Andrzej Szahaj Ideologia wielokulturowości - kontekst filozoficzny i polityczny ER(R)GO. Teoria–Literatura–Kultura nr 1 (6), 35-51 2003 A ndrzej Szahaj Ideologia wielokulturowości - kontekst filozoficzny i polityczny Hey - hey, ho - ho. Western culture 's got to go! (Hasło wykrzykiwane podczas demonstracji przez studentów Uniwersytetu Stanforda w Kalifornii) 1. Ideał asymilacjonizmu i metafora „melting pot” Zacznijmy od banałów. Stany Zjednoczone nie są państwem jak wszystkie inne, a społeczeństwo amerykańskie nie jest społeczeństwem, które znamy z wła­ snych doświadczeń. Amerykanie zbudowali swoje państwo w wyniku SÎÊiliu” tycznie wprowadzanego w życie projektu filozoficznego. Choć korzystał on w ogromnej skali z dorobku myśli europejskiej, głównie oświeceniowej, to jed­ nak w pewnym sensie skierowany był także przeciw Europie, przeciw jej walczą­ cym nacjonalizmom, tradycyjnym nierównościom społecznym, brakowi wolno­ ści ekonomicznych i politycznych oraz zbyt małej tolerancji dla innowierców. Ameryka miała być wyjątkiem w wielu sprawach, ziemią obiecaną uciśnionych i pokrzywdzonych, prawdziwym Nowym Światem, w którym grzechy pochodzą­ ce z europejskiej przeszłości uległyby napiętnowaniu tak skutecznemu, aby niko­ mu nie przyszło do głowy ich powtarzanie. Wyjątkowość Ameryki miała się obja­ wiać m.in. innym stosunkiem do kwestii narodu. Ojcowie Założyciele zrywając z jego pojmowaniem jako wspólnoty przede wszystkim etnicznej zaproponowali postrzeganie go w kategoriach jedności politycznej wyrastającej z etnicznej róż­ norodności. Epluńbus unum, „z wielości jedność”, te słowa z poematu Wergiliu- sza za sprawą Thomasa Jeffersona zostały przyjęte w 1792 roku jako oficjalne motto Stanów Zjednoczonych (do dzisiaj znajdują się na amerykańskich mone­ tach). Wskazywały one wyraźnie kierunek, jaki miały wybrać Stany Zjednoczone Ameryki jako pewna wspólnota łudzi wywodzących się z różnych grup etnicz­ nych, mówiących na co dzień różnymi językami, wyznających różne wiary, lecz jednak tworzących jedność polityczną, której podstawą jest wierność Konstytucji i lojalność wobec swoich współobywateli. Ów proces tworzenia narodu amery­ kańskiego nie przebiegał bezkonfliktowo o czym świadczy z jednej strony Wojna Secesyjna, z drugiej zaś opór poszczególnych grup etnicznych i wyznaniowych przed połączeniem się z innymi w jednym narodzie amerykańskim. Wiele z owych grup nie chciało wyrzec się swojego języka w sferze publicznej (historia nacisku na uznanie języka angielskiego za język państwowy jest prawie tak długa jak 35 sama historia Stanów Zjednoczonych). Słynne są w tym względzie opory Niem­ ców i Skandynawów. Cały wiek XIX to okres zmagania sie z wewnętrzną różno­ rodnością zakończony ostatecznym, jak się zdawało, tryumfem ideologii asymi- lacjonizmu. Wyrazem jej zwycięstwa stał sie wielki sukces napisanej przez dramatopisarza amerykańskiego pochodzenia żydowskiego Israela Zangwilla i wy­ stawionej na wielu scenach w USA w 1909 roku sztuki pt. The Melting Pot (sztu­ ka przedstawiała losy rodziny żydowskich imigrantów wtapiających się w ame­ rykańskie otoczenie w Nowym Jorku1 ). W ten sposób narodziła się metafora, która miała na wiele lat określić dominujące wyobrażenie Amerykanów o sobie jako narodzie „wytopionym” w wielkim garncu, do którego wpadają poszczególne składniki - grupy etniczne, aby dać w rezultacie jedną „potrawę” - naród amery­ kański. Jeśli mówi się o asymilacjonizmie to narzuca się od razu pytanie: do czego następowała asymilacja? Jak wiadomo, Ojcowie Założyciele konstruując swój projekt Ameryki korzystali głównie z angielskiej myśli politycznej, przede wszyst­ kim z dorobku Loeke’a. Wzorem była dla nich nie tylko angielska myśl politycz­ na, ale i kultura angielska jako taka. Nic dziwnego zatem, że u początków Stanów Zjednoczonych legł bardzo wyraźny wzór kulturowy, określany później, po pew­ nych przekształceniach, mianem anglosaskiego. Wzór ten utrwalił się i stał się dominującym w XIX wieku. Stąd też odpowiedź na postawione wcześniej pyta­ nie jest stosunkowo łatwa. Asymilacja przybyszów następowała do pewnej wersji kultury angielskiej (później - anglosaskiej), to ona bowiem wyznaczała wzory wykształcenia, smaku, dobrego wychowania i obyczajów. Pamiętać też należy 0 związanej z kulturą anglosaską dominacji protestantyzmu. W tej sytuacji spra­ wą oczywistą jest, że proces asymilacji musiał być bolesny dla tych wszystkich grap etnicznych, które nie reprezentowały anglosaskiego wzoru kulturowego, albo reprezentowały go w stopniu niewystarczającym (jak np. katoliccy Irlandczycy). 1 choć asymilacja była z reguły procesem nie związanym z jawną przemocą, to jednak z pewnością mieściła się w tym, co określić można za Pierrem Bourdieu mianem przemocy symbolicznej. Ze schematu tego wyłamuje się kilka grap et­ nicznych bądź wyznaniowych, które albo zostały z procesów asymilacyjnych wykluczone, albo owej asymilacji odmówiły, skazując się na dobrowolne zmargi­ nalizowanie. Jeśli chodzi o przypadek pierwszy to dotyczy on głównie Indian amerykańskich, wobec których przez długie lata stosowano strategię fizycznej eksterminacji, a następnie geograficznego (system rezerwatów) i symbolicznego (wrogi Inny kultury masowej) wykluczenia. Przypadek drugi najlepiej ilustrują Amishe, którzy odmówili udziału w cywilizacji amerykańskiej, zamykając się w kręgu dobrowolnego wykluczenia i izolacji (podobnie postąpili Chasydzi). Spra­ wą skomplikowaną są losy czarnych. Tu proces kontaktu z kulturą dominującą przebiegał od fizycznego wykluczenia i częściowej eksterminacji (niewolnictwo), poprzez formalne uznanie równości i zachętę do asymilacji (okres po jego znie­ sieniu), do mometu, kiedy zaczęli się oni domagać rzeczywistej równości (ruch praw obywatelskich z lat sześćdziesiątych XX wieku) a otrzymali w ostatecznym 36 rezultacie formalnie uprzywilejowaną pozycję na wielu płaszczyznach funkcjo­ nowania społeczeństwa amerykańskiego w wyniku tzw. affirmative action, towa­ rzyszącą wciąż kiepskiej pozycji rzeczywistej. Zauważmy teraz, że jednym z aspektów dominacji kulury anglosaskiej w Sta­ nach Zjednoczonych był indywidualizm, nakazujący patrzeć na społeczeństwo jako na zbiór przede wszystkim jednostek, które potrafią jednak ze sobą harmo­ nijnie współpracować. Indy widaulizm ów był ściśle związany z liberalizmem sta­ nowiącym najsilniejszy prąd intelektualny kultury anglosaskiej w jej wymiarze politycznym, element czegoś, co można by określić mianem jej politycznego zdro­ wego rozsądku. W myśl wspomnianego indywidualizmu awans społeczny i eko­ nomiczny winien wiązać się przede wszystkim w zasługami jednostek, zaś pań­ stwo musi być ślepe na różnice etniczne i rasowe, traktując swych obywateli zgodnie z zasadami sprawiedliwości proceduralnej. W tej perspektywie prawa należą się przede wszystkim jednostkom. Sukces lub fiasko jest tylko ich zasługą i nie wiąże się z żadnymi czynnikami wykraczającymi poza jednostkowe przy­ mioty lub wady. Na tle tak naszkicowanego kontekstu historycznego i ideologicznego łatwo będzie dostrzec odmienność podejścia, które stanowi główny przedmiot niniej­ szego opracowania. Idzie o multikulturalizm. 2. Ideał wielokulturowości i metafora „salad bowl” Ideologia wielokulturowości narodziła się na dobre w latach osiemdziesią­ tych XX wieku, chociaż jej ślady są widoczne znacznie wcześniej, bowiem już w 1925 roku amerykański filozof żydowskiego pochodzenia Horace Kallen pisał o konieczności odejścia od ideologii asymilacjonizmu na rzecz czegoś, co nazwał „kulturowym pluralizmem”2. Poglądy te nie wywołały jednakże wtedy większe­ go echa. Wiele lat później jednym z jej pierwszych sygnałów był sukces powieści Alexa Halleya pt. Korzenie, a następnie serialu filmowego pod tym samym tytu­ łem, który w latach siedemdziesiątych pobudził dumę i świadomość odrębności losów czarnych mieszkańców Ameryki. Jeśli chodzi o nauki społeczne to warto wspomnieć o pochodzącej z 1972 roku pracy amerykańskiego filozofa słowac­ kiego pochodzenia Michaela Novaka noszącej wymowny tytuł The Rise of the Unmeltable Ethnics (Wzejście nieroztapialnej etnicznościf. Jednak za najciekaw­ sze z punktu widzenia filozoficznego uchodzą w tym względzie prace filozofów kanadyjskich: Charlesa Taylora i Willa Kymlicki. a, „ Polityka uznania “ według Charlesa Taylora Charles Taylor wychodzi od „tezy społecznej”, przekonania, że nasza tożsa­ mość kształtuje się w wyniku dialogu (czasami walki) z innymi, jest wynikiem procesu tworzenia siebie poprzez interakcję z otoczeniem społecznym i kulturo­ wym. Sprawa tożsamości stała się jego zdaniem szczególnie paląca w nowożyt- ności, albowiem wtedy właśnie okazała się ona problematyczna4. Jej istotnym aspektem jest uznanie lub jego odmowa. „[...] nasza tożsamość jest częściowo kształtowana przez uznanie lub jego brak, często przez błędne uznanie (misreco- 37 gnition) innych, stąd też osoba lub grupa osób może cierpieć rzeczywistą krzyw­ dę, prawdziwą niedogodność, jeśli ludzie lub społeczeństwo wokół nich narzuca­ ją im ograniczający, poniżający lub też godny potępienia obraz ich samych. Od­ mowa uznania lub błędne uznanie może powodować krzywdę, może być formą opresji, uwięzienia kogoś w fałszywym, wykrzywionym i zredukowanym sposo­ bie istnienia”5. „Właściwe uznanie nie jest tylko wyrazem szacunku, który należy się ludziom. Jest to podstawowa ludzka potrzeba”6. Taylor rozróżnia dwie polity­ ki pozostające ze sobą w konflikcie: równej godności i praw jednostek oraz poli­ tykę różnicy, podkreślającą odmienność tożsamości jednostek i grup7. Sam opo­ wiada sie za tą drugą, twierdząc, że pierwsza wpycha ludzi w objęcia kultury dominującej. Jej neutralność jest zatem pozorna, tak jak pozorna jest neutralność liberalizmu będącego jej ideowym zapleczem8. Tradycyjny, proceduralny libera­ lizm jest odbiciem pewnej partykularnej kultury. Nie da się on stosować niewin­ nie w sytuacji, gdy w grę wchodzą kultury i grupy preferujące raczej cele kolek­ tywne niż jednostkowe9. Może jednak istnieć także taki liberalizm, który honoruje kolektywne cele różnych grup kulturowych. Co więcej, dopuszcza on sytuację interwencji na rzecz kultur zagrożonych zniknięciem. Podejmuje działania wy­ kraczające poza proceduralnie pojmowaną równość, starając się kultury te ochro­ nić lub wzmacniać. Jako przykład Taylor przytacza politykę rządu kanadyjskiego wobec Quebecu. Zgodnie z zasadami przyjętymi w 1987 r. w tzw. Porozumieniu z Meech Lake Quebec został uznany za odrębne społeczeństwo. Pociągnęło to za sobą przyznanie prawa władzom tej prowincji do określania właściwego sposobu zachowania swych obywateli. I tak np. frankofoni w Quebecu i imigranci do tego stanu nie mają prawa wysyłać swoich dzieci do szkół anglojęzycznych, przedsię­ biorstwa zatrudniające więcej niż 50 osób muszą być prowadzone w języku fran­ cuskim, ogłoszenia, komunikaty i szyldy winny być wyłącznie w tym języku, imigranci do Quebecu muszą uczyć się języka francukiego jako języka w tej pro­ wincji urzędowego. W ten sposób rząd kanadyjski aktywnie zaangażował się w pro­ ces podtrzymywania odrębności i swoistości Quebecu, ustanawiając model poli­ tyczny, który w literaturze określa się mianemasymetrycznego federalizmu. Taylor akceptując to podejście powiada: „Tam, gdzie natura jakiegoś dobra domaga się tego, aby poszukiwać go wspólnie, staje się to powodem tego, aby było ono przed­ miotem polityki publicznej”1 °. W ten sposób wychodzi się naprzeciw tym, którzy będąc obywatelami jakiegoś państwa czują się w nim niedobrze, albowiem ich kultura stoi w sprzeczności z zasadami indywidualistycznego liberalizmu. Taylor uważa, że państwo liberalne może się tak przekształcić, aby pozwolić grupom takich ludzi swobodnie się określać, czasami wspierać je w tym dziele i jednocze­ śnie zachować swe podstawowe zasady polityczne. Wskazane jest przy tym, aby uznawać równą wartość odmiennych kultur, przyznawać im uznanie, a nie tylko pozwalać im przetrwać. W ten sposób można zaradzić poczuciu niższości kultury poddanej presji asymilacji, uwolnić ludzi od poczucia bycia obywatelami drugiej kategorii. Kanadyjski filozof zauważa jednak, że z powyższym podejściem wiąże sie przynajmniej jeden zasadniczy problem. Da się go wyrazić pytaniem: czy 38 wszystkie kultury są równe i czy szacunek należy się każdej z nich? W podejściu Taylora do tej kwestii wyczuwalne jest pewne wahanie. Powiada on: „Twierdzę, że jest cos' na rzeczy w tym założeniu [równości kultur], lecz że założenie to nie jest bynajmniej nieproblematyczne i pociąga za sobą coś na kształt aktu wiary. [...] twierdzi się, że wszystkie ludzkie kultury, które służyły całym społeczeństwom przez jakiś znaczący odcinek czasu mają coś ważnego do powiedzenia wszystkim ludziom”1 Z drugiej strony zauważa on, że patrząc z wnętrza jakiejś konkretnej kultury trudno uznać równość innych kultur i nie ma sensu się tego domagać. Nasze wartościowania są kulturowo warunkowane i choć w wielu przypadkach pozwalają nam zauważyć i docenić wartość innych kultur, to nie mogą jednak skłonić nas do tego, aby stało się to jakimś bezwarunkowym prawem. Twierdzi, że musi być coś pośredniego pomiędzy uznaniem równej wartości wszystkich kultur i zamknięciem w obrębie etnocentrycznych standardów oceny12. Wskazu­ je jako sposób wyjścia z tej niezręcznej sytuacji przyjęcie roboczego przypusz­ czenia, że w kulturach, które pozwalały całym społeczeństwom na długie istnie­ nie musi znajdować się coś wartościowego także z naszego punktu widzenia, aczkolwiek nie oznacza to, że w kulturach tych nie ma rzeczy, których zaakcepto­ wać nie możemy. Odrzucając zatem jako niemożliwe do przyjęcia i nieautentycz­ ne przekonanie o bezwarunkowej równości wszystkich kultur opowiada się Tay­ lor jednocześnie za otwartością na ich wartości, prowadzącą w najlepszym wariancie do takiego przekształcenia naszej własnej kultury, które pozwoli na fuzję jej horyzontów z horyzontami kultury obcej1 ’. Zaleca zatem coś na kształt hermeneutycznego rozumienia jako sposób na udany kontakt międzykulturowy. Jednego jest pewien „[...] każdy powinien się cieszyć założeniem, Żejego trady­ cyjna kultura ma wartość”14. b. Polityka wielokulturowości według Willa Kymlicki Will Kymlicka, najbardziej znany obok Taylora obrońca idei wielokulturo­ wości, formułuje bardzo podobne argumenty na jej rzecz. Także i u niego znaj­ dziemy zatem wskazania na konieczność szacunku i uznania dla innych kultur. Mają być one wyrazem częściowego przynajmniej zadośćuczynienia za wcze­ śniejsze krzywdy, jakie wiązały się z koniecznością przystosowania się do stan­ dardów kultury dominującej. Także i on uważa, że uznanie i szacunek dla od­ mienności kulturowej grup nie stoi w sprzeczności z ideałami liberalizmu, lecz stanowi jedynie ich wzbogacenie. Koncentruje się przy tym na bardzo konkret­ nym przypadku, wspomnianym już wcześniej Quebecu. Chwaląc i broniąc ofi­ cjalnej polityki asymetrycznego federalizmu Kymlicka stara się przedstawić jak najwięcej argumentów najej rzecz. Powiada: „Historyczne doświadczenie miesz­ kańców Quebecu sugeruje, że mniejszość może utrzymać swą kulturę tylko jeśli dysponuje istotną władzą w odniesieniu do kwestii języka, edukacji, rządu i imi­ gracji”15. Stara się jednocześnie wyciągnąć z nich wnioski wykraczające poza ten konkretny przypadek i odnoszące się do kwestii asymilacji i wielokulturowości jako takiej. Jako zadanie multikulturalizmu widzi on krytyczne badanie wspól­ nych instytucji państwa pod kątem tego, czy ich reguły i symbole nie działają na 39 niekorzyść grup imigracyjnych16. Kymlicka zakłada przy tym wyraźnie, że pozo­ stawanie w obrębie jakiejś grupy czy kultury jest istotną wartością i winno być pielęgnowane. „Multikulturalizm pozwala ludziom identyfikować się publicznie ze swą grupą etniczną jeśli tego chcą, bez obawy, że będzie to z niekorzyścią dla nich lub też będzie ich stygmatyzować. Czyni on posiadanie tożsamości etnicznej akceptowalną, czy wręcz normalną częścią życia w całym społeczeństwie”11. Twierdzi, że polityka multikulturalizmu, czy też polietniczności jak ją czasami nazywa, ma na celu raczej integrację społeczną niż separatyzm, ma ułatwić gru­ pom i jednostkom nabycie poczucia uczstniczenia w większej całości, której spój­ ność nadają wspólne instytucje państwa demokracji liberalnej. Oczywiście pro­ ces ten nie obywa się bez kosztów, ponieść je musi kultura i grupa dotąd dominująca, która musi zrezygnować z monopolu określania standardów dla wszystkich, ze swej centralnej pozycji18. To jednak co najważniejsze i co budzi w całej sprawie multikulturalizmu naj­ więcej bodaj kontroweresji to sprawa zastąpienia perspektywy, w myśl której za najistotniejsze i jedynie realnie istniejące uważa się prawa jednostek, perspekty­ wą, w której oprócz nich pojawiają się także prawa grup. Kymlicka opowiada się zdecydowanie za liberalizmem uwzględniającym także prawa grup. a nie tylko prawa jednostek, starając się odeprzeć zarzuty, w myśl których oznacza to całko­ wite zerwanie z liberalizmem jako takim. Przy czym wierność liberalizmowi mia­ łaby polegać na odróżnianiu dwóch typów praw grupowych: tych, które bronią przed dysydentami w ramach samych grup, odmawiają jednostkom prawa do ich swobodnego opuszczenia oraz tych, które bronią grupy przed zewnętrzną presją, chronią je w obliczu sił dominujących19. O ile te pierwsze prawa są niezgodne jego zdaniem z liberalizmem, o tyle te drugie doskonale mieszczą się w jego ra­ mach, promując pogłębioną sprawiedliwość. A zatem: ,,[...] celem jest ochrona tożsamości grupowej nie przez ograniczanie wolności indywidualnej członków, lecz przez ograniczanie podatności grup na decyzje polityczne i władzę ekono­ miczną szerszego społeczeństwa”20. Przy czym ważne jest, aby owe prawa ochron­ ne promowały równość pomiędzy grupami i nie pozwalały na dominację którejś z nich. c. Społeczeństwo amerykańskie jako „ salad bowl” Refleksja dwóch kanadyjskich filozofów: Taylora i Kymlicki nie pozostała bez wpływu na debaty dotyczące multikulturalizmu w Stanach Zjednoczonych, mimo że odnosiła się ona do innych doświadczeń historycznych i do innego kon­ tekstu etnicznego. Dała ona podbudowę teoretyczną mchowi, który kształtował się w tym kraju już w latach siedemdziesiątych XX wieku, a samoświadomość uzyskał w łatach osiemdziesiątych. W debatach tych nie pojawiło się zbyt wiele nowych argumentów teoretycznych, sporo natomiast - historycznych i politycz­ nych. Powstała ogromna literatura pokazująca przede wszystkim jak dotychcza­ sowa ideologia asymilacjonizmu związana była z promowaniem dominującej kul­ tury anglosaskiej, jak bardzo była ona opresywna i niesprawiedliwa21. Obecny, względny tryumf multikulturalizmu w Stanach Zjednoczonych poprzedzony zo­ 40 stał latami zażartych sporów. Spory te zresztą wcale nie wygasły, o czym będzie mowa w dalszej części tego tekstu. Szczególnie ważnym polem bitwy okazała się edukacja i to zarówno na poziomie podstawowym, jak i wyższym. Co do tego pierwszego, to znakiem ofensywy multikulturalizmu była walka o edukację dwu­ języczną w szkołach amerykańskich. Wedle jej propagatorów miała ona pozwolić dzieciom imigrantów na mniej stresujące wejście w obcy świat, na pozostawanie jednocześnie w ramach własnej kultury i tradycji, i stopniowe wychodzenie ku kulturzenowej, dotąd obcej. Programy edukacji dwujęzycznej, praktykowane przez jakiś czas w szkołach Kalifornii i Nowego Jorku, okazały się jednak pomyłką z kilku powodów. Przede wszystkim, jakpokazały badania, dzieci uczące się w tym systemie znacznie później nabywały nową kompetencję językową, gorzej radziły sobie w szkole i pozostawały upośledzone edukacyjnie wobec dominującego ję­ zykowo otoczenia. Stąd też np. w referendum w 1997 roku projekt edukacji dwu­ języcznej został odrzucony w Kalifronii, i to głosami rodziców dzieci, które mia­ ły zostać poddane jego działaniu. Pewną skrajną formą pomysłów edukacyjnych tego typu była propozycja władz edukacyjnych miasta Oakland w Kalifornii (wcze­ śniej matecznika Czarnych Panter), aby potraktować slang murzynów amerykań­ skich, tzw. Ebonics, jako odmienny język, równoprawny wobec literackiego języ­ ka angielskiego i pozwolić dzieciom z czarnych dzielnic tego miasta na pobieranie w nim nauki. Także i ta propozycja została odrzucona przez władze stanowe. Nie­ mniej elementy wychowania wielokulturowego są ewidentnie obecne w szkole amerykańskiej, chociażby w podręcznikach do literatury angielskiej oraz historii. Kładzie się w nich ogromny nacisk na dowartościowanie kultur dotąd lekceważo­ nych jak np. kultury Indian amerykańskich (zwanych obecnie Native Americans), próbuje uwrażliwić dzieci na wartości różnych kultur. W niektórych programach nauczania posunięto się na nawet do tego, aby szukać korzeni kultury euroamery- kańskiej z jej rozwiązaniami politycznymi w kulturach pozaeuropejskich, nie stro­ niąc przy tym od wyraźnej krytyki tej ostatniej (New York City Curriculum of Inclusion, tzw. Rainbow Curriculum, 199322). Jeśli chodzi o edukację wielokulturową na poziomie wyższym to przypomnieć należy przede wszystkim słynną sprawę zmiany w 1987 roku, decyzją senatu Uniwersytetu Stanforda, kursu wprowadzającego dla studentów pierwszego roku studiów humanistycznych noszącego tytuł The Western Civilization na kurs pt. Culture, Ideas, Values. Zmiana ta wiązała się z kanonem dzieł, które każdy stu­ dent powinien poznać i miała na celu jego uzupełnienie o dzieła kultur niezachod- nich, przede wszystkim te, które ukazywały losy społeczności czarnych w Sta­ nach Zjednoczonych23. Zmiany w podobnym duchu nastąpiły także na innych uniwersytetach amerykańskich. Na fali multikulturalizmu jak grzyby po deszczu poczęły też powstawać katedry studiów etnicznych i instytuty badawcze zajmują­ ce się kulturami pozaeuropejskimi. Proces ten odpowiadał nastrojom wśród stu­ dentów, których świadomość etnicznych korzeni stała się wyraźna i jawnie mani­ festowana. Każdy, kto zna trochę uniwersytety amerykańskie w stanach wielokulturowych, jak np. Kalifornia, zauważy ogromną ilość studenckich sto­ 41 warzyszeń etnicznych. Na niektórych uniwersytetach proces określania tożsamo­ ści etnicznej studentów posunął się tak daleko, że doprowadził do obsadzania poszczególnych domów akademickich zgodnie z kluczem etnicznym2 4. Mozaikowy multikulturalizm25 zrodził nową metaforę kulinarną oddającą zmieniony stan rzeczy, metaforę społeczeństwa jako salad bowl26 (salad bowl to półmisek z sałatkami, które leżą obok siebie, nie ulegając zmieszaniu, czy tym bardziej połączeniu). Ma ona oddawać stan rzeczy kiedy to społeczeństwo ame­ rykańskie, po latach względnej jedności, poczyna się różnicować i fragmentary- zować, jego członkowie miast utożsamiać się przede wszystkim ze wspólnym, amerykańskim losem utożsamiają się publicznie i manifestacyjnie z jakąś z licz­ nych kultur i tradycji etnicznych (lub innych), od dawna w nim wprawdzie obec­ nych, lecz raczej bardziej jako elementy ubarwiającego społeczeństwo folkloru niż przedmioty bezwarunkowego oddania. Zdaniem wielu obserwatorów wszyst­ ko to odbywa się na fali postmodernizmu oraz komunitaryzmu jako dwóch istot­ nych elementów pejzażu filozoficznego kultury amerykańskiej. Zasługą (lub grze­ chem. ..) postmodernizmu miałoby być wskazanie na wartość różnicy, odmienności i niezgody (J.F, Lyotard) oraz na kulturowy charakter kształtowania tożsamości, które mogą ulegać rekompozycji w zależności od interesów poszczególnych grup, zasługą (lub grzechem...) komunitaryzmu miałoby być wskazanie na wartość wspólnoty i poddanie w wątpliwość ortodoksji liberalnej, nakazującej uwzględ­ nianie przede wszystkim interesów i praw jednostek27. 3. Wielkość i nędza multikulturalizmu Racje w sporze o multikulturalizm są podzielone. I choć jest to rzecz bardzo trudna i ryzykowna do oceny dla kogoś stojącego na zewnątrz przedmiotu swego badania, to jednak w świetle ogromnej literatury, zgromadzonych przez nią argu­ mentów, widać wyraźnie, że próby poddania jakiejś kultury czy grupy społecznej procesowi adaptacji do kultury innej, czy też standardów grupy dominującej są bolesne i pozostawiają głębokie rany. W tym sensie można z przekonaniem przy­ chylić się do opinii tych wszystkich, którzy pokazują, że trwający dziesięciolecia proces asymilacji do kultury amerykańskiej jako pewnej wersji kultury anglosa­ skiej był procesem opresywnym, w jego trakcie wiele grup etnicznych doznało głębokich urazów (ideologia multikulturalizmu wydaje się pewnym ich odreago­ waniem). Rzeczywistość społeczeństwa amerykańskiego nie nadążała z reguły za szczytnymi ideałami Ojców Założycieli, licznych reformatorów społecznych i wszystkich tych, którym na sercu leżały ideały równości i sprawiedliwości. Prak­ tyka społeczna ujawniała tendencje do dominacji ze strony grupy społecznej re­ prezentującej kulturę anglosaską i realizującej przy jej pomocy bardzo prozaicz­ ne interesy ekonomiczne. Ale trudno też odmówić racji tym, którzy pokazują, że mimo tych wszystkich niedoskonałości eksperyment amerykański okazał się suk­ cesem. Wynika to m.in. z tego, że miał on wbudowany w siebie mechanizm auto- korekty, zgodę na głęboką krytykę społeczną i gotowość usuwania zła. Przeja­ wem takiej właśnie autokorekty wydaje sie także ideologia multikulturalizmu, 42 pod warunkiem wszakże, zenie przybiera ona form skrajnych. Dodajmy od razu, że jest ona także wyrazem autokorekty liberalizmu, jako filozofii politycznej do­ minującej w Europie i Stanach Zjednoczonych od co najmniej dwustu lat. War­ tość ideologii wielokulturowości polega z jednej strony na tym, że pozwala ona dostrzec słabości tradycyjnej strategii asymilacjonizmu, że obnaża wiążące się z nią interesy ekonomiczne i polityczne, mechanizm opresji i zniewolenia. Z dru­ giej zaś na tym, że ukazuje wartość afiliacji wspólnotowych, poczucia solidarno­ ści z losem większej całości, której ktoś' czuje sie elementem. Wiążą się z nią jednak także rozliczne niebezpieczeństwa. Już sama jej konstrukcja filozoficzna napotyka na istotne trudnos'ci. Zacznijmy od tego, że używane przez multikultu- ralistów pojęcie kultury jest chronicznie niejednoznaczne. Przyjmuje się najczę- s'ciej milcząco, że jej wyróżnikiem jest spójna i jednorodna wspólnota języka, tradycji, wyznania i obyczajów. Jak wskazuje jednak wielu autorów tak pojmo­ wana kultura albo dziś' nie istnieje, albo jest niezwykłą rzadkos'cią, albowiem w s'wiecie dzisiejszym wszelkie granice są porowate, autoidentyfikacja grup i jed­ nostek zmienna, tożsamos'ć hybrydowa, podzielona i płynna2 8. Argument ten może zostać jednak odparty przez uznanie, że faktem drugorzędnym jest to, czym są kultury same w sobie, podstawowym zaś to, że istnieją jako realne fakty w świę­ cie społecznym, choć ich status jest z pewnością często statusem tworów bardziej wyobrażonych niż rzeczywistych. Sprawą pierwszorzędną jest jednak świadomość przynależności; jeśli ludzie uznają, że istnieją odrębne kultury, to uznanie to po­ woduje, iż kultury te stają się rzeczywiste (co zgodne jest ze znanym dictum Tho­ masa „Jeśli ludzie uznają daną sytuację za rzeczywistą, jest ona rzeczywista w swych konsekwencjach”), przynajmniej na tyle, że mogą służyć jako odniesie­ nia w procesie jednostkowej autoidentyfikacji. Słowem, argumenty pokazujące zjawiskowość jakiejś kultury, trafiają w pustkę dopóty, dopóki w ludzkiej świa­ domości istnieje przekonanie, iż takie kultury istnieją i różnią się od siebie w spo­ sób, który pozwala określić ich tożsamość i odmienność. Jeśli już jednak uznamy za multikulturalizmem zasadniczą słuszność wyróżniania odmiennych kultur, na­ potkamy na trudność o charakterze podstawowym. Idzie o związane z nim prze­ konanie o ich równości. Zauważmy najpierw, że na przekonanie to w dominujący sposób wpłynęła antropologia kulturowa, przede wszystkim w wydaniu Malinow­ skiego i Levi-Straussa. To oni bowiem przyczynili się w największej mierze do wskazania na wartość każdej kultury jako skutecznego narzędzia radzenia sobie ze światem, pozwalającego na przetrwanie (Malinowski) i jako systemu komuni­ kacji zapewniającego integrację (Lévi-Strauss). Echo ich poglądów jest wyraźnie widoczne w argumentacji Charlesa Taylora (jak i innych komunitarystów). Moż­ na uznać, iż owo przekonanie o równości kultur jest z antropologicznego punktu widzenia słuszne. Rzeczywiście, przyjąwszy za wartość naczelną przetrwanie, jak zwykliśmy to czynić w Europie od czasów ewolucjonizmu Darwina, każda kultura jest równa, o ile zapewnia spełnienie tej wartości. Jest to jednak tylko jeden sens równości, na gruncie naszej zachodniej kultury dosyć nieproblema- tyczny (nie ma jednak w tym niczego naturalnego, to tylko nasza kultura nauczyła 43