Andrzej Stoga Iluzjonistyczne malowidła Macieja Mejera w Świętej Lipce i ich znaczenie w sztuce polskiej XVIII w. Komunikaty Mazursko-Warmińskie nr 4, 519-527 1993 Andrzej Sîoga Iluzjonistyczne malowidła Macieja Mejera w Świętej Lipce i ich znaczenie w sztuce polskiej XVIII w. Dzieło Mejera w kościele jezuitów w Świętej Lipce należy do najwspanialszych zachowanych do naszych czasów przykładów malowideł iluzjonistycznych z XVIII w. na terenach Rzeczypospolitej. Wyróżniają się one wśród innych tego rodzaju kompozycji swą wysoką klasą artystyczną i nowatorstwem formy. Ich twórca, Maciej Jan Mejer z Lidzbarka, jeszcze około roku 1718 był nie znanym nikomu bliżej malarzem akwareli. Próbował też swych sił, bez większego rezultatu, w technice malarstwa ściennego, czego przykładem jest skromna dekoracja jego pędzla w kościele św. Elżbiety w Kraszewie na Warmii (ok. 1718—1719)1. Decydującym zwrotem w jego życiu i karierze stała się studyjna podróż do Włoch, sfinansowana — jak się zdaje — przez samego biskupa Warmii, późniejszego prymasa Polski — Teodora Potockiego, miłośnika sztuki2. Nie wiadomo dokładnie, kiedy doszło do spotkania malarza z biskupem. Wiemy natomiast, jaki był rezultat szczęśliwego dla Mejera patronatu, wynikiem którego była ufundowana przez samego biskupa w 1722 r. dekoracja malarska, wykonana przez Mejera z niezwykłym znawstwem i rozmachem, prawdopodobnie przed rokiem 17233. Mejer ozdobił także krużganki kościoła w latach 1733—1737. Włoska podróż artysty zaowocowała innymi jeszcze, chociaż już w mniejszej skali dekoracjami na Warmii: w Wozławkach (kaplica św. Brunona 1728), w katedrze we Fromborku (kaplica biskupa Szembeka 1735), a także w katedrze gnieźnieńskiej, gdzie ozdobił malowidłami kaplicę biskupa Potockiego (1728). Wszystkie te dzieła stanowią istotny wkład Mejera w rozwój malarstwa iluzjonistycznego w Polsce w pierwszej połowie stulecia i były już częściowo przedmiotem dyskusji4. Święta Lipka zajmuje pozycję zupełnie wyjątkową już choćby ze względu na niezwykłą historię tego miejsca słynącego cudami, a leżącego na wrogim Rzeczypospolitej pruskim 1 A. Kolberg, Geschichte der Heilige Linde, Zeitschrift für Geschichte und Altertumskunde Ermland, 1866, Bd. 3, s. 119; J. Strunge, Maler und Bildhauer des Bisthums Ermland, Neue Preussische Provinzial Blätter, 1849, Bd. 7, s. 392. 2 Heilige Linde in der Diözese Ermland, Braunsberg 1938, s. 56. 3 Informację o fundacji malowideł zawiera nekrolog superiora Świętej Lipki Grzegorza Engella w Archivům Romanům Societalis Jesu, Lith. 63, s. 109. Wiadomością tą podzielił się ze mną ks. dr Jerzy Paszenda, któremu składam tą drogą serdeczne podziękowanie. Datę „1723” odczytaną przez J. Paszendę na sklepieniu prezbiterium kościoła w Świętej Lipce (po konserwacji fresków w 1977 r.) można uznać za datę ukończenia malowideł, co przesunęłoby o około cztery lata wstecz proponowaną przez Kolberga datę zakończenia prac malarskich w kościele, por. J. Paszenda, Święta Lipka. Przewodnik, Gdańsk 1984, s. 22; Kolberg, op. dt., s. 120. 4 A. Stoga, Malarstwo ścienne na Warmii w 18 wieku i jego oddziaływanie, w: Sztuka 1 pol. XVIII wieku. Materiały Sesji Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Rzeszów 1978, Warszawa 1981, ss. 249—264; tenże, Quadratura w malarstwie pobkim XVIII w. Malowidła na sklepieniach, Biuletyn Historii Sztuki (dalej: BHS), 1980, R. XLII, nr 3/4, ss. 365—376. Komunikaty Mazursko-Warmińskie, 1993, nr 4 (202) 520 Andrzej Stoga terytorium. Znane są trudne dzieje tego jezuickiego przylądka na protestanckiej ziemi, tuż za granicą Warmii. Z ostatnich badań coraz wyraźniej wylania się polityczna rola, jaką w zamierzeniach polskich biskupów Warmii odgrywała Święta Lipka — ostoja kontrefor- macji i polskości5. Była Święta Lipka szczodrze obdarowywana przez kolejnych biskupów polskich na Warmii, a także przez przedstawicieli możnych polskich rodów. Sam biskup Potocki, oprócz malowideł, ufundował do kościoła ołtarz główny. Nie wykluczone, że zamysł biskupa wykształcenia we Włoszech malarza z Lidzbarka, i to w technice fresku, miał na celu zapewnienie dekoracji bazylice świętolipskiej, a także, przy okazji, innym kościołom Warmii. Otoczony krużgankami kościół w Świętej Lipce jest trójnawową bazyliką o wysokim przestrzennym wnętrzu z pseudotranseptem i dwuwieżową fasadą. Nawę główną i prezbiterium przykrywa sklepienie kolebkowe z lunetami, nawy boczne — sklepienia krzyżowe. Pod względem treści malowidła w korpusie nawowym i prezbiterium można pogrupować w kilka wątków. Najważniejszy i najbardziej wyeksponowany jest temat maryjny, przeplatający się z chrystologicznym. Umieszczenie dwóch scen ilustrujących Tryumf Marii na sklepieniu prezbiterium wyraźnie o tym przekonuje. Sceny te są ukoronowaniem cyklu tematów maryjnych w nawach bocznych. Tematy maryjne dominują też w treściach fasady kościoła, jak również przejawiają się w znaczeniu ikonograficznym niektórych elementów architektonicznych wnętrza świątyni. Drugi wątek, chrystologiczny, także uwypuklony został w dekoracji fasady. Podkreślono tu element pochodzenia władzy Stolicy Apostolskiej od Chrystusa, a tym samym prymat papiestwa. Natomiast kulminacyjne sceny chrystologiczne na sklepieniu nawy głównej ukazują adorację symboli związanych z Chrystusem. Trzecim dającym się wyróżnić wątkiem ikonograficznym jest upamiętnienie męczenników i świętych jezuickich. Sceny 0 tej tematyce objęły przede wszystkim sklepienia obu ramion pseudotranseptu. Ale i tym razem jest to kontynuacja treści wyrażonych w fasadzie. W fasadzie bowiem umieszczono rzeźby najwibitniejszych świętych zakonu, a także emblemat Towarzystwa Jezusowego. Treściowo motywy fasady wyrażają idee Ecclesia Militans i Ecclesia Triumfans oraz podkreślają znaczenie kultu Marii6. Odpowiada temu dekoracja malarska, w której hasło tryumfu Kościoła i Marii oraz powszechność doktryny katolickiej na całym świecie symbolizuje malowidło Adoracji kopuły (przęsło chórowe) jako Niebieskiego Jeruzalem. Tej naczelnej idei towarzyszy wątek jezuicki, gdyż właśnie Towarzystwo Jezusowe powołane zostało do walki o ten tryumf. Najlepsze malowidła ozdabiają kolebkowe sklepienie nawy głównej i prezbiterium. Dostarczają one wiele intrygujących wrażeń estetycznych, u podstaw których leży iluzjonizm monumentalnej dekoracji. Na nie spotykaną dotąd w Polsce skalę użył tu malarz motywów fikcyjnej architektury, zwanej ąuadraturą. Wprowadził też nowy sposób komponowania dekoracji figuralnej, tzw. panoramę. Quadratura odegrała decydującą rolę przy ozdabianiu sklepienia bazyliki świętolipskiej. Jest ona bez wątpienia najbardziej widowiskowym elementem wystroju całej świątyni. Zdumiewa konsekwencja 1 logika, z jaką Mejer wykreśla owe iluzjonistyczne struktury. Oto dzięki quadraturze nawa główna wydaje się być o wiele wyższa, niż jest w rzeczywistości. Iluzję tę tworzą trzy harmonijnie współgrające motywy kompozycji; są to: — iluzjonistyczne wsporniki; — szerokie pasy podsklepienne przypominające balkony, i przerzucone w poprzek sklepienia; — fikcyjne kolumny i gzymsowania. Wsporniki wyrastają wprost z rzeczywistego gzymsu nawy, chociaż w rzeczywistości malowane są już na sklepieniu. Gzymsowanie takiej iluzyjnej podpory, podobnej do 5 J. Poklewski, Święta Lipka. Polska fundacja barokowa na terenie Prus Książęcych, Warszawa—Poznań 1974, ss. 33—78, 147—153; J. Paszenda, op. dt., s. 3—22. 6 Obszernie o ikonografii kośdota pisze J. Poklewski, op. dt., s. 139 n. Malowidła Macieja Mejera w Świętej Lipce 521 dynamicznie wygiętego zwieńczenia, podpiera płaszczyznę fikcyjnego sklepienia. To złudzenie, że wspornik spełnia funkcję nośną, wynika również i z tego faktu, że jego elementy, jak np. pilastry, gzymsowanie mają swoje odpowiedniki w rzeczywistym rozczłonkowaniu ściany. Jednakże o ile formy fikcyjne i rzeczywiste są tożsame, to różna jest ich skala. Tak więc fikcyjny gzyms wspornika jest o wiele mniejszy od swego rzeczywistego odpowiednika obiegającego ścianę. Można nawet stwierdzić, że iluzyjne elementy wsporników są w stosunku do rzeczywistych zminiaturyzowane. Takie zmniej­ szenie skali lecz zachowanie podobieństwa form przynosi w rezultacie optyczny efekt jednorodności architektonicznej wsporników i ścian, co z kolei stwarza złudzenie podwyższenia ścian przez wsporniki. Zabieg ten ma swój jasny cel: skoro wższe są ściany boczne, to w konsekwencji również sklepienie znajdować się musi wyżej. Chodzi więc 0 efekt podniesienia sklepienia nad nawą. Sugestia oddalenia sklepienia od widza spotęgowana jest jeszcze przez dwa inne motywy. Fikcyjne pasy sklepienne przerzucone nad nawą nie są gurtami, gdyż nie podpierają podniebia sklepienia, raczej mamy tu do czynienia z balkonami, nad którymi otwierają się wyżej usytuowane partie architektonicz­ ne — fikcyjne piętra i gzymsy. Obecność owych balkonów ma dla całej dekoracji znaczenie decydujące. Dzielą one kolebkę sklepienia na przęsła, a ponadto sugerują, że są zawieszone między wyższymi a niższymi partiami architektury (quadratury) kościoła. Te wyższe partie tworzą iluzyjne kolumny i gzymsowania i to one właśnie najbardziej przekonują widza o podwyższeniu sklepienia. Kolumny podpierają (w przęśle pierwszym 1 trzecim) fikcyjne sklepienie, otwierające się prześwitem ku niebiańskim scenom figuralnym. Tak więc iluzyjne wsporniki, balkony i kolumny pod gzymsami składają się na trójstopniowy system quadraturowych motywów, tworzących kompozycję iluzjoni- stycznego sklepienia. Rzeczywiste sklepienie nawy zostało także iluzyjnymi metodami pozbawione lunet, które zazwyczaj nie ułatwiają pracy malarzowi fresków sklepiennych. Każdą z lunet włączył Mejer w kompozycję przęsła. Oto np. w przęśle pierwszym lunety zostały wypełnione malowidłami. Środek lunety zamienił się w wybrzuszony balkon, a fikcyjne kolumny podpierające gzymsy wykreślono dokładnie wzdłuż linii krzywizny tynku, tam gdzie gładka powierzchnia sklepienia zagłębia się w lunetę. Natomiast lunety w polach prezbiterium zręcznie zamaskowano chmurami i figurami. Trójkątne wycięcia lunet posłużyły także i tu wkomponowaniu weń postaci aniołów. Różnorodność i bogactwo quadraturowo-figuralnych kompozycji sklepiennych pozwala podziwiać te przemyślne iluzje niemal z każdego miejsca w nawie. Ale jest też w nawie taki punkt, z którego najlepiej prezentują się freski zarówno od strony prezbiterium (wschodnia), jak chóru (zachodnia). Jest to optymalny punkt widokowy, umieszczony pośrodku nawy, dokładnie pod centralną kompozycją iluzjonistyczną, wyobrażającą kopułę o prostopad­ łej osi. Z racji swego usytuowania kopuła ta otrzymała niekonwencjonalną formę. Czaszę ogląda się przez wycięty w sklepieniu iluzyjny prześwit. Jest on tak zakomponowany względem podniebia czaszy kopuły, że celowo zasłania widok na nasadę, z której kopuła wyrasta. W rezultacie przed widzem odsłania się tylko fragment czaszy, lecz dzięki temu ulega on sugestii, że cała kopuła jest o wiele większa niż widoczny jej fragment. Kopuła ta spełnia także istotną rolę w kompozycji całego wydłużonego sklepienia kolebkowego. Można ją przyrównać do gigantycznego zwornika symetrycznie dzielącego sklepienia na część wschodnią i zachodnią. Druga fikcyjna kopuła umieszczona została w przęśle chórowym. Tym razem jest to kopuła o ukośnej ku wnętrzu osi, a raczej połowa czaszy i tamburu, gdyż reszta jej architektury ginie w okalających obłokach. Tę fikcyjną konstrukcję oglądać można z jednego, najlepszego dla niej punktu widokowego, który znajduje się pośrodku nawy. Każda zmiana tego miejsca obserwacji niweczy perspektywę, w której kopułę wykreślono. Zupełnie inne wrażenie odbiera się obserwując kompozycje figuralne w przęśle 522 Andrzej Stoga chórowym nawy, a także w dwóch przęsłach sklepienia prezbiterium. W przęśle chórowym tłum adorujących postaci szczelnie okala czaszę kopuły. Grupują się one w dwóch półkolach z obu stron przęsła. Tylko nieliczne postacie zachowują frontalną pozycję w kierunku widza. Wyraźnie zaobserwować można przechylanie całych figur głowami w kierunku środka przęsła. Ten jak gdyby obrotowy ruch figur sytuuje niektóre z nich w nieoczekiwanej pozie — głową w dół. W konsekwencji, gdy np. odnajdziemy punkt widokowy dla jednej figury, to może się on okazać nieprzydatny dla innych, umieszczonych z drugiej strony kopuły. Żadna z tych postaci nie jest na tyle wy­ eksponowana, aby dłużej skupić na sobie wzrok obserwatora; wszystkie są podobnych rozmiarów, brak tu iluzjonistycznego stopniowania odległości, perspektywy sotto in su. Od tej pozornie bezładnej kompozycji odcina się swą prostą budową kopuła. O ile kopułę — jak pamiętamy — ogląda się bez trudu z jednego optymalnego punktu widokowego w nawie, o tyle figury rozrzucone wokół niej przystosowane są do oglądania z wielu miejsc. Praktycznie, aby je obejrzeć, widz zmuszony jest do ciągłej zmiany miejsca, do spaceru z oczami utkwionymi w sklepienie. Malowidła ogarniające dwa przęsła prezbiterium zakomponowano w podobny sposób. Cechę już na pierwszy rzut oka wyróżniającą je od fresków w nawie jest brak quadratury. Sklepienie prezbiterium otwiera się całą swą powierzchnią ku fikcyjnemu kosmosowi ze scenami maryjnymi. W obu przęsłach postać Marii zajmuje centralne miejsce, a Jej wizerunki oddano w perspektywie sotto in su. Inaczej wyobrażono figury adorujących aniołów. Są one rozproszone na całej powierzchni dwóch przęseł, a wielo- rakość ich póz i czynności wprowadza akcent pozornej dysharmonii i chaosu. Sceny z Marią, mimo centralnego usytuowania, nie zostały wyeksponowane, nikną wśród tłumu aniołów różnorodnie charakteryzowanych i barwnych. Trudno ogarnąć wzrokiem z jednego tylko miejsca wszystkie te kompozycje, jest tu wiele punktów widokowych, które trzeba stopniowo odnajdować. Sposób kompozycji figur zaobserwowany w przęs­ łach chórowym i prezbiterium określa się mianem kompozycji panoramicznych: figury rozrzucone są wokół obrzeży, często głowami skierowane ku sobie, wiele pustej przestrzeni w środku przęsła, ogólne wrażenie dekoracyjności — oto cechy panoramy7. Na polskim gruncie panorama była nowością, a jej początki sięgają roku 1650, kiedy to malarstwo włoskie przechodziło zwrot ku późnemu barokowi8. Quadratura natomiast, znana w sztuce nowożytnej Włoch od pierwszej połowy XV w., miała u nas tradycje sięgające pierwszej połowy XVI stulecia9. W Polsce w XVI i XVII w. nigdy nie nadawano fikcyjnej architekturze dominującej roli w dekoracji ani też wielkiej skali, stało się to dopiero udziałem Mejera w Świętej Lipce w latach dwudziestych XVIII w. Oto kilka ważniejszych przykładów XVI- i XVII-wiecznych quadratur w sztuce polskiej. W 1536 r. malarz Dionizy Stuba ozdobił malowidłami zewnętrzne ściany Zamku Wawelskiego10. Od strony krużganków w trzeciej kondygnacji zastosował motywy quadraturowe, takie jak fikcyjne okna, fryzy, kolumny itp. Na zamku w Szydłowcu w czasie kolejnej renesansowej przebudowy (XVI w.) wykonano malowidła architektury iluzjonistycznej, 7 Termin „panorama” w odniesieniu do XVIII-wiecznych fresków pohidniowoniemieckich zaproponował H. Bauer, Der Himmel im Rokoko. Das Fresco im deutschen Kirchenraum des 18. Jahrhunderts, Regensburg 1965, s. 71; por. też recenzję z tej publikacji M. Witwińskięj w BHS, 1971, R. XXXIII, nr 4, ss. 399—401. 8 N. Pevsner, Die Wandlung um 1650 in der italienischen Malerei, Wiener Jahrbuch für Kunstgeschichte, 1932, Bd. 7, s. 70 n. 9 Na temat quadratury porównaj świetną pracę I. Sjöström, Quadratura, Studies in Italian Ceiling Painting, Acta Universitatis Stockholmiensis, Stockholm 1978; w naszym piśmiennictwie por. J. Kowalczyk, Andrea Pozzo a póiny barok w Polsce, (cz. I): Traktat i ołtarze, BHS, 1975, R. XXXVII, nr 2, ss. 162—178; toż, (cz. II): Freski sklepienne, ibidem, nr 4, ss. 335—350; A. Stoga, op. cit.; D. Folga-Januszewska, Wprowadzenie do zagadnień przedpozzowskiej perspektywy iluzjonistycznych malowideł ściennych, BHS, 1981, R. XLIII, nr 2, ss. 203—212. 10 J. Białostocki, The Art of the Renaissance in Eastern Europe, Hungary, Bohemia, Poland, London 1976, s. 24. Ryc. 1. Kościół w Świętej Lipce. Malowidła Macieja Mejera na sklepieniu, widok w stronę prezbiterium (fot. IS PAN) Ryc. 2. Kościół w Świętej Lipce. Malowidła Macieja Mejera na sklepieniu, widok na kopułę iluzjonistyczną wg A. Pozzo strona zachodnia (fot. A. Stoga) — Ryc. 3. Kościół św. Anny w Krakowie. Malowidła sklepienne Karola Dankwarta, ok. 1700 r. (fot. IS PAN) Ryc. 4. Andrea Pozzo, malowidła w S. Ignazio, Rzym 1694 Malowidła Macieja Mejera w Świętej Lipce 523 odkryte w głównej sali wschodniego skrzydła (arkady na kolumnach, medaliony itp.). Fragmentarycznie też zachowały się do naszych czasów quadratury w kaplicy grobowej biskupa Noskowskiego przy kolegiacie w Pułtusku. Na ścianach kaplicy widnieją takie quadraturowe motywy, jak balustrada i kolumnada, a ponadto fikcyjne kartusze i ornamenty. Malowidła datowane są na lata 1553—1554. Do dziś przetrwały w dobrym stanie quadraturowe obramienia rzeczywistych portali i okien w dwóch pomieszczeniach przy zakrystii (od strony południowej) w kaplicy św. Józefa i lavabo w kościele kamedułów na Bielanach Krakowskich. Dekoracje te pochodzą z około 1625 r.u Pierwszą wśród znanych nam próbą użycia quadratury w dekoracji sklepienia jest architektoniczna malatura w kopule kaplicy na zamku Lubomirskich w Wiśniczu Nowym (pierwsza ćwierć XVII w.). Przetrwały tam motywy iluzjonistycznego porządku, takie jak pilastry i belkowanie pod czaszą kopuły. Na quadraturowym fresku z kaplicy w Wiśniczu wzorował się dekorator malowideł w kopule kaplicy Lubomirskich przy farze w Niepoło­ micach (ok. 1640). Dekoracja malarska Pokoju Cichego w Pałacu Wilanowskim pędzla Siemiginowskiego (ok. 1650) należy do najcelniejszych dzieł quadratury polskiej w XVII w. Natomiast malowidła ołtarzowe w farze w Węgrowie, autorstwa Palloniego (1707—1708), uchodzą za jeden z najlepszych u nas przykładów małej architektury fikcyjnej (małej quadratury) w sztuce polskiej tego okresu12. Nasuwa się pytanie, w jaki sposób dekorowano sklepienia polskich kościołów w XVII w., skoro dopiero w latach dwudziestych następnego stulecia Mejer posłużył się rozwiniętą w pełnej skali quadraturą sklepienną. Odpowiedź przynosi jedna z najlepszych dekoracji sklepiennych w Polsce, stylowo należąca jeszcze do stulecia XVII, chociaż wykonana już na przełomie XVII i XVIII w. — dekoracja w kościele św. Anny w Krakowie, dzieło Karola Dankwarta z Nysy. W porównaniu z freskiem Mejera w Świętej Lipce różnice zauważalne są już na pierwszy rzut oka. Przede wszystkim Dankwart w ogóle quadratury nie użył, a każde malowidło w przęsłach sklepienia orientowane jest na jeden punkt widokowy w nawie. Także techniki wykonania obu dekoracji są całkiem odmienne. Dankwart posłużył się typową dla XVII w. beminowską techniką malowidła trójwymiarowego, polegającą na łączeniu stiuku z malowidłem, co w rezultacie stwarza iluzję formy przestrzennej. Wykonane w tej technice postacie i chmury wydają się przenikać ze świata niebiańskiego poprzez otwarte sklepienie ku wnętrzu kościoła, ku widzom13. Niedościgłym wzorcem dla tego typu dekoracji był późny wprawdzie, ale należący całkowicie do tradycji sztuki XVII w. fresk Bacicci na sklepieniu kościoła II Gesu w Rzymie (1674—1679), wykonany według projektu Berniniego. Typowe dla potrydenckiej sztuki dramatyczne przybliżenie figur niebiańskich do widza, jakie obserwujemy w II Gesu i setkach innych kościołów XVII-wiecznej Europy, m.in. w dziele Dankwarta u św. Anny, w miarę upływu czasu i zatarcia się sporów religijnych utraciło swój rozmach i rację bytu. Kościół walczący wieku XVII ustąpił miejsca Kościołowi tryumfującemu w wieku następnym, a sztuka, jak zwykle, odzwierciedliła ten zwrot. Właśnie dlatego wystrój malarski XVIII-wiecznego kościoła w Świętej Lipce jest tak spektakularny i daleki w swych treściach i formie od dydaktyki kontrreformacji14. To widowiskowe quadratury i panoramy narzucają atmosferę wystrojowi sklepienia zgodnie z duchem czasu. Na formę quadratur w dziele Mejera złożyło się kilka znanych XVII-wiecznych 11 Za informację tę serdecznie dziękuję koledze dr. J. Gajewskiemu. 12 M. Karpowicz, Działalność artystyczna Michelangela Palloniego w Polsce, Warszawa 1967, s. 16 n. 13 Jest to tzw. malowidło trójwymiarowe (termin wprowadzony przez M. Karpowicza, op.cit., s. 135). Na ten temat por. uwagi: R. Wittkower, Art and Architecture in Italy 1600—1750, London 1958, s. 165; R. Enggass, Gaulli and the frescoes of the Gesu, The Art Bulletin, 1957, t. 39, s. 305 n. 14 Autor pragnie w tym miejscu wyrazić szczególną wdzięczność i podziękowanie Panu prof. Mariuszowi Karpowiczowi za wnikliwe przedyskutowanie problemów sztuki XVIII w. oraz cenne wskazówki.