Title: De Plek van de Verloren Dingen Author: Cecelia Ahern Year: 2006 Synopsis: Sinds de verdwijning van haar klasgenote twintig jaar geleden, is Sandy Short geobsedeerd door alles wat verdwijnt. Vinden is haar levensdoel, of het nu gaat om de autosleutels, die ene sok die in de was verloren is gegaan of om personen die spoorloos lijken te zijn. Op haar zoektocht naar een van die mensen, verdwijnt Sandy zelf en komt terecht op de plek van de verloren dingen. Maar al snel gaat Sandy weer op zoek, ditmaal naar de weg naar huis… Biblion recensie: Sandy is elf als een klasgenootje verdwijnt. Daarna ontwikkelt ze een dwangmatig karakter: ze is altijd op zoek naar dingen die ze verliest. Deze obsessie brengt haar in therapie. Na een carriere bij de politie richt ze zelfs een bureau op, dat vermiste personen opspoort. Tijdens zo’n zoekactie, vierenwtintig jaar later, verdwijnt Sandy zelf. Ze komt op een plek van verloren dingen. Hier krijgt het boek een mysterieuze, sprookjesachtige sfeer, en ook een tweede verhaallijn en perspectief. Sandy blijft zoeken, naar de weg terug, naar haar leven en therapeut, inmiddels ook vriend. Ze wil gevonden worden! Het fascinerende boek geeft zicht op de complicaties van een obsessief-compulsieve (dwang)stoornis en de bevrijding ervan. Deze roman, genomineerd voor de Irish Book Award, is spannend en intrigerend opgebouwd. PROLOOG Een vermist persoon is iemand wiens verblijfplaats onbekend is, ongeacht de omstandigheden van de verdwijning. De persoon wordt geacht ‘vermist’ te zijn totdat hij⁄zij is opgespoord en zijn⁄haar welzijn, of anderszins, is vastgesteld. An Garda Síochéna HOOFDSTUK 1 J enny-May Butler, het meisje dat tegenover me in de straat woonde, verdween toen ik een kind was. De gardaí stelden een onderzoek in, en zochten uitgebreid naar haar. Maandenlang was het verhaal elke avond op het nieuws, elke dag stond het op de voorpagina van de kranten, overal was het het gesprek van de dag. Het hele land hielp mee, het was de grootste zoektocht naar een vermist persoon die ik, met mijn tien jaar, ooit had meegemaakt, en hij leek invloed te hebben op iedereen. Jenny-May Butler had blond haar, blauwe ogen en was een schoonheid die stralend glimlachte vanaf het tv-scherm in de woonkamer van elk huis in het land, waardoor iedereen tranen in zijn ogen kreeg en ouders hun kinderen ietsje steviger knuffelden voordat ze hen naar bed stuurden. Ze was in ieders dromen en ieders gebeden. Ook zij was tien jaar oud, en ze zat bij mij in de klas. Ik keek elke dag naar haar mooie foto op het nieuws en luisterde naar de verslaggevers die over haar spraken alsof ze een engel was. Gezien de manier waarop ze haar beschreven, zou je nooit hebben geweten dat ze tijdens de pauze stenen naar Fiona Brady gooide wanneer de leraar niet keek, of dat ze me een ‘koe met kroeshaar’ noemde toen Stephen Spencer erbij stond, zodat hij haar boven mij zou verkiezen. Nee, in die paar maanden was ze het perfecte meisje geworden en ik vond het niet eerlijk om dat te verpesten. Na een tijdje vergat zelfs ik alle nare dingen die ze had gedaan, omdat ze niet gewoon Jenny-May meer was—ze was Jenny-May Butler, het lieve, vermiste meisje uit dat aardige gezin dat elke avond huilend op het nieuws verscheen. Ze werd nooit gevonden—haar lichaam niet, geen spoor van haar, het was net alsof ze in het niets was opgelost. Er waren geen verdachte personen gezien die op de loer hadden gelegen, ze was op geen enkele beveiligingscamera te zien. Er waren geen getuigen, geen verdachten, de gardaí hadden ieder mogelijk persoon ondervraagd. De mensen in de straat werden achterdochtig, ze groetten elkaar ‘s- ochtends op weg naar de auto nog wel vriendelijk, maar de hele tijd vroegen ze zich dingen af, zochten overal iets achter, en hadden verrassend vertekende gedachten over hun buren, waar ze niets aan konden doen. Tijdens het wassen van de auto, het schilderen van houten hekjes, het wieden van de bloembedden en het maaien van het gazon op zaterdagochtend keken ze heimelijk om zich heen en kregen schandelijke gedachten. Mensen waren geschokt door zichzelf, boos dat deze gebeurtenis hun geest had verwrongen. Ondanks het feit dat er achter gesloten deuren met het vingertje werd gewezen, hadden de gardaí geen aanwijzingen, ze hadden niets anders om vanuit te gaan dan een mooie foto. Ik vroeg me altijd af waar Jenny-May naartoe was gegaan, waarheen ze was verdwenen, hoe iemand in vredesnaam gewoon in het niets kon verdwijnen zonder dat iemand ook maar iets wist. ‘s-Avonds keek ik uit mijn slaapkamerraam naar haar huis. Het licht op de veranda was altijd aan, als een baken om Jenny-May naar huis te leiden. Mevrouw Butler kon niet meer slapen, en ik zag haar altijd gespannen op de rand van de bank zitten, alsof ze klaar voor de start zat te wachten tot het pistool afging. Ze zat in haar woonkamer uit het raam te kijken, te wachten tot er iemand langskwam met nieuws. Soms zwaaide ik naar haar en af en toe zwaaide ze verdrietig terug. Meestal zag ze niets door haar tranen heen. Net als mevrouw Butler was ik ook niet blij dat ik geen antwoorden had. Ik vond Jenny-May Butler een stuk aardiger toen ze was verdwenen dan toen ze nog hier was, en dat interesseerde me ook. Ik miste haar, het idee van haar, en vroeg me af of ze ergens dichtbij was, stenen naar iemand anders gooide en hard lachte, maar dat we haar gewoon niet konden vinden of horen. Nadat ze was verdwenen, begon ik alles wat ik kwijtraakte grondig te zoeken. Als mijn favoriete paar sokken weg was, keerde ik het huis ondersteboven terwijl mijn bezorgde ouders toekeken en niet wisten wat ze moesten doen, en me uiteindelijk maar gingen helpen. Het verontrustte me dat mijn vermiste spullen vaak nergens te vinden waren en wanneer het een keer gebeurde dat ik ze wel vond, verontrustte het me dat ik, in het geval van de sokken, er maar eentje vond. Dan stelde ik me voor hoe Jenny-May Butler ergens lachend stenen aan het gooien was en mijn favoriete sokken droeg. Ik wilde nooit iets nieuws, vanaf mijn tiende was ik ervan overtuigd dat iets wat weg was niet vervangen kon worden. Ik wilde dat de dingen werden gevonden. Volgens mij dacht ik even vaak na over die eenlingsokken als mevrouw Butler zich zorgen maakte over haar dochter. Ook ik bleef ‘s nachts wakker om alle niet te beantwoorden vragen te overdenken. Elke keer als mijn oogleden zwaar werden en bijna dichtvielen, kwam er een andere gedachte op uit mijn onderbewuste, waardoor mijn oogleden weer opengingen. De broodnodige slaap kwam niet en elke morgen was ik vermoeider, maar niet wijzer. Misschien is dat de reden waarom me dit is overkomen. Misschien was ik, omdat ik zo veel jaren bezig was geweest mijn leven op zijn kop te zetten en alles te zoeken, vergeten mezelf te vinden. Ergens onderweg was ik vergeten uit te vissen wie en waar ik was. Vierentwintig jaar nadat Jenny-May Butler verdween, raakte ik ook vermist. Dit is mijn verhaal. HOOFDSTUK 2 M ijn leven bestaat uit heel veel ironische gebeurtenissen. Dat ik verdween maakte gewoon deel uit van die lange lijst. Ten eerste: ik ben 1,85 meter. Sinds mijn jeugd toren ik boven bijna iedereen uit. Ik raakte nooit kwijt in een winkelcentrum, zoals andere kinderen, ik kon me nooit goed verstoppen tijdens spelletjes, mij werd nooit gevraagd om te dansen tijdens disco’s, ik was de enige tiener die niet stond te springen om haar eerste paar schoenen met hoge hakken te kopen. De favoriete naam die Jenny-May Butler voor me had—nou ja, in elk geval een die in haar top tien stond - was ‘langpootmug’, wat ze vaak tegen me zei als haar vrienden en bewonderaars erbij stonden. Geloof me, ik heb alles wel gehoord. Ik was het soort mens dat je al van verre zag aankomen: ik was de onbeholpen danser op de dansvloer, het meisje in de bioscoop achter wie niemand wilde zitten, degene in de winkel die zocht naar de extra lange broeken, het meisje dat op elke foto op de achterste rij stond. Ik kan niet over het hoofd worden gezien. Iedereen die langs me heen loopt, ziet me en onthoudt me. Maar ondanks dat alles raakte ik toch vermist. Laat de eenlingsokken maar zitten, laat Jenny-May Butler maar zitten, het is te gek voor woorden dat iemand zo opvallend als ik niet meer te zien was. Het mysterie dat alle mysteries ver achter zich liet was het mijne. Het tweede ironische feit is dat het mijn werk is om vermiste personen te zoeken. Ik heb jarenlang als garda gewerkt. Ik wilde graag alleen zaken met vermiste personen doen, maar werkte niet op die specifieke afdeling, dus ik was afhankelijk van het ‘geluk’ om deze zaken tegen te komen. Weet je, de verdwijning van Jenny-May Butler heeft echt iets in me losgemaakt. Ik wilde antwoorden, oplossingen, en ik wilde ze helemaal zelf vinden. Ik denk dat het zoeken een obsessie werd. Ik zocht in de buitenwereld zo veel naar aanwijzingen dat ik er volgens mij niet één keer over nadacht wat er zich in mijn eigen hoofd afspeelde. Bij de politie vonden we soms vermiste personen in een staat die ik de rest van mijn leven en tot ver in het volgende niet meer zal vergeten, en dan waren er ook nog de mensen die eenvoudigweg niet gevonden wilden worden. Vaak legden we alleen een spoor bloot, maar al te vaak dat nog niet eens. Dat waren de zaken waardoor ik werd gedreven om mijn taakomschrijving ver te overschrijden en te blijven zoeken. Ik onderzocht zaken nadat ze allang waren gesloten, bleef contact houden met families lang nadat ik dat contact had moeten verbreken. Ik besefte dat ik geen nieuwe zaak op me kon nemen als ik de vorige niet had opgelost, met als resultaat dat er te veel papierwerk lag en er te weinig actie werd ondernomen. En toen ik wist dat mijn hart alleen lag bij het zoeken naar vermiste personen, verliet ik de gardaí en ging ik in mijn eigen tijd zoeken. Je zou niet geloven hoeveel mensen er zijn die net zo hard wilden zoeken als ik. De gezinnen vroegen zich altijd af wat mijn reden daarvoor was. Zij hadden een reden, een link, ze hielden van de vermiste, terwijl mijn honorarium amper genoeg was om van te leven, dus als het niet om het geld ging, wat was dan mijn motivatie? Gemoedsrust, denk ik. Een manier om me te helpen ‘s-avonds mijn ogen te sluiten en te gaan slapen. Hoe kan iemand als ik, met mijn uiterlijk en mijn instelling, vermist raken? Ik besef net dat ik nog niet eens heb verteld hoe ik heet. Ik heet Sandy Shortt. Het is niet erg, je mag lachen. Ik weet dat je wilt lachen. Dat zou ik ook willen als het niet zo vreselijk was. Mijn ouders hebben me Sandy genoemd omdat ik bij mijn geboorte zandkleurig haar had. Jammer dat ze niet hadden voorzien dat mijn haar zo zwart als steenkool zou worden. Ook wisten ze niet dat die schattige, mollige beentjes al snel zouden ophouden met schoppen en heel snel zouden gaan groeien, en heel lang. Dus ik heet Sandy Shortt. Dat is degene die ik moet zijn, hoe ik altijd word geïdentificeerd en vastgelegd, maar ik heb geen licht haar en ben niet klein. Door die tegenstelling moeten mensen, als ik me voorstel, vaak lachen. Sorry dat er geen glimlachje af kan. Zie je, er is helemaal niets grappigs aan om vermist te worden: elke dag doe ik hetzelfde als ik deed toen ik werkte. Ik zoek. Alleen zoek ik deze keer een manier om gevonden te worden. Ik heb één ding geleerd dat het waard is om te vermelden. Er is een enorm verschil met mijn leven van hiervoor, en dat is een zeer belangrijk bewijsstuk: voor één keer in mijn leven wil ik naar huis. Wat een slechte timing om zoiets te beseffen. Dat is wel het meest ironisch van alles. HOOFDSTUK 3 I k ben geboren en opgegroeid in county Leitrim in Ierland, de kleinste county in het land, waar ongeveer 25.000 mensen wonen. Leitrim was ooit de hoofdstad van de county, en er staan een kasteelruïne en een paar andere oude gebouwen, maar het is zijn vroegere gewichtigheid kwijtgeraakt en geslonken tot een dorp. Het landschap van de county loopt uiteen van beboste bruine heuvels tot majestueuze bergen met slaperige valleien en talloze pittoreske meertjes. Leitrim is geheel door land omgeven, het grenst in het westen aan Sligo en Roscommon, in het zuiden aan Roscommon en Longford, in het oosten aan Cavan en Fermanagh en in het noorden aan Donegal. Wanneer ik er ben, brengt het een plotseling gevoel van claustrofobie in me teweeg en een overweldigende behoefte aan vaste grond. Er is een gezegde over Leitrim: het beste wat er uit Leitrim komt is de weg naar Dublin. Ik was op mijn achttiende klaar met school, meldde me aan bij de politie en belandde uiteindelijk op die weg naar Dublin. Sindsdien ben ik zelden terug geweest. Eens in de twee maanden bezocht ik mijn ouders in hun rijtjeshuis met drie slaapkamers in een klein doodlopend straatje met twaalf huizen, waar ik ben opgegroeid. Gewoonlijk was ik van plan er het hele weekend te blijven, maar meestal bleef ik slechts een dag, en gebruikte een noodgeval op het werk als excuus om mijn onuitgepakte tas die bij de deur stond te pakken en weg te rijden, heel snel weg te rijden over het beste wat uit Leitrim komt. Ik had geen slechte relatie met mijn ouders. Ze steunden me altijd, ze zouden zich voor een kogel hebben geworpen, in een vuur of van een berg af hebben gestort als ik daardoor gelukkig zou worden. Het is alleen zo dat ik me door hen ongemakkelijk voelde. In hun ogen zag ik wie zij zagen en dat vond ik niet leuk. Ik zag mijn weerspiegeling beter in hun gelaatsuitdrukking dan in welke spiegel ook. Sommige mensen hebben de macht om dat te doen: ze kijken naar je en dan vertelt hun gezicht je precies hoe je je gedraagt. Ik denk dat dat komt omdat ze van me houden, maar ik was niet in staat veel tijd door te brengen met mensen die van me hielden, vanwege die ogen, vanwege die weerspiegeling. Sinds mijn tiende hadden ze op hun tenen om me heen gelopen, me behoedzaam aangekeken. Ze hadden gedaan alsof ze gesprekken voerden en er