. „U hoeft niet zo te schrikken. We zijn hier in het hartje van Londen en niet in de onderwereld van Chicago.” „Onze jonge vriend heeft teveel avonturenfilms gezien,” meende de fotograaf, zijn camera opheffend en opnieuw flitsend. Zijn blitzlamp was blijkbaar een van die elektrische apparaten die op hoogspanning werken en waarin je geen lamp hoeft te verwisselen. Arie kwam wat verlegen overeind, terwijl aan de overkant van de halfronde bar enkele mensen in de lach schoten en achter hem iemand een spottende opmerking maken. Hij klom weer op zijn kruk en zei knorrig: „U behoort iemand toestemming te vragen of minstens te waarschuwen voor u hem fotografeert.” De dikkige man maakte een kleine buiging, de handen met wasbewegingen in en tegen elkaar wrijvend naast zijn knoopsgatbloem. „Aha . . . deze jongeman is buitenlander, hoor ik. U heeft volkomen gelijk, mijnheer en wij bieden ons dan wel onze verontschuldigingen aan, maar u verkeert in een bijzondere en niet geheel ongunstige positie, hetgeen u misschien zal verzoenen met was er is gebeurd. U is namelijk — wat u niet kon weten — sinds de opening van deze cafetaria de vier honderd duizendste bezoeker en wij zijn gewend, zulk een menselijke mijlpaal in de geschiedenis van dit bedrijf niet onopgemerkt te laten. Sta mij toe. . .” hij keek om zich heen als om zich ervan te vergewissen dat iedereen goed duidelijk hoorde wat er werd gezegd, nam een rol papier en een enveloppe uit zijn zak en reikte die aan Arie over „u een oorkonde aan te bieden, zoals aan elke honderd duizendste klant wordt gegeven, benevens een enveloppe met inhoud die u in staat zal stellen, nog enkele genoeglijke uren elders door te brengen. En wat u hier gebruikt of nog gebruiken wilt, is vanavond uiteraard geheel voor onze rekening. Alstublief . . . en mag ik thans u vriendelijk verzoeken nog eenmaal te poseren voor onze fotograaf, met een broodje worst in de hand waarvan u een hap neemt? . . . Juffrouw — een broodje worst en snel wat . . . Ziezo . . . alstublieft . . . happen graag. De foto is bestemd voor ons persoonlijk archief en bovendien een waardevolle documentatie voor een eventuele reclameuitgave. . .” De fotolamp vlamde nog tweemaal fel op tijdens de rad voortratelende woordenstroom . . . De fotograaf liet zijn toestel zakken en wendde zich af. De dikke man boog nogmaals vluchtig en besloot: „Dat het u wèl moge smaken. Goeden avond.” * Arie zat weer op zijn kruk en had een beetje de pee in, want iedereen zat hem aan te gapen. Bovendien was Arie veel te slim om niet te vermoeden dat hij niet ècht de vier honderd duizendste klant was, maar voor die rol was uitgezocht vanwege zijn dik, gezond, rondgegeten gelaat. Je kon moeilijk met een reeks foto's van uitgeteerde hongerlappen als honderdduizendste klanten voor de dag komen. Arie stak de rest van zijn broodje worst in de mond maar nog steeds was zijn Coca Cola niet gearriveerd. De juffrouwen stonden op een kluitje samen te kletsen. Toen voelde Arie een hand op zijn mouw. De dikkige man stond er